Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Χαμογέλα Μούργο!

Ετέλειωσα. Με τις εξετάσεις εννοώ.
Εμείναν μου μόνο κάτι ψιλά στη φιλοσοφική, αλλά εν είμαι σε ιδιαίτερη φάση να τα δώσω.
Εν χρειάζεται τζ όλας, εν ξέρω. Μπορεί να δώσω καμιά γλωσσολογία. Μπορεί να μεν δώσω τζαι τίποτε. Κανένα ΓουΣουΓου. Εν εθκιάβασα όμως τίποτε, οπότε ίσως να μεν εν τζαι τόσο καλή ιδέα τελικά.

Τωρά διακόπτομαι. Θα κάθομαι για τρεις εβδομάδες πελλέ μου.
Πρέπει να καθαρίσω το χάος μου-που τολμώ να αποκαλώ σπίτι, να συμμαζέψω το χάος μου-που τολμώ να αποκαλώ εαυτό, να ξεκουραστώ μέσα-έξω τζαι μετά να περάσω καλά.

In the meanwhile, κάποιοι με αγαπούν.
Τζαι ξέρουν.

Τζαι μπορώ-σχεδόν να μυρίσω τις αγκαλιές τους.
Μεγάλες. Αμετάκλητες. Ζεστές. 
Μόνιμες.









Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

We love Dagg!

Μεν μασάς. Άτε σιορ.



Τζαι μεν φωνάζεις, θκιαβάζω είπα σου.

Περί εξεταστικής ο λόγος

Εν συγκεντρώνουμαι. Μα με τίποτε όμως;
Πραγματικά, κάποιος να με συνάξει γιατί εν να με αρχίσω στους πάτσους. Είμαι αυτοκαταστροφική. I know that. Everybody knows that. Ας πούμε, έχω όλα τα potentials να γράψω μια χαρά, να μεν χρωστώ μαθήματα, να έχω ένα αξιοπρεπέστατο  (έστω) 2.1 έστω στο τέλος της χρονιάς, να πιάσω τζαι καμιάν υποτροφία τζ εν κρίμα ο δόχτωρας να πληρώνει τα μαλλοτζέφαλα του άδικα...
Αλλά όχι κυριες και κύριοι. Ο εγκέφαλος μου αδυνατεί να συνεργαστεί.
Είπα του, επαρακάλεσα τον, είπα του εν πειράζει μάνα μου, γίνε όσο wasted θέλεις μόλις δώκεις τούτο το μάθημα, εν να σηεις θκυο εβδομάδες ώσπου να πάεις Λονδίνο να μεν κάμνεις τίποτε, να γίνεις όσο emo θέλεις, να χτυπηθείς πας τους τοίχους, να πάεις βόλτες, να σου περάσει.
Αλλά όι. Άντρα θέλει, τωρά τον θέλει. Παλιοεγκέφαλος. Ένιξέρω τι να κάμω πλέον.
Τζαι την Τετάρτη διώ μάθημα τζ έχω ακόμα θκυο κεφάλαια που εν τα εθκιάβασα καν, τζαι άλλα θκυο που εν τους έδωκα σημασία γιατί και καλά είχαμε γράψει τεστ πριν τα Χριστούγεννα άρα υποτιθεται πως τα ξέρω τζαι εν να πάω τζαμέ τζαι εν να θορώ την κόλλα τζαι εν να είμαι κάπως:





Ούφφου.

Τζαι αλήθκεια. Τι με κόφτει εμένα που τα νιουροτρανσμίττερς τζαι τη δουλειά τους τζαι τα άι μουβμεντς τζαι ξέρω γω τι άλλη πελλάρα αποφασίσαν να μας μάθουν σε τούτο το μάθημα. Εν ήρτα καλέ μου να σπουδάσω ένα mix βιολογίας-φυσικής-ιατρικής. Ψυχολογία, you know?
Εν πειράζει, ας είναι. Κατά βάθος αρέσκουν μου οι πελλάρες που θκιαβάζω, τζ ας μεν έχουν ιδιαίτερη σχέση. Απλώς τωρά, εν μπορώ να συγκεντρωθώ. Εν θέλει ο ευλοημένος μου εγκέφαλος.
Τζαι το κακό εν ότι εν θέλει να κάμει ΤΙΠΟΤΕ άλλο. Ξέρω το, είμαι καλός procrastinator. Αλλά this is not the case. Τωρά απλώς εν θέλω να κάμνω τίποτε.
Μα τίποτε όμως. "Να με αφήκουν ήσυχη."

