Dear Νταρκ Μάττερ,

Φαίνεται μου περίεργο να σε λέω έτσι, όταν σε έχω συνδεδεμένη με τόσο όμορφα πράματα. Τέλοσπαντων, αγαπημένη εσύ λοιπόν.

Γράφω, για να φκάλω που μέσα μου πράματα.

Πράματα που εν θα σου πω ποττέ, πράματα που τρων το μέσα μου τους τελευταίους μήνες. Μπορεί να σου ακουστούν περίεργα, μπορεί αν τα μάθαινες κάποια φορά να μεν μου ξαναμιλούσες (όι πως τωρά μιλάς μου δηλαδή), μπορεί να σε τρομάξουν ή να σε κάμουν να φρικάρεις. Μπορεί φυσικά τζαι να μεν γίνει τίποτα που τούτα, τζαι να είσαι κουλ. Μπορεί.

Ξέρω σε πάρα πολλά λίο. Ελάχιστα.

Οι μέρες που περάσαμε μαζί μπορούν να μετρηθούν χωρίς να χρειαστώ παραπάνω δάχτυλα από όσα έχω. Τζ αν πω ότι «τζ όμως, νιώθω να σε ξέρω χρόνια» εν να ακουστεί κλισέ.

Τέλοσπαντων, εν έσιει ιδιαίτερη σημασία.

Τζείνο που ήθελα να σου πω, τζαι γι αυτό εξεκίνησα να γράφω, εν ότι…

I fell in love with you.

Τζαι εν το γράφω στα ελληνικά, γιατί εν έτσι ακριβώς όπως εν να ήθελα να το πω. “Fell”, “in Love”, “You”. Αν ακούουνταν όμορφα, τούτες τις λέξεις εν να εχρησιμοποιούσα τζαι στα ελληνικά για να το περιγράψω.  

Deeply. Madly. In love, with you.

Πραγματικά, I didn’t meant to. Απλά εσυνέβηκε.

Εσυνέβηκε να νιώσω πράματα για σένα.

Όμορφα πράματα, ναι. Αλλά τρομακτικά.

Ένιξέρω τι να πω. Συγγνώμη;

Τον τελευταίο καιρό ζητώ συγγνώμη ούλλη την ώρα, just for being who I am. What I am.

I can’t afford να ζητώ συγγνώμη τζαι για… Συναισθήματα.

I liked you. Που την αρχή. You were cool, and smart τζαι εμπορούσαμε να συζητούμε διάφορα, τζαι εμοιάζαμε να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα… Ήθελα να εκάμναμε παρέα. Έτυχε τζαι είπες μου τζαι μερικά πράματα για σένα… Εσκέφτηκα ότι μπορεί να το ήθελες τζ εσύ.

Στην αρχή, I just wanted to be in your life. You know, as a friend. Μόνο λίο μετά εσυνειδητοποίησα ότι I was in fact…In love.

I was terrified. Όι μόνο επειδή ήσουν εσύ, αλλά τζ επειδή ήταν η πρώτη φορά που εσυνειδητοποιούσα στην πραγματικότητα ότι I actually fell in love, with a girl.

Αναγνώρισα συναισθήματα που είχα ξανανιώσει. Several times.

Αλλά τότε, εν θα μπορούσα να ξέρω.

Ήταν δύσκολο να το δεχτώ. Να το αποδεχτώ.

I cried, a lot.

I thought I was a weirdo, that I’m doing something terribly wrong.

I was afraid, I still am.

But soon after, I realized that there is nothing wrong όταν πρόκειται για συναισθήματα. Για όμορφα συναισθήματα.

Εν υπήρχε τίποτα το άρρωστο ή το πονηρό σε τούτα που ένιωσα για σένα.

Μόνο μια τεράστια, αστείρευτη αγάπη που εν ήξερα πώς να διαχειριστώ.

Ένα κενό που εν ήξερα πώς να γεμίσω.

Μια ανάγκη να δώσω, να σου δώσω όσα πιο πολλά μπορώ, να σε κάμω να είσαι ευτυχισμένη. Ακόμα κι αν ξέρω ότι μπορείς να είσαι τζαι χωρίς εμένα.

Όπως ξαφνικά εμφανίστηκες μες τη ζωή μου, έτσι ξαφνικά εξαφανίστηκες. Τζαι εν ήξερα τι να υποθέσω. Τζαι εν άντεχα να χαθείς.

Εν ήθελα, εν θέλω τίποτα.

Τίποτα παραπάνω που την παρουσία σου.

Τη μια σου κουβέντα κάθε τόσο, τις σπάνιες φορές που μπορεί να βρεθούμε μια αγκαλιά.

Τζαι απλώς… Λείπεις μου ρε κουμπάρε.

Τζαι οι γιατί επρόλαβα να σε ζήσω τζαι τωρά έφυες τζαι λείπεις μου. Γιατί τούτο, εν εσυνέβηκε.

Λείπεις μου για τα πράματα που εν επρολάβαμε να κάμουμε τζ εξαφανίστηκες. Τους τόπους που εν επήαμε, τις ταινίες που εν είδαμε, τα βιβλία που εν σου έδωσα να θκιαβάσεις.

Λείπει μου η παρέα σου.

Εν να ήθελα να ήταν τόσο απλό όσο να πιάσω τηλέφωνο τζαι να σου πω «Έλα ρε, είσαι καλά; Αγαπώ σε. Πεθυμώ σε.»

Όμως I can’t keep on living like this.

Καταλαβαίνω τζ εγώ πόσο lame είμαι ώρες-ώρες.

Απλώς… Μακάρι να ήταν ένα κουμπούι… Τζαμέ, λίο πιο πάνω που το αυτί το δεξί, τζαι ακόμα ένα, τζαμέ-αριστερά κάτω. Να το έβαζα στο off τζαι να ετελιώναν ούλλα.

Να εγυρίζαν ούλλα που την αρχή.

Τις μέρες που σε εγνώρισα.

Να μεν σε άφηνα να μπεις τόσο μέσα μου.

Τζ εν να ηταν ούλλα καλά.

Τζαι εν θα με πείραζε που τωρά εν είσαι μες τη ζωή μου.

Που εν θα είσαι ποττέ… 

Υ.Γ Σόρυ που σας πρήζω τούτες τις μέρες. Εν να μου περάσει, soon. I promise.