It's all behind you now, you're moving on.

They'll never find you now, you're moving on.


Lab reports και χαρά.
Το αστείο εν ότι προσπαθούν να σε πείσουν ότι η SPSS τζαι τα labs τζαι το να κάμνεις referencing με APA style εν skills που εν να σου εν απόλυτα χρήσιμα στη μετέπειτα καριέρα σου. Το άλλο αστείο εν ότι ούτε οι ίδιοι εν ξέρουν ακριβώς πως δουλεύκει η SPSS τζαι γιατί τσιλλούν διάφορα κουμπούθκια τζαι φκάλλουν αποτελέσματα με significant difference (ή όχι).

Πέρα που την πλάκα, έχουν φάση τα labs.
Αλλά εν τόσο βαρυλάτικα τα lab reports, που θέλεις να πεθάνεις.

Ήμουν στα γυρίσματα μιας ταινίας που σκηνοθετεί ένας φίλος μου εχτές.
Καλή φάση, αν εξαιρέσεις το ότι που το πεντάωρο τζαι μετά ήταν να φκει η ψυσιή μας.
Κομπάρσοι for the win.

Σκέφτουμαι ότι εν ένα που τα πράματα που εν να ήθελα να μπορούσα να πω.
Ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα.
Η εγωιστική ανάγκη του να θέλεις να μπορείς να μοιράζεσαι πράματα με τζείνους που σε κόφτει.


Πόψε πίνω sprite, ακούω cake τζαι μάχουμαι να τελειώσω ένα lab report.
 ...And something in my mind just got away.

Έννεν η Νταρκ-Μάττερ. Δηλαδή, είναι. Απλά όι η ίδια.
Εν η ιδέα. Το πακέτο. "Because nothing is as perfect as you can imagine it".
Τζαι γιατί τούτο το πράμα εν υπάρχει. Εν υπάρχει τίποτα.
Εν υπάρχει ο έρωτας, εν υπάρχουν αμοιβαία συναισθήματα.
Πάντα κάποιος εν να αγαπά τζαι ο άλλος όι. Πάντα κάποιος εν να αγαπά παραπάνω.
Πάντα κάποιος εν να θέλει να δώσει τζαι εν θα μπορεί. 
Πάντα κάποιος εν να μεινίσκει μόνος του στο τέλος. Πάντα εν να υπάρχει τζείνος που εν να πονά- χωρίς λόγο κατα τ'άλλα, γιατί στην τελική, ποιός του είπε;

Έχεις ευθύνη απέναντι στον πόνο σου.
Εσύ, μόνο. Κανένας εν μπορεί να σου τον γιατρέψει, να τον φύει, να τον μετατρέψει σε κάτι άλλο. Τζαι κανένας εν ευθύνεται για τη δημιουργία του in the first place.

Επειδή έτσι εν ο κόσμος.
Επειδή οι άνθρωποι εν περίεργα προγραμματισμένοι.
Επεδή κάτι επήε λάθος στην κατασκευή, τζαι την ώρα που μας εκάμναν να νιώθουμε, εν μας εβάλαν τζαι κουμπί έκτακτης ανάγκης για να σταματήσουμε να το κάμνουμε.

Επειδή εκατασκευαστήκαμε για να διούμε πράματα, να μοιραζούμαστε.
Τζαι όταν δε μπορούμε να το κάμουμε είμαστε δυστυχισμένοι.
Τζαι καλά να πάθουμε.
Γιατί ας εθκιαλέαμε αλλού να μοιραστούμε.

Αλλά δεν πάει έτσι, λένε τα παιδάκια.
Δεν πάει έτσι, λέω κι εγώ.




This too, shall pass. 

Consciousness is a bitch.

Μερικές φορές πονάς πολλά ρε φίλε. Σαν κάτι πληγές που εν επουλώνουνται με ένα κολάι τζαι κάθε φορά που ταράσσεις σουβλίζουν σε για να σου υπενθυμίσουν την παρουσία τους. Σαν περπατάς, σαν τζοιμάσαι, σαν βουράς, σαν παίζεις, σαν είσαι σινεμά, σαν είσαι με τους φίλους σου, σαν είσαι μόνος σου, σαν τρώεις, σαν θκιαβάζεις... Τζαμέ. Τσιβίτζι.

Εσηκώθηκα να πάω βούρημα μια μέρα. Είναι κοινή αλήθεια ότι όταν βουράς ο εγκέφαλος σου χαλαρώνει τζαι πάει τζαμέ που θέλει τζείνος, που μόνος του. Χωρίς να τον στείλεις.
Τις σκέψεις που προκαλείς μόνος σου, μπορείς να τις αποφύγεις.
Τζείνες που έρκουνται που μόνες τους όμως, το μόνο που μπορείς να κάμεις εν να τις θκιώξεις.
Τζαι τζείνο, αν τα καταφέρεις.

