You think after 20 years you'd be used to the spin,

And it only gets worse when I stay in one place,
So I'm always pacing around or walking away.

So.
20 χρόνια παρά δύο μέρες στη μικρή ζωή του Μικρού Χείμαρρου.

Για την επόμενη 20ετία, επιλέγω να κάμω ban 20 υπέροχα τραγούδια, που εν να ήθελα να μεν ξανακούσω ποττέ, αλλά εν γίνεται, οπότε τουλάχιστο εν να ήθελα να μεν τα ξανακούσω ποττέ στα πλαίσια που τα άκουα τούτη την εικοσαετία που πέρασε.

Η σειρά -περίπου- τυχαία.

1. High Hopes - Kodaline

"It's time to let it go, go out and start again, but it's not that easy." 

2. Χωριστός Βίος - Κόρε. Ύδρο

"Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό, μου έδωσες και έφυγες

Μα να τις λύσω αδυνατώ."

3. The World is Mine (I don't know anything) - Alex Day 

"They say time's a healer, but my watch can't tell the time

the left hand's stuck six months ago and I can't find the right 

(I don't know anything) 

And the pen is stronger than any sharpened sword

But everything I write to you makes me feel like a fool" 

4. Miss Atomic Bomb - The Killers

"All that I wanted was a little touch, 

A little tenderness and truth, I didn't ask for much,

Talk about being at the wrong place, at the wrong time."

5. All I want - Kodaline

"'Cause if I could see your face once more,

I could die a happy man, I'm sure." 

6. True Love Waits - Radiohead 

"I'm not living, I'm just killing time." 

7. Change your Mind - The Killers

"We're all the same, and love is blind

The sun is gone, before it shines." 

8. Don't look back - Alex Day 

"But I can't help but love the way you smile to one side." 

9. I just don't know what to do with my self - The White Stripes 

"Movies only make me sad, parties make me feel as bad." 

10. Here with me - The Killers

"Your body was tan and Your hair was long, 

You shot me a smile and my cares were gone."

11. You - Vast

"You can't take anything with you, except the Love,

The love I have for you." 

12. Paradise Circus - Massive Attack 

"Love is like a sin, my love.

For the ones that feel it the most." 

13. You destroy me - Vast 

"You destroy me, and you always will." 

14. Landlocked Blues - Bright Eyes

"But it all boils down to one quotable phrase, 

If you love something, give it away. "

15. The Sword and the Pen - Regina Spektor 

"What if the sword kills the pen?" 

16. I will never be happy again - Bright Eyes

"But as the story goes or it is often told, a new day will arise

And all the dance halls will be full of skeletons that are coming back to life

And on a grassy hill, the lion will lay down with the lamb

And I will never be lonely again. 

But until that time, I think I'd better find

some disbelief to suspend.

'Cause I don't wanna feel like this, again. "

17. Snuff - Slipknot 

"And I won't listen to your shame, you ran away you're all the same

Angels lie to keep control." 

18. Irene - Caribou

"Irene, I know it's hard to stay away, 

I can only imagine the things that you must say.

But you should know better anyway.

The way that you say..." 

19. I love you - Woodkid

"Whatever I feel for you, you only seem to care about you

Is there any chance you could see me too?" 

20. Perfect World - Kodaline

"It would be ok, it wouldn't have to be this way

in a perfect, a perfect World." 

Με αυτά και με εκείνα, κηρύττω ως "banned" τα παραπάνω τραγούδια για την επόμενη εικοσαετία. 

Η καλή μουσική χάνει ένα μεγάλο κομμάτι της, αλλά εγώ (ελπίζω ότι) κερδίζω τη ψυχική μου υγεία. 

So long. 

Why do we share the things we share?

