Περί εξεταστικής ο λόγος

Εν συγκεντρώνουμαι. Μα με τίποτε όμως;
Πραγματικά, κάποιος να με συνάξει γιατί εν να με αρχίσω στους πάτσους. Είμαι αυτοκαταστροφική. I know that. Everybody knows that. Ας πούμε, έχω όλα τα potentials να γράψω μια χαρά, να μεν χρωστώ μαθήματα, να έχω ένα αξιοπρεπέστατο  (έστω) 2.1 έστω στο τέλος της χρονιάς, να πιάσω τζαι καμιάν υποτροφία τζ εν κρίμα ο δόχτωρας να πληρώνει τα μαλλοτζέφαλα του άδικα...
Αλλά όχι κυριες και κύριοι. Ο εγκέφαλος μου αδυνατεί να συνεργαστεί.
Είπα του, επαρακάλεσα τον, είπα του εν πειράζει μάνα μου, γίνε όσο wasted θέλεις μόλις δώκεις τούτο το μάθημα, εν να σηεις θκυο εβδομάδες ώσπου να πάεις Λονδίνο να μεν κάμνεις τίποτε, να γίνεις όσο emo θέλεις, να χτυπηθείς πας τους τοίχους, να πάεις βόλτες, να σου περάσει.
Αλλά όι. Άντρα θέλει, τωρά τον θέλει. Παλιοεγκέφαλος. Ένιξέρω τι να κάμω πλέον.
Τζαι την Τετάρτη διώ μάθημα τζ έχω ακόμα θκυο κεφάλαια που εν τα εθκιάβασα καν, τζαι άλλα θκυο που εν τους έδωκα σημασία γιατί και καλά είχαμε γράψει τεστ πριν τα Χριστούγεννα άρα υποτιθεται πως τα ξέρω τζαι εν να πάω τζαμέ τζαι εν να θορώ την κόλλα τζαι εν να είμαι κάπως:

Ούφφου.

Τζαι αλήθκεια. Τι με κόφτει εμένα που τα νιουροτρανσμίττερς τζαι τη δουλειά τους τζαι τα άι μουβμεντς τζαι ξέρω γω τι άλλη πελλάρα αποφασίσαν να μας μάθουν σε τούτο το μάθημα. Εν ήρτα καλέ μου να σπουδάσω ένα mix βιολογίας-φυσικής-ιατρικής. Ψυχολογία, you know?
Εν πειράζει, ας είναι. Κατά βάθος αρέσκουν μου οι πελλάρες που θκιαβάζω, τζ ας μεν έχουν ιδιαίτερη σχέση. Απλώς τωρά, εν μπορώ να συγκεντρωθώ. Εν θέλει ο ευλοημένος μου εγκέφαλος.
Τζαι το κακό εν ότι εν θέλει να κάμει ΤΙΠΟΤΕ άλλο. Ξέρω το, είμαι καλός procrastinator. Αλλά this is not the case. Τωρά απλώς εν θέλω να κάμνω τίποτε.
Μα τίποτε όμως. "Να με αφήκουν ήσυχη."

Υ.Γ Εσκότωσα το iphone μου σήμερα. With my bare hands. Είμαι ένας δολοφόνος. Εκλείδωσε σε λογισμικό που εν έσιει ακόμα jailbreak. Ωιμέ, αλί και τρισαλί. Τώρα να δω τι εν να κάμω τζαι με τούτο.