Μιζέρια

Συνειδητοποιώ ότι το blog μου εν λλίο κλαμένο το τελευταίο διάστημα.
Ίσως παραπάνω που λλίο. Τζαι ίσως όι μόνο το τελευταίο διάστημα.
Έκατσα τζ εφιλοσόφησα το ζήτημα και έφτασα στο συμπέρασμα αγαπητή μπλογκόσφαιρα, ότι ουσιαστικά τούτο εν ένας που τους σκοπούς του.

Θέλω να πω.
Το να κλαψοαιδοιάζεις στην πραγματική σου ζωή εν πελλάρα τζαι περιορίζεται κυρίως στις φάσεις που είσαι περίπου πίττα στα σκαλιά του Θεάτρο Ένα κάποια ανοιξιάτικα μεσάνυχτα με τους φίλους σου, ή στο αυτοκίνητο κάτω που το σπίτι σου με τον κολλητό σου την ώρα που σου ζωγραφίζει το γιαπωνέζικο αλφάβητο πάνω στο τζάμι. Το να παραπονιέσαι τζαι να είσαι μίζερος in real life, έσηιει ιδιαίτερα αρνητικό αντίκτυπο σε σένα τζαι στους γύρω σου τζαι εν κάτι που εν θέλεις να επιλέγεις ως τρόπο ζωής.

Γι αυτό και επιλέγεις να μην κλαψοαιδοιάζεις για διάφορα πράματα στη ζωή σου έξω που το ίντερνετ.

Ως εκ τούτου, ο κρυμμένος μίζερος σου εαυτός, αναζητά τρόπους να φκάλει που μέσα του ούλλη τζείνη την αρνητική ενέργεια που εν ξέρει που να διοχετεύσει. Να μιλήσει για πράματα που εν θα εμιλούσε άδεγουάιζ τζαι να γεμώσει το φέισμπουκ με ιμοτράουδα που ακούεις μες τα άγρια χαράματα σαν δουλέφκει ο νους σου με ταχύτητες 1500km/h τζαι ότι θυμάται.. Κλαίεται.

Το blog μου έννεν πολιτικό για να ασχολούμαι με θέματα που αφορούν το ευρύ κοινό, ούτε εν μπλόγκ μαγειρικής ή κατασκευων ή τέχνης. Έννεν καν λογοτεχνικό μπλογκ.
Εν μπλογκ σκέψεων ουσιαστικά. Τζαι τυγχαίνει οι σκέψεις που καταγράφουνται συνήθως να εν μαύρες. Βρίσκω το περίπου λογικό.

Εν κάποιος τρόπος να κάμνεις cope, in a way. 

Τέλοσπαντων, απλώς εσκέφτουμουν την υπόθεση του "τι εικόνα δείχνει προς τα έξω ένας μπλογκερ/πώς φαντάζεσαι τον μπλογκερ όταν γράφει" τζ εχω την εντύπωση ότι η εικόνα που φκάλλει το δικό μου μπλογκ προς τα έξω, εν λλίο περίεργη.

Soooo. Yes.

Στην πραγματκή μου ζωή μπορεί να μεν είμαι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον πλανήτη, αλλά εν είμαι ούτε ο πιο απαισιόδοξος-όπως φαίνεται δαμέσα.


And that's all folks.