"There is no remedy for memory."

Είμαι κουρασμένη. Εν θέλω άλλο. 

Είμαι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που παίζουν κλασσική μουσική τη μέρα που εν η κηδεία του τάδε σημαίνοντος προσώπου. Ούλλη την ημέρα.
Έλυσα τα πιάνο κολέξιονς του Final Fantasy τζαι του Kingdom Hearts. Τζείντον γέριμο τον Τίερσεν εν τον άφηκα στην ησυχία του.

Ακούω Κόρε.Ύδρο.
Όχι πια μέλισσες το βράδυ. Όχι γα(ρ)άκια το πρωί.

Μα οι μέλισσες εν τζαμέ.
"Και δε θολώνω τα γυαλιά μου πια για σένα".
Βρε τι μας λες.

Την τελευταία βδομάδα (αν κοιμηθώ καθόλου) ξυπνώ κάθε μέρα μια ώρα πιο νωρίς.
Σήμερα έφτασα την ώρα ρεκόρ 05:23. Τζαι άτε να σηκωθείς ύστερα.
Τζαι να πάεις μάθημα.

Τζαι να σε ρωτούν γιατί φαίνεσαι "absent-minded"
Τζαι αν είσαι καλά.
Τζαι τι έσηεις. Τζαι να θωρούν τους καρπούς σου καλά-καλά. Επειδή εν σε κόφτει πλέον. Αρκετό τζαιρό επύρωνες για να μεν σε πάρουν είδηση.

Να με αφήσετε ήσυχη.
Ούλλοι.

Ή οι.

Είμαι κουρασμένη. Είμαι overwhelmed.

Είμαι ήρεμη, είμαι συνειδητοποιημένη, είμαι καθαρή
 τζαι είμαι σκατά.

Κότσιροζ.

It's alright

Things are getting pretty well.
I mean, why shouldn't they be. Οι μέρες μεγαλώνουν αισθητά, ο ήλιος λάμπει παραπάνω τζαι το καλοκαίρι εν κάτι παραπάνω που κοντά.

Things are getting clearer, pain gets lower, the world seems a pretty nice place to live, again.

Ήθελα να γράψω για την τελευταία μου συνάντηση με την Νταρκ-Μάττερ.
Εσκέφτουμουν τελικά να μεν το κάμω, αλλά γιατί όχι. Εν ένας αρκετά όμορφος τρόπος να τελειώσει τούτο το κεφάλαιο.

And so it goes. 

Επέστρεψα που λες για το πάσχα, τζαι αποφασίζω να πάω στο φεστιβάλ. Με μια κρυφή ελπίδα ότι εν να μπορούσε να την δω τζαμέ, αλλά καμιά προσδοκία.Τζαι έχω αργήσει, τζαι βρίσκω έναν που τους διοργανωτές του περσινού φεστιβάλ τζαι λέει μου "Εν πειράζει, πήεννε, αλλά πρόσεχε γιατί εν σκοτεινά".
Τζαι μπαίνω μέσα στην αίθουσα τζαι κάθουμαι τελευταία σειρά, επειδή εν μπορώ να δω πέρα που τη μύτη μου (ούτε τζείνη εν την έβλεπα καλά-καλά). Τζαι κάποια στιγμή φωτίζεται ο χώρος-γυρίζω ξαφνικά το κεφάλι, τζαι βλέπω κάποιαν που θα μπορούσε να ήταν τζείνη στη μέση της ίδιας σειράς. Τζαι μες τα σκοτεινά, γυαλίζει το ρολόι της. Ένα όμορφο, καφέ ρολόι με δείκτες τζαι κολανάκι.
Τζαι το στομάχι μου δένεται κόμπος.
Τζαι σχηματίζεται μες τον εγκέφαλο μου μια φιγούρα μες τα σκοτεινά, με ένα ρετρό ρολόι να γυαλίζει.
Τζαι τελειώνει η ταινία, τζαι φωτίζεται το πρόσωπο της τζαι γυρίζει τζαι βλέπει ότι είμαι τζαμέ.
Κάμνει ένα χαμογελαστό ύφος (τζαι έσηει το πιο ωραίο χαμόγελο), τζαι λέει κάτι του στυλ "Μα ήσουν δαμέ τόση ώρα;". Τζαι με ένα γελούι που μισοθωρεί χαμέ λέω "Ναι, έκαμα σηίλλιες ώρες να ρτω...". Τζαι φωνάζει μου να πάω κοντά, τζαι ρωτά με τα νέα μου, τζαι αγκαλιάζει με. Τζαι μετά γυρνά το κεφάλι προς τα πίσω τζαι λέει "Τον Νταρκ-Μάτρο εγνώρισες τον;" (χαχα, εν εμπορούσα να βρω κάτι καλύτερο για να αντικαταστήσω το όνομα. Πόσο λέιμ), τζαι ψελλίζω κάτι που μοιάζει με "οι" με το πιο δυστυχισμένο ύφος του κόσμου (επειδή ξέρωγω, εν τον εγνωρισα) τζαι συστήνει με ως "Ο Χείμαρρος, η φίλη του Brandon Flowers" (ο,τι να ναι, αλλά τούτο μου ήρτε στο νου όταν τον εσκέφτηκα) τζαι γίνεται κάτι σαν deja vu μες το νου μου με την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε που ήταν κάπως:
"Είσαι ο Χείμαρρος, η φίλη του Brandon Flowers;"
*Στιγμιαίο σοκ, αυτιά με ροζέ απόχρωση τζαι προσπάθεια να συνδέσω τον Brandon με κάποιαν που εν ξέρω-ξαφνική αναλαμπή*
"Ναι!!! Είσαι η Νταρκ-Μάττερ, η φίλη του Brandon Flowers;"