Το "η ζωή έχει περισσότερη πλάκα όταν τη μοιράζεσαι", εν που τα σταθερά μου μότο. Δε θυμάμαι από που το ξεσήκωσα (ίσως που κάποιο μπλογκ), αλλά ξέρω ότι μπορώ να κάμω relate πάρα πολλά εύκολα.
Μέχρι πρόσφατα εν είχα αναζητήσει ιδιαίτερα τους λόγους για τους οποίους θέλω να μοιράζουμαι τη ζωή μου. Το απέδιδα απλώς ως στοιχείο του χαρακτήρα μου, and that was it.
Φυσικά, this is not exactly the case, επειδή one way or another, τα στοιχεία στον χαρακτήρα μας αναπτύσσονται με κάποιο τρόπο.

Είχα ενα epiphany τις προάλλες κάμνοντας scrolling στο φέισμπουκ, τζαι έκαμα μια "κοινωνιολογική παρατήρηση", που at the time έκαμνε αρκετό νόημα μες το νου μου, τζαι ίσως εξηγούσε κάπως το τι μοιραζούμαστε τζαι γιατί το κάμνουμε.

Έφτασα λοιπόν στην υπόθεση, ότι everyone is trying to feel useful for himself or for others, με όποιον τρόπο θεωρεί ο καθένας σημαντικό. 
Εν ήμουν σίγουρη αν η λέξη "χρήσιμος" ήταν ακριβώς η κατάλληλη, αλλά τουλάχιστο εμπορούσε να περιγράψει με κάποιο τρόπο τζείνο που ήθελα να πω.

Συζητώντας το με φίλους, κάποιος είπε "Εγώ πιστεύκω ότι ούλλοι προσπαθούν απλώς να γίνουν μεγάλοι φιλόσοφοι, τζαι πετάσσουν διάφορες αμπελοφιλοσοφίες (...)".
Αναφερόταν κυρίως στα status updates, αν τζαι εγώ actually εμιλούσα για τα πράματα που "αναπαράγουμε" τζαι θέλουμε ο κόσμος να δει. Κοινώς τα "shares" μας.
Τα links με ιστοσελίδες, events, ειδήσεις κλπ που μοιραζούμαστε ποτζεί-ποδά στα κοινωνικά δίκτυα.

Τούτο φυσικά εν το εμποδίζει που το να κάμνει apply τζαι στην δικιά μου υπόθεση, αφού ακόμα τζαι το "να γίνεις μεγάλος φιλόσοφος" ίσως σου "προσφέρει" που τη μια την αναγνώριση που χρειάζεσαι για τον εαυτό σου (άρα γίνεσαι χρήσιμος σε εσένα), τζαι θεωρητικά, το να μοιράζεσαι τη "σοφία" σου - σύμφωνα πάντα με τα standards που έβαλες εσύ - αποβαίνει χρήσιμο στους άλλους με τον τρόπο που εν να ήθελες εσύ να την εκλάβουν.

Τζείνο που εσκέφτουμουν, εν ότι υπάρχει κάποιος λόγος ασπούμε που εγώ μπορεί να επιλέξω να αναπαράξω μια θεατρική παράσταση ή ένα φεστιβάλ ταινιών ή κάποιο ντοκιμαντέρ, τζαι κάποιος άλλος εν να επιλέξει να μοιραστεί μια εθελοντική δράση που έσηιει να κάμει με ξέρωγω ζητήματα υγείας ή οδικής συμπεριφοράς τζαι κάποιος άλλος που εν να μοιραστεί ένα πάρτι καλωσορίσματος φοιτητών σε ένα club.

Τζείνο δηλαδή που με κάμνει εμένα να νιώθω ότι προσφέρω ή ότι είμαι χρήσιμη σε κάποιον ή στην κοινωνία γενικά, όταν σκέφτομαι ότι μια θεατρική παράσταση εν ένα ενδιαφέρον πράμα να μοιραστείς, plus είμαι άμεσα involved - μπορεί να κάμνει apply τζαι σε τζείνο που νιώθει ο άλλος όταν με τους ίδιους τρόπους εν άμεσα involved (για τον α' ή β' λόγο) σε κάποια δράση εθελοντικής φύσης.

