Oh well

Εν τούτες οι φορές που σκέφτομαι ότι το μπλογκ μου έπρεπε να ήταν ανώνυμο, όπως όλα τα καθωσπρέπει μπλογκς του κόσμου.
Βασικά, εν τζ εν η επωνυμία που με ενοχλεί (γιατί σιγά, έτο τζαι γράψω το όνομα μου), εν το ότι το ξέρει τζαι κόσμος που με ξέρει.

Απλά... Έχω τόσα πολλά πράματα μες το νου μου τούτο τον καιρό.
Κάποια εκ των οποίων τρων το μέσα μου.

Αλλά εν πράματα που εν τα λέεις.
Εν μπορείς, ούτε πρέπει να τα λέεις.

Εν να περάσει τζαι τούτο... Όπως επεράσαν άλλα τόσα.

Αλλά φοούμαι. Όσο εν εξαναφοήθηκα ποττέ μου.

Φοούμαι.

The LOUVI and the TREE

Μπλογκοκόσμε έκαμα λουβί! Είπα σας το;

WE LOVE LOUVI <3

Κι επίσης....

Εστόλισα δέντρο!!!!!!! :)

Ε βασικά... Ψέμα. Απλά εγόρασα το τζ έσυρα του πάνω κάτι λαμπούθκια, που στη μισή ώρα εκαήκαν τα μισά τζ εμείναν μας τα μπλε με τα πορτοκαλί τζ εκάμαμε το Αποελίστικο. Φυσικά, εμένα εν με πειράζει ιδιαίτερα, αλλά οι συγκάτοικες μου εχτιτζιάσαν γιατί εν ομονοιάτισσες. Χαχαχαχαχαχα.

Ένιγουει.

TELL THE WORLD I'M COMING HOME 

5 ΜΕΡΕΣ ΜΕΙΝΑΝΕ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΑ!!! 

See u around ;) 

Υ.Γ Special Thanks στην φίλτατη Πρας που μου έδωσε τα φώτα της για το λουβί.  Παντού χρειάζεται ένας ΜΑΣΤΕΡ ΣΕΦ. 

Δεκαοχτώ.

Είπαν μου να κοιτάξω το φως μες τα μάθκια τζαι να πετάξω.
Το πιο εύκολο πράμα, είπα τους. Εδοκίμασε κανένας σας να δει τη σκοτεινιά μες τα μάθκια; Εν έσχιει μάθκια εν να μου πεις. Οι φίλε μου, έσχιει τζαι εν παντού.
Να δεις το φως μες τα μάθκια εν πανεύκολο. Δοκίμασε τζαι μες τα σκοτεινά όμως.

Δοκίμασε να δεις τον ορίζοντα μες τη νύχτα. Μπορείς ρε; Μπορείς;
Μπορώ, καλό...

Τι φοάσαι ρε πιο πολλά; Πε μου, εν θα γελάσω.
Πε μου ρε, μεν αντρέπεσαι.
Μεν σβήννεις, γράψε είπα σου, πε μου.

Φοάσαι να μείνεις μόνος σου;
Γιατί τωρά ήναμπου είσαι;
Στάθου ρε. Στάθου τζαι δε τη φάτσα σου μες το γυαλί.

Θωρείς κανέναν δίπλα ρε; Θωρείς;
Οι ρε φίλε μου, εν έσιει άλλον.

Κανένας εν θα σου φκάλει την κουφή που την τρύπα. Αλλά τζι αμα βρεθεί κάποιος να το κάμει, εν τζι εν να τη σκοτώσει τζιόλας.

Στάθου ρε, στάθου μεν λυγίζεις.

Εν ούλλα πιο απλά άμμα τα συνηθίσεις.
Ετέλιωσεν ρε, επέρασες τη γραμμή.

Τους προηγούμενους δεκαεφτά, εγλέπαν τους άλλοι.
Ετέλιωσεν τούτη η ιστορία. Εν πάει άλλο.

Είσαι ο δέκατος όγδοος.

Που τζιαμέ τζαι τζεί, πάεις μόνος σου.

Φκάρτα πέρα.

What the hell am I doing here?