Υ.Γ Εσκότωσα το iphone μου σήμερα. With my bare hands. Είμαι ένας δολοφόνος. Εκλείδωσε σε λογισμικό που εν έσιει ακόμα jailbreak. Ωιμέ, αλί και τρισαλί. Τώρα να δω τι εν να κάμω τζαι με τούτο.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Dear Νταρκ Μάττερ,


Φαίνεται μου περίεργο να σε λέω έτσι, όταν σε έχω συνδεδεμένη με τόσο όμορφα πράματα. Τέλοσπαντων, αγαπημένη εσύ λοιπόν.
Γράφω, για να φκάλω που μέσα μου πράματα.
Πράματα που εν θα σου πω ποττέ, πράματα που τρων το μέσα μου τους τελευταίους μήνες. Μπορεί να σου ακουστούν περίεργα, μπορεί αν τα μάθαινες κάποια φορά να μεν μου ξαναμιλούσες (όι πως τωρά μιλάς μου δηλαδή), μπορεί να σε τρομάξουν ή να σε κάμουν να φρικάρεις. Μπορεί φυσικά τζαι να μεν γίνει τίποτα που τούτα, τζαι να είσαι κουλ. Μπορεί.

Ξέρω σε πάρα πολλά λίο. Ελάχιστα.
Οι μέρες που περάσαμε μαζί μπορούν να μετρηθούν χωρίς να χρειαστώ παραπάνω δάχτυλα από όσα έχω. Τζ αν πω ότι «τζ όμως, νιώθω να σε ξέρω χρόνια» εν να ακουστεί κλισέ.

Τέλοσπαντων, εν έσιει ιδιαίτερη σημασία.

Τζείνο που ήθελα να σου πω, τζαι γι αυτό εξεκίνησα να γράφω, εν ότι…

I fell in love with you.
Τζαι εν το γράφω στα ελληνικά, γιατί εν έτσι ακριβώς όπως εν να ήθελα να το πω. “Fell”, “in Love”, “You”. Αν ακούουνταν όμορφα, τούτες τις λέξεις εν να εχρησιμοποιούσα τζαι στα ελληνικά για να το περιγράψω.  

Deeply. Madly. In love, with you.

Πραγματικά, I didn’t meant to. Απλά εσυνέβηκε.
Εσυνέβηκε να νιώσω πράματα για σένα.
Όμορφα πράματα, ναι. Αλλά τρομακτικά.

Ένιξέρω τι να πω. Συγγνώμη;
Τον τελευταίο καιρό ζητώ συγγνώμη ούλλη την ώρα, just for being who I am. What I am.
I cant afford να ζητώ συγγνώμη τζαι για… Συναισθήματα.

I liked you. Που την αρχή. You were cool, and smart τζαι εμπορούσαμε να συζητούμε διάφορα, τζαι εμοιάζαμε να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα… Ήθελα να εκάμναμε παρέα. Έτυχε τζαι είπες μου τζαι μερικά πράματα για σένα… Εσκέφτηκα ότι μπορεί να το ήθελες τζ εσύ.

Στην αρχή, I just wanted to be in your life. You know, as a friend. Μόνο λίο μετά εσυνειδητοποίησα ότι I was in fact…In love.

I was terrified. Όι μόνο επειδή ήσουν εσύ, αλλά τζ επειδή ήταν η πρώτη φορά που εσυνειδητοποιούσα στην πραγματικότητα ότι I actually fell in love, with a girl.
Αναγνώρισα συναισθήματα που είχα ξανανιώσει. Several times.
Αλλά τότε, εν θα μπορούσα να ξέρω.

Ήταν δύσκολο να το δεχτώ. Να το αποδεχτώ.
I cried, a lot.
I thought I was a weirdo, that I’m doing something terribly wrong.