Φυσικά η ερώτηση που έρκεται μετά είναι:
Ποιος εν τζείνος ο λόγος;
Τι εν τούτο που με κάμνει εμένα να νομίζω ότι προσφέρω όταν μοιράζουμαι λόγου χάρη "πολιτισμικά γεγονότα" τζαι τι εν τζείνο που κάμνει τον άλλο που μοιράζεται ένα άρθρο για τις μεταγραφές της τάδε ομάδας να νιώθει το ίδιο χρήσιμος;
Εννοώ, ποιο εν το κίνητρο τζαι με ποιον ακριβώς τρόπο δουλέφκει;
Γιατί έννεν ξεκάθαρο το τι εν "χρήσιμο" τζαι τι "λιγότερο χρήσιμο" ή καθόλου στην κοινωνία τζαι ποιος το κρίνει ή το καθορίζει;

Ενόμιζα ότι είχα φτάσει σε συμπέρασμα. Μάλλον έκαμνα λάθος.



Υ.Γ Ήθελα να προσπαθήσω να κάμω keep up με τη μπλογκόσφαιρα πριν επιστρέψω ενεργά. Εν τα κατάφερα όμως, επειδή εν πάρα πολλά τζείνα που έχασα στο διάστημα που έλειπα. Ελπίζω σιγά-σιγά να σας φτάσω.

Καλημέρα!

Back to basics (?)

So, here I am, επιστρέφοντας από ένα -the least I could say- σουρεάλ καλοκαίρι, πίσω στη βροχερή Θεσσαλονίκη και το χτιτζιό μου διαμέρισμα. Προσπαθώ σιγά-σιγά να οργανωθώ και να βρω την ίσια μου και Δευτέρα -με το καλό- ξεκινώ μαθήματα.

Καινούρια χρονιά, καινούριες προσδοκίες (τις οποίες προσπαθώ να κάμω eliminate όσο μπορώ), καινούρια πράματα ahead.
Και everything will be alright.

Συνειδητοποιώ ότι το μπλογκ μου κάθε φορά που επιστρέφω στην Κύπρο πέφτει σε "νάρκη διακοπών", αλλά νομίζω ότι καλά κάμνει.
Ήρτε η ώρα να ξυπνήσει λοιπόν και... Let's see what the world's got for us this time!

See you around then! 

Δεντρολίβανο

 

"Με αφετηρία το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, μπλέκουμε μυρωδιές θύμησης, ήχους τουίστ και βαλς, σκουριασμένων σωλήνων και νερού που στάζει, γράμματα, βιβλία και καπέλα, εικόνες σιωπής, τα σώματα των ηθοποιών, τη γλώσσα ενός κοιτάγματος. Όλα στον Κάτω Κόσμο, όπου η Ευρυδίκη φτάνει σύντομα μετά το θάνατό της, κουβαλώντας μόνο μια βαλίτσα. Εκεί συναντά ένα μυστηριώδη άντρα με περίεργη διάθεση για «παιχνίδι», που αυτοαποκαλείται Άρχοντας του Κάτω Κόσμου. Οι δυο τους δίνουν τη μάχη μεταξύ θύμησης και λησμονιάς - ζωής και θανάτου, μα το «κοίταγμα» του Ορφέα είναι και πάλι αυτό που καθορίζει τη μοίρα.

Ένα ταξίδι θανάτου γεμάτο ζωή, με μια Ευρυδίκη δανεισμένη από το μύθο μα αληθινή όπως ορίζει η τέχνη. 

Ερεθίσματά μας το θεατρικό «Ευρυδίκη» της Σάρα Ρούλ, οι μυρωδιές που ξυπνούν μνήμες και το νερό που τις σβήνει. 

Μια επινοημένη παράσταση εικόνας και ήχου, κίνησης και δράσης με video art και sound installations."

Όσοι τυγχαίνει να είσαστε Λεμεσό τζείνες τις ημέρες, ελάτε να το δείτε. 

Αξίζει τον κόπο.