Εξαφανίστηκα, ξέρω το τζαι νομίζω πως έκοψα πίσω...
Μόλις ήρτα που τες Αγγλίες άρκεψα να θκιαβάζω μπλογκς μανιακά, αλλά κάτι με κρατά που το να κάμω κόμεντς. Ένιξερω, είμαι σε περίεργη φάση, θα επιστρέψω δριμύτερη όμως, αι πρόμις.

Νιώθω πάλε τζείνο το πράμα που με πιάνει ώρες-ώρες που έχω τριάντα εκατομμύρια πράματα μες τον εγκέφαλο μου τζαι θέλω να τα πω, να τα φκάλω σε κάποιον αλλά εν τα καταφέρνω ποττέ, γιατί ή τζείνος ο κάποιος τη δεδομένη στιγμή ένεν αβέιλαμπολ ή απλά εν μου φκαίνει τζαι μινίσκουν ούλλα να τρων τον εγκέφαλο μου.

Σιγά-σιγά η Θεσσαλονίκη γίνεται σπίτι μου.
Το δωμάτιο μου μυρίζει σαν εμένα, οι τοίχοι μου αρκέφκουν να γεμίζουν με τα μασκαραλλικκούθκια που κολλώ πάνω, έκαμα τζαι κερδοκάρτα του σούπερμαρκετ...
But still κάτι εννεν σωστό. Κάτι εν αντικανονικό.
Σπουδάζεις ρε φίλε κάμε κάτι.

Εν έχω φίλους δακάτω. Εν έκαμα ακόμα τζι ένιξερω αν θα κάμω ποττέ.
Ένιξερω αν είμαι πολλά σνομπ τζαι γι αυτό, απλά εν ήβρα κανέναν να κολλήσουμε ρε κουμπάρε, να μου κάμει κλικ τζαι να μου φατσάρει.
Εν φκαίνω έξω, εν πηέννω σε σπίθκια να παίζουμε επιτραπέζια, εν πάμε σε καφέ σίλιες ώρες... Εν έχει έτσι πράματα... Λείπει μου πολλά τούτο το πράμα...

Επίσης, κάμνω δεύτερες σκέψεις για τη σπουδή μου.
Μπορεί να τα παρατώ λλίο επειδή τα ήβρα σκούρα ή επειδή κάποια πράματα δαμέσα δα εν μου αρέσκουν. Φοούμαι με λλίο με τούτο το πράμα τζι ένιξερω τι εν να κάμω στο τέλος.
Πριν λίο τζαιρό εσκέφτουμουν να κάμω μεταγραφή πανεπιστήμιο Κύπρου. Μα εννεν λύση τούτο.

Ύστερα εσκέφτηκα να ξαναδώκω τζαι παγκύπριες, να βάλω άλλο πράμα πρώτη επιλογή.

Τζαι μετά εσκέφτηκα ότι εν ξέρω ήντα πράμα εν να ήταν τζείνο το άλλο που ήταν να έβαλλα.

I mean, εν απέτυχα πέρσυ.
Ίσα-ίσα, εσυνέβηκε το ακριβώς αντίθετο.
Επέρασα στην πρώτη μου επιλογή τζαι σχολή τζαι πόλη.

Ε ναι, μα γιατί τωρά εν μου αρέσκει;
Ε πε μου τζ εσύ.

Στις αρχές του Νιόβρη που επήα Κύπρο, έλεα της μάμας μου ότι εν μπορώ να πιστέψω πως ένας άθρωπος που κάμνει τον ψυχολόγο σε ΟΥΛΛΟ τον κόσμο που τα πέντε του, εν μπορεί να τον κάμει του εαυτού του.

Περνά μου το ψυχολογιλλίκκι εντωμεταξύ, τζαι εσκέφτουμουν το μέσα στις επιλογές μου ΑΝ ξαναδώκω παγκύπριες.

Απλά ώρες ώρες αναρωθκιούμαι τι ήρτα να κάμω δαμέσα δα τζαι τι δουλειά έχω εγώ με τους φιλολόγους.

Εν είμαι φιλόλογος εγώ.

Είμαι ερασιτέχνης. Με την έννοια της ετυμολογίας. > Εραστής της τέχνης.

Είμαι συγγραφέας.

Εν είμαι φιλόλογος.

Η μήπως είμαι....; 

Εισαγωγή στην πανεπιστημιακή πραγματικότητα.