I was afraid, I still am.

But soon after, I realized that there is nothing wrong όταν πρόκειται για συναισθήματα. Για όμορφα συναισθήματα.
Εν υπήρχε τίποτα το άρρωστο ή το πονηρό σε τούτα που ένιωσα για σένα.

Μόνο μια τεράστια, αστείρευτη αγάπη που εν ήξερα πώς να διαχειριστώ.
Ένα κενό που εν ήξερα πώς να γεμίσω.
Μια ανάγκη να δώσω, να σου δώσω όσα πιο πολλά μπορώ, να σε κάμω να είσαι ευτυχισμένη. Ακόμα κι αν ξέρω ότι μπορείς να είσαι τζαι χωρίς εμένα.

Όπως ξαφνικά εμφανίστηκες μες τη ζωή μου, έτσι ξαφνικά εξαφανίστηκες. Τζαι εν ήξερα τι να υποθέσω. Τζαι εν άντεχα να χαθείς.

Εν ήθελα, εν θέλω τίποτα.
Τίποτα παραπάνω που την παρουσία σου.
Τη μια σου κουβέντα κάθε τόσο, τις σπάνιες φορές που μπορεί να βρεθούμε μια αγκαλιά.

Τζαι απλώς… Λείπεις μου ρε κουμπάρε.
Τζαι οι γιατί επρόλαβα να σε ζήσω τζαι τωρά έφυες τζαι λείπεις μου. Γιατί τούτο, εν εσυνέβηκε.
Λείπεις μου για τα πράματα που εν επρολάβαμε να κάμουμε τζ εξαφανίστηκες. Τους τόπους που εν επήαμε, τις ταινίες που εν είδαμε, τα βιβλία που εν σου έδωσα να θκιαβάσεις.

Λείπει μου η παρέα σου.

Εν να ήθελα να ήταν τόσο απλό όσο να πιάσω τηλέφωνο τζαι να σου πω «Έλα ρε, είσαι καλά; Αγαπώ σε. Πεθυμώ σε.»

Όμως I can’t keep on living like this.

Καταλαβαίνω τζ εγώ πόσο lame είμαι ώρες-ώρες.
Απλώς… Μακάρι να ήταν ένα κουμπούι… Τζαμέ, λίο πιο πάνω που το αυτί το δεξί, τζαι ακόμα ένα, τζαμέ-αριστερά κάτω. Να το έβαζα στο off τζαι να ετελιώναν ούλλα.

Να εγυρίζαν ούλλα που την αρχή.
Τις μέρες που σε εγνώρισα.
Να μεν σε άφηνα να μπεις τόσο μέσα μου.

Τζ εν να ηταν ούλλα καλά.

Τζαι εν θα με πείραζε που τωρά εν είσαι μες τη ζωή μου.

Που εν θα είσαι ποττέ… 



Υ.Γ Σόρυ που σας πρήζω τούτες τις μέρες. Εν να μου περάσει, soon. I promise. 

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

"Why do I and everyone I love pick people who treat us like we're nothing?"

I like to believe that people have good intentions.
I like to believe in kindness and appreceation.
I'd like to believe that people mean no harm.
That there is no man in the world who would do bad things on purpose.

I like to believe in the change that a "Good Morning!" can cause.

I like to believe in human kind.

Τούτα ήταν σκέψεις που έκαμνα (δυνατά) την ώρα που επέστρεφα σπίτι μετά που μια πολλά όμορφη νύχτα. Πολλοί συνειρμοί μέσα, αλλά εν ξέρω αν χρειάζεται τωρά να τους αναλύσω.

--------------------------

Σήμερα είδα το "The perks of being a wallflower". Πολλά καλή ταινία, συστήνω την ανεπιφύλακτα.
I could relate in some parts, αν τζαι η ζωή μου εμένα εν ήταν τόσο fucked up όσο του Charlie.
Όπως και να 'χει, πολλά όμορφη παραγωγή.