Τζαι τέλος πάντων. You get the point.
Τζαι κάποια στιγμή σηκώνεται τζαι πάει προς το μέρος του Μάτρου (γελώ κάθε φορά που το γράφω, αλλά η φαντασία μου εν με βοηθά σήμερα) τζαι η ενέργεια τους μαζί φκάλλει intimacy τζαι κάτι πολλά όμορφο, τζαι εγώ νιώθω κάτι σαν "glad" χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος τζαι χαμογελώ αβίαστα τζαι ειλικρινά, ενώ εν να μπορούσα πάρα πολλά εύκολα να θέλω να τους δέρω τζαι τους θκυο τζαι μετά να κόψω τις φλέβες μου ή κάτι (ταμ ταμ τααααμ).
Αλλά ακόμα τζαι έτσι το στομάσηι μου δένεται εκατόν πενήντα χιλιάδες κόμπους τζαι εν ξέρω ποιο συναίσθημα να διαχειριστώ πρώτα τζαι πως.

Τζαι μάλλον έτσι εν να μείνει μες το νου μου τούτη η σκηνή.
Μια σκοτεινή αίθουσα θεάτρου με μια φιγούρα στην τελευταία σειρά. Τζαι το ρολόι.

Τζαι έννεν κακό. Έννεν κακή ανάμνηση, εν μου προκαλεί πόνο.
Ούτε θα μπορούσε να το κάμει ποττέ.
Τζαι αν θα έπρεπε να εθκιάλεα ένα τελευταίο πράμα να θυμούμαι που τζείνη, επειδή για λόγους ανωτέρας βίας εν να πρέπε να εξαφανιστεί που τη ζωή μου για πάντα, ίσως να εθκιάλεα τούτη την ανάμνηση. Ποιος ξέρει γιατί.


Τωρά, μετά που τούτα ούλλα νιώθω "strangely calm".
Things went good, high above my expectations.
Αποδεικνύεται μάλλον ότι η "ανελέητη ειλικρίνεια", εν ένα που τα καλλύττερα ελαττώματα που εν να μπορούσα να έχω.

"Here comes the sun, little darling, here comes the sun and I say... It's alright."

Υ.Γ Whatever the case. "Ναι. Αλλά είσαι η πιο όμορφη." Τζαι εν ξέρω αν θα αλλάξει κάποια στιγμή τούτο. ;)

The end.

Πάσχα and stuff

Μπλογκόσφαιρα γεια! Έλειψα σας;
Εν εκαταλάβατε καν ότι έφυα; Ε, καλάν εν τζ εν ότι έλειψα τζαι έναν αιώνα.
Ήρτα για λλίες μέρες στη γην εναλίαν Κύπρον, εφα φλαόυνες, σούβλα τζαι κουπέπια τζ έσπασα όπως κάθε φοιτητής Κυπραίος που σέβεται τον εαυτό του τζαι τωρά πετώ με τα χαλλούμια μου να ρτω πίσω στη μαμά πατρίδα.