Έχει μέρες να γράψω σε τούτο το μπλόγκ. Υποθέτω πως έκαμα ένα διαχωρισμό ανάμεσα στα μπλόγκς μου.. Το "σοβαρό" μου τζαι τζείνο που γράφω ότι μου κατεβεί. Φυσικά, τζαι στα θκυο εν ότι μου κατεβεί που γράφω, αλλά στο άλλο γράφω παραπάνω αμπελοφιλοσοφίες.. Δαμέ κυρίως τσόφτες τζαι ιστορίες καθημερινής τρέλας. Αρέσκει μου έτσι γιατί εν αφήνω κανένα που τα θκυο. 

Το καθένα έχει το σκοπό της ύπαρξης του.  

Τζαι τωρά που το σκέφτουμαι εν όπως τζαι με τις σχέσεις μου με τους αθρώπους. 

Ένα που τα πράματα που κάμνω πολλά εν να τις διαχωρίζω. Ξέρω ποιος εν ποιος τζαι γιατί εν τζιαμέ που εν τζαι τι θέση έχει μέσα στους "ανθρώπους" μου. Νομίζω έκαμνα το πάντα.

Ένιγουεις. 

Εξεκίνησε κανονικά το πανεπιστήμιο, εξεκινήσαν τζαι οι απεργείες τζαι ούλλα καλά.

Κάμνω πέντε τρίωρα την εβδομάδα συν ένα δίωρο γλώσσα, στο οποίο νομίζω δεν θα ξαναπατήσω γιατί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. 

Αρχαία κάμνει μας μια που νομίζει είμαστε Λύκειο ακόμα. Θα μας κάμει δυο τέστ λέει και θα μετρά και τη συμμετοχή μας στο μάθημα. Κύριε ελέησον. Εξανακούσατε έτσι πράμα σε ελληνικό πανεπιστήμιο; Εν πειράζει, εν καλή. Εν τζαι σχετικά μιτσιά, θα εν πας τα 45. 

Τωρά κάμνουμε μεγαλογράμματη προς μικρογράμματη γραφή τζαι επήραμεν το πολλά στα σοβαρά, σοβαρά. Εν ωραίο, αλλά εν πρίχτικο γιατί η διαδικασία του για να γίνει προυποθέτει να ξέρεις μια φάουσα πράματα. Κάτι το οποίο στην περίπτωση μου δεν ισχύει. 

Λατινικά κάμνει μας μια που εν λίο στον κόσμο της. Τζείνη εν με απασχόλησε πολλά, αλλά απασχολεί με το μάθημα της. Δεν καταλάβω Χριστό. Πραγματικά, αν μου έβαλλες να θκιαβάσω κινέζικα, καλύτερα ήταν να εκαταλάβαινα. 

Εν μπορώ να καταλάβω πως κάμνουν τζαι απορίες τζαι συμμετέχουν τζ όλας.

Εγώ κάθουμαι τζαμέ όπως το καημένο τζαι νυστάζω, αφού εν καταλάβω τίποτε. Κάτι πρέπει να κάμω με τούτο νομίζω, αλλά εν ταράσσω να πάω να θκιαβάσω τζαι τίποτε πέρκι θυμηθώ καμιά λέξη. 

Μεσαιωνικά... Τούτος ο τύπος εν πολλά ωραίος. (ΝΟΤ)

Εν σίλιων χρονών (είπε μας τζαι πότε εγεννήθηκε αλλά τωρά εν αθθυμούμαι) τζαι έχει την ικανότητα να μιλα ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ. Μέχρι πριν λίο τζαιρό ενόμιζα πως εννεν ανθρωπίνως εφικτό τούτο το πράμα. Έτο που εν όμως. 

Μα τρείς ώρες ρε κουμπαρε;

Ασπούμε, την πρώτη μέρα, στο πρώτο μάθημα εκράτησε μας τζαι είκοσι λεπτά μετά που το τέλος.

Τη μια ώρα, εμίλαν για τον εαυτό του.

Την άλλη, έλεε για την παιδεία στην Ελλάδα τζαι για το νόμο πλαίσιο. (Τζαι έλεε τζαι ότι μπαίνει φέισμπουκ με ψευδόνημο τζαι θκιαβάζει τι λαλούμε για λλόου του) 

Τζαι την τελευταία επήε να μπει λίο στο θέμα, αλλά εν τα κατάφερε γιατί έλεε μας άσχετες ιστοριούες για τους Βυζαντινούς που επηένναν με τη μια τζαι με την άλλη τζι εγίνουνταν βασιλιάδες. 