Θέλω να μιλήσω για την Νταρκ Μάττερ, αλλά θέλω τζαι να μεν πω τίποτε.
Τρώει με που μέσα το γεγονός ότι μόνη μου το προκάλεσα στον εαυτό μου τούτο ουλλο.
Νιώθω 13 χρονών. Εξαναείπα το σε κάποιον νομίζω τούτο.
Όπως τότε, που ο τάδε αγαπούσε την τάδε, αλλά η τάδε αγαπούσε τον άλλο τάδε τζαι έτσι ο πρώτος τάδε έβαλλε τζαι άκουε γκριν ντέη μες το δωμάτιο του τζ έκλαιε.
Τζείντον πόνο της απόρριψης, έμμεσης ή άμεσης, τον τόσο έντονο των δεκατριών χρονών, νιώθω τον εγώ τωρά με την Νταρκ Μάττερ.

Τζαι εν ακριβώς τούτο. Νταρκ Μάττερ.
Απορροφά ούλλη μου την ενέργεια, ένα μεγάλο μέρος του εγκεφάλου μου εν engaged τζαμέ τζαι εν ταράσσει. Λέω εν να μου περάσει, τζ εν μου περνά.

Η Κύπρος εν μου έκαμε καλό τα Χριστούγεννα.
Σε γενικές γραμμές επέρασα καλά, εν λέω. Απλώς ήρτα πίσω τζαι ήταν ακόμα σιειρόττερα που πριν.
Εβοήθησε φυσικά τζαι το γεγονός ότι επερίμενα ότι μέσα στις τρεις (!) εβδομάδες που ήμουν τζαμε, εν να την έβλεπα έστω τζαι μια φορά. Αλλά όι.
Πάντα είχε πιο σημαντικά πράματα να κάμει.

Ξέρω το ότι εν οκ.
Ξέρω το ότι εν την κόφτει ούτε και λίγο για την ύπαρξη μου, πόσο μάλλον για το "wellbeing" μου.
Ξέρω τα, ξέρω τα τούτα ούλλα.

I can't help it όμως.

At some point, εν να μου περάσει. Εν να ρτει κάτι καλύτερο (;), εν να βρω πιο ενδιαφέροντα πράματα να ασχοληθώ τζαι εν θα την σκέφτομαι, εν να με απορροφήσει η ζωή δαμέ τζαι εν να την αφήκω πίσω.. Ένιξερω.

Προς το παρόν όμως θέλω να κλειστώ μες το δωμάτιο μου τζαι να ακούω -αν όι γκριν ντέη όπως τότε-, ούλλες μου τις πλέιλιστ με τα κοψοφλέβικα τζαι να μεν με κόφτει. Τίποτε.

Τζαι να μιλώ. Να μιλώ για τζείνην.

Τζαι να μεν της ρίχνω φταίξιμο. Που με γράφει.
Που εν την κόφτει. Που εξαφανίστηκε που τη ζωή μου έτσι άξιππα όπως εμφανίστηκε.

Γιατί εν τζαι φταίει στο κάτω-κάτω.


Έννεν καν aware.












Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Ανακατωμένες σκέψεις, μιας ανακατωμένης εξεταστικής

Ξέρω ότι κανονικά τωρά έπρεπε να λύω που το θκιάβασμα.
Να κάμνω επανάληψη τζαι επανάληψη της επανάληψης τζαι να μεν ησυχάζω αν δε μάθω τζαι την τελευταία τελεία. Ή έστω, τους βασικούς ορισμούς.
Αντί γι αυτό, είχα απλώς ένα απίστευτο urge να κάτσω δαμέ τζαι να γράψω πελλάρες.
Εσκέφτηκα πολλές φορές ότι πρέπει να κάμω καινούριο μπλογκ.
Ότι τούτο εννεν όσο ανώνυμο όσο εν να έπρεπε. Στην πραγματικότητα όμως εν με κόφτει τόσο πολλά.

Αύριο γράφω ένα μάθημα που το λεν "θετική ψυχολογία".
Η ψυχολογία μου σήμερα, κάθε άλλο παρά θετική είναι. Όι για το μάθημα.
Σιγά, εν ερωτήσεις ανάπτυξης, όλο και κάτι θα γράψω. Εξάλλου εθκιάβασα. Έννεν ότι εν εθκιάβασα.