Γενικά τα οικογενιακά τραπέζια τζαι τις ιστορίες βαρκούμαι τα πάρα πολλά. Εν ο χάρος μου κάθε φορά οι ίδιες ράντομ ερωτήσεις που τους ίδιους ράντομ συγγενείς. Παρόλα αυτά φέτος απόλαυσα πάρα πολλα τα οικογενιακά road trips ώσπου να πάμε τζαμέ που έπρεπε (κοινώς τζαμέ που ήταν να φάμε).
Εν τζ εν ότι εκάμαμε τίποτε ιδιαίτερο τζαι εδιασκέδασα την ώρα μου στο αυτοκίνητο. Απλώς, ένιξερω. Σκέφτουμαι πόσο σπάνιο εν πια να βρεθούμαστε ούλλοι μαζί στο ίδιο αυτοκίνητο να πηέννουμε κάπου. Τζαι στο δρόμο να λέμε πελλάρες ή να μεν λέμε τίποτε ή να τσακωνούναστε για το ράδιο ή να αναλύουμε βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα τζαι ο δόκτορας τζαι η μέλλουσα διάδοχος του να παίρνουν το σοβαρό τους (τζαι στο τέλος να τσακώνουνται) τζ εγώ με την μάμμα να ανταλλάσσουμε γελούθκια που κάτω-που κάτω που το καθρεφτάκι τζαι να τους περιπαίζουμε.
Λείπει μου λλίο τούτο γιατί όταν ήμασταν μωρά επεράσαμε αααααπειρες ώρες μες το αυτοκίνητο να γυρίζουμε την Κύπρο, την Ελλάδα (κυρίως) και ενίοτε την Ευρώπη.

Κατά τ'άλλα, τούτες οι δυο εβδομάδες επεράσαν ήσυχα.
Είχα αυτοκίνητο which was a blessing, εν η πρώτη φορά που νιώθω τόσο ανεξάρτητη μες τη Λεμεσό, έκαμε καλό καιρό-τόσο καλό ώστε να πάω τζαι θάλασσα καμιά φορά, ελείπαν οι πιο πολλοί φίλοι μου ναι, αλλά ήβρα διάφορο κόσμο να φκω τζαι να περάσω καλά. Ήταν όμορφα.

Την Νταρκ-Μάττερ είδα την μια φορά κάτι σαν περίπου ένα τέταρτο, αλλά ήταν αρκετό για να στοιχειώσει το πίσω, το μπροστά τζαι τα πλάγια μέρη του εγκεφάλου μου.
Ίσως γράψω κάποια στιγμή για τζείνη τη συνάντηση. Προς το παρόν, εν να 'θελα να τη ζωγραφίσω. Αλλά too bad, I suck at it.

Συμπεράσματα των διακοπών:
• Αγαπώ την παλιά Λεμεσό. Αγαπώ την, απλά.
• Η Σαριπόλου εν έσηιει να ζηλέψει τίποτα που τη Βαλαωρίτου, τζαι σοβαρομιλώ.
• Μέχρι πέντε λεπτά πριν μπω μες το αεροπλάνο ελυπούμουν λλίο που έρκουμαι πίσω, γιατί το κλίμα των διακοπών ήταν πολλά καλοκαιρινό, τζαι ήταν σαν να εξεκινήσαν ήδη οι καλοκαιρινές διακοπές τζαι ήντα ψυσιή να ρτεις πίσω να διας εξετάσεις; Τωρά όμως, στα πόσες χιλίαδες πόδια πάνω που τη θάλασσα, εν με πειράζει τόσο. Έχω διάφορα να κάμω πάνω. Τζ έτσι τζ αλλιώς, ένας μήνας έμεινε.
• "if I could see her face once more, I would die a happy man I'm sure".
•Οι φίλοι μου εν θησαυροί. Ούλλοι.


Αυτά προς το παρόν, έχω την εντύπωση οτι εν να επιστρέψω αρκετά σύντομα.

See you around then.

15' στη δημόσια υπηρεσία.

Καταμεσήμερο. 7 κόκκινο. Ιδρώτας κολλημένος σε βαμβακερά μπλουζάκια.
Γιε μου, δε μου δίνουνε πια φάρμακα. 13 πορτοκαλί. Η σύνταξή μου δεν ήρθε ακόμα αυτό το μήνα. 10 κόκκινο, τρίτο γραφείο δεξιά. Κώστα! Εσύ; Χρόνια και ζαμάνια! 10 κόκκινο;
Δε δικαιούμαι άλλο επίδομα, αλά τι να κάνω; 7 πράσινο, 18 πορτοκαλί.
Αμήχανα βλέμματα κολλημένα σε βρώμικους τοίχους. 10 κόκκινο! Ποιος έχει το 10 κόκκινο;
Βιάζομαι, θα φύγω, δεν προλαβαίνω να κάτσω άλλο. 9 πράσινο. 23 πορτοκαλί. Πες της ότι δε μπορώ να την εξυπηρετήσω αυτή τη στιγμή. Μα δε γίνεται, είναι εδώ από το πρωί. 12 πράσινο. Θέλουν κι άλλα χαρτιά, από το πρωί πάω κι έρχομαι. Πορτοκαλί, 28. Έλα να με πάρεις, τελείωσα. 15 Πράσινο. Ταλαιπωρούν μας γιε μου.
11. 11 κόκκινο...