Ζω για τα τελευταία δυο όμως...

Γλωσσολογία κάμνει μου μια που εν τέλεια τέλεια.!!! Εν μιτσικουρού τζαι τούτη (οι να νομίσετε τίποτε, καμιά 40αριά εν να εν τζαι τούτη, αλλά μες τους δεινόσαυρους...) τζαι εν πάρα πολλα συμπαθητικούλα!! Εν η μόνη που χρησιμοποιεί τζαι την τεχνολογία στο μάθημα της, τζαι δια μας τζαι σημειώσεις που το ίντερνετ τζαι είπε μας αν θέλουμε κάτι να της στέλλουμε ήμεηλ τζαι ξέρωγω. (Τζαι οι άλλοι έχουν ήμεηλ, αλλά νομίζω εν τους κόφτει τζαι τόσο πολλα να το κοιτάζουν).

Το μάθημα εν τέλειο, επορώθηκα που την πρώτη μέρα τζαι αρέσκει μου γιατί εν μιλά μόνη της, κάμνουμε τζαι συζητήσεις ώρες ώρες. 

Και τέλος 

Εισαγωγή στη Νεοελληνική Φιλολογία. Τούτο νομίζω εν να εξελιχθεί στη μεγάλη μου αγάπη. Στο πρώτο εξάμηνο εν να εν λίο βαρετό γιατί εν να εν ούλλο εισαγωγές τζαι ξέρωγω, αλλά εν παίζει ρόλο. Φτάνει που έχει λογοτεχνία μέσα! Τούτη που μας κάμνει εν λίο στον κόσμο της, σαννα τζαι θωρεί φαντάσματα, συγγραφείς που πλανιούνται στον αέρα τζαι μιλούν της... Εν καλούα όμως τζι έχει τζαι χιούμορ. Τζαι με τούτη κάμνουμε συζήτηση. 

Την πρώτη φορά έδωκε μας ένα ποιήμα της Δημουλά τζαι κάτι εσχολιάσαμε πάνω του. Μάνα μου ρε. Αρέσκει της ο Ελύτης. Εκατάλαβα το. Εν να την συμπαθήσω πολλά αλόπως τούτην. 

Φυσικά νομίζω τούτο το μάθημα εν να προτιμούσα να το κάμνει άντρας. 

Τζαι να εν γύρω στα 45, να εν τζαι ωραίος τζαι να θκιαβάζει ωραία.. Ποτζίνους τους τύπους που ζουν για τη λογοτεχνία. Ήταν να γράφει τζιόλας. Ντα, έτσι εφαντάζουμουν τον καθηγητή μου, αλλά τζαι τούτη που έππεσε καλή εν. Χαχα.

Ήταν να γράψω τζι άλλα για άλλα πράματα, αλλά εν να βαρεθείτε να θκιαβάζετε, οπότε ονομάζω το πόστ κάτι του στυλ "μαθήματα" τζι αφήνω το δαμέ. 

Cheers! :) 

Παίζω τζι εγώ! :)

Εσκέφτουμουν αν θα το ποστάρω τούτο δαμέ ή στο άλλο μου μπλογκ. Επροτίμησα δαμέ γιατί έχει μέρες να κάμω καινούρια ανάρτηση (άσχετο αν είχα εκατό πράματα μες το νου μου) τζι επειδή εν καινούριο αξίζει του. :)

Εφτά πράματα για μένα α;

Χμμμ...

1. Ο Chris Martin εν ο έρωτας της ζωής μου που την δευτέρα Γυμνασίου. (Μα έννεν τέλεια τέλειος;)

2. Όταν ήμουν μιτσιά είχα ένα ορφανοτροφείο φανταστικούς φίλους. Τζαι ήταν πραγματικά ορφανοτροφείο τζαι είχαν τζαι κρεβάθκια τζαι ποούλλα, αλλά οι κολλητοί μου ήταν θκυο. Ο Χρίστος τζαι η Χριστιάνα. Μια φορά επέταξε μου τους η αρφή μου που το παράθυρο τζ έκλαια. (omg, that sounds embarassing) 

3. Μέχρι την πρώτη Λυκείου επεριπαίζαν με καλαμαρούι γιατί λεώ τη μάμα μου μαμά τζαι γιατί τις μισές κυπριακές εκφράσεις εν τες ήξερα. Μετά έμπλεξα με κάτι παρέες τζ εχωρκάτεψα. χαχα. 