Οι τελευταίες μέρες εν αρκετά fucked up για μένα τζαι την ψυχολογία μου.
Έχω συχνές επισκέψεις που φαντάσματα του παρελθόντος, που φαντάσματα του μέλλοντος, που φαντάσματα του παρόντος τζαι φρικάρει με λίο.

Η Θεσσαλονίκη εν όμορφη.
Θέλω να τελειώσει η εξεταστική για να μπορέσω να τη γυρίσω όσο θέλω.
Να φκάλω φωτογραφίες.
Να κάμω περιπάτους.
Να κάτσω σε καφέ τζαι να θκιαβάσω βιβλίο.
Να κάτσω κάτω που το λευκό πύργο τζαι να κοιτάζω τη θάλασσα.
Να κάτσω στο λιμάνι τζαι να θκιαβάζω ιστορία της μουσικής.

Μια βδομάδα μετά το τέλος της εξεταστικής εν να πάω Λονδίνο, στον κολλητό μου.
Ανυπομονώ απίστευτα! Εν να κάτσω τζαμέ περίπου μια βδομάδα κι ελπίζω ότι εν να καταφέρω να το γυρίσω όσο θα ήθελα.

Εν έχω παράπονο που τη ζωή μου.
Κάμνω τζείνο που θέλω, έχω κόσμο που αγαπώ, σε γενικές γραμμές κρατώ καλά.

Εν όμως μερικά πράματα που με ρίχνουν.
Η Νταρκ Μάττερ που λέει τζαι μια φίλη μου.
Τζαι μόνο που την σκέφτομαι τραβά με μέσα τζαι κάτω.

Εξεκίνησα να κάμνω καμ άουτ στους φίλους μου. Όι σε ούλλους, κυρίως σε τζείνους που "έτυχε".
Έχω μια υποψία ότι κάποιοι εν να το μάθουν που τούτη την ανάρτηση.
Εν με πειράζει. Ελπίζω να μεν τους πειράξει τζείνους.
Θέλω να πω, εν θεωρώ ότι εν πράμα που χρήζει συζήτησης φάσης "στρογγυλής τραπέζης".
Τέλοσπαντων, ένιξερω.

Απλώς μερικές φορές νιώθω overwhelmed που αρνητική ενέργεια που την προκαλεί τούτο ούλλο το "κυνηγητό" γύρω που τούτο το θέμα.

Εν θέλω να πρέπει δικαιολογήσω συναισθήματα.
Εν θέλω να πρέπει να υπερασπιστώ πράματα που εν υπερασπίζουνται.

Τζαι τον τελευταίο καιρό κάμνω το πολλά τούτο.
Βρίσκομαι σε μια θέση "υπεράσπισης". Πραμάτων αυτονόητων κατά τ'άλλα. Που εν πρέπει να χρειάζεται να τα υπερασπίζεσαι.

Κουράζομαι.

Φοούμαι.

Εν θέλω να χάνω αθρώπους επειδή έτυχε να... Αγαπώ.



Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

"In my heart she left a hole..."





I write you from this grounded airplane 
I wonder how you've been and where you are 
A letter to the one who slipped away 
A letter for the things that never start 

Oh my imagination's running wild 
Guess I've missed you from the day we first met 
Crazy, this fascination makes us sound 
Like a twister in my mind 
Restless dream we left behind I never will forget 

It's funny how the words we never say 
Can turn into the only thoughts we know 
But austin's just so very far away 
And I can not believe I let you go 

Oh my imagination's running wild 
Guess I've missed you from the day we first met 
Crazy, this fascination makes us sound 
Like a twister in my mind 
Restless dream we left behind 
I never will forget this restless dream 

And so I call to you from the darkness of my room 
You will never be a memory now your restless dream 
Your restless dream 

So I write to this address I don't know 
You said you had to leave and we lost track 
So if you hear this song on the radio 
I've said it now and there's no turning back 

Oh my imagination's running wild 
Guess I've missed you from the day we first met 
Crazy, this fascination makes us sound 
Like a twister in my mind 
Restless dream we left behind 
I never will forget this restless dream 
This restless dream