4. Έχω ψώνιο με τις ξύλινες σπαζοκεφαλιές τζαι κάθουμαι τζαι σπάζω ώσπου να τες λύσω. 

5. Μισώ το αυγό και τις μπάμιες. Πόσο μάλλον σε συνδυασμό. Επίσης θεωρώ ότι οι φακές εν ύπουλες.

6. Είμαι μεσοδότζισσα τζαι συνήθως άμαν αρκέφκω μεγάλα πρότζεκτς βαρκούμαι τα τζαι παρετώ τα στη μέση. 

7. Πριν τζοιμηθώ σκέφτουμαι τα πιο απίστευτα πράματα τζι αμα δε βαρκούμαι γράφω τα. (Ασπούμε προχτές αποφάσισα να στείλω email της Ρόουλινγκ γιατί ημίσιμου το εκπαιδευτικό σύστημα στο Χόγκουαρτς είναι απαράδεκτο. Άκους εκεί να μεν έχουν μια βιολογία!!!! Τα κοπελλούθκια τζειμέσα ξέρουσιν ήνταλως εγεννηθήκαν όξα νομίζουν έπεψεν τους η κουκουβάγια;;;;) 

Εμμ.. Αυτά :)

Το λοιπόν, επειδή είδα ότι οι μισοί επαίξαν το ήδη, εν πειράζει εγώ δίνω βραβείο τζι ότι θέλετε κάμετε το. Στους:

Ingenue, Πρασινάδα, Hopeless Romantic, Black Pitt, Kaisi, Rania, ..Life.., Defiance, TwistedTool, misharos, Μυρτώ, daffodil lament, moonlight, Raindrops, she demon.

Σι γιου αράουντ. :) 

Btw, Μαριλού θενξ :)

Ποντιακές καταστάσεις

Το ότι εν να εβρίσκουμουν μέσα σε αυτοκίνητο με ποντιακή μουσική στη διαπασών ακόμα τζαι αν μου το ελέαν εν θα το επίστεφκα.

Εν υπάρχουν τούτα τα πράματα που ζω τούτες τις μέρες, σοβαρά.

Πρώτον και σοβαρότερον. ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ.

Δηλαδή, την τύχη μου μέσα. Ήρτα δακάτω τζαι το πρώτο πράμα που είπα ήταν: «Τζαι τίποτε άλλο να μεν έχω άμα έχω ίντερνετ είμαι μια χαρά». Εν επρόλαβα να το πω ρε κουμπάρε, τζι εχάλασεν η σύνδεση. Έλεος.

Τζαι κάτσε καρτέρα τωρά 24 ώρες μίσχιμου ώσπου να έβρουν το πρόβλημα, τζαι να δούμε αλλό πόσες ώσπου να το σάσουν. Λαλώ σου εν να μείνω έτσι ως την άλλη εβδομάδα, να μου το θυμηθείς.

Τζι εν εκανούσε που εν έχω σπίτι ίντερνετ, επήα πως ήταν να πιάσω που τα στάρμπαξ, τζαι τζαμέ είχαν πρόβλημα. Ε βρίζεις τους ή εν τους βρίζεις. Τα μόντεμ τους πλέον.

Δεύτερον. Έχει η μάμα μου κάτι γνωστούς δακάτω. Πόντιους. Βασικά, η μια ήταν παλιά στην Κύπρο γραμματέας του Δόκτωρα* τζαι μετά ήρταν δαμέ. Με κάποιο περίεργο παιχνίδι της τύχης (που ούτε να το φανταστώ εν θέλω) έτυχε τζι επιάσαν μας τηλέφωνο μόλις ήρταμε. Δηλαδή, την αμέσως επόμενη μέρα.

Έλεεν μου η μάμα μου μες το αεροπλάνο «Εν τζαι η Σ. στη Θεσσαλονίκη, κρίμα που εν έχουμε το τηλέφωνο της…». Τζαι πιάνει την άλλη μέρα τζαι τι μας λαλεί; Επήε λαλεί η αδερφή του άντρα της εις τον Δόκτωραν τζαι είπεν τους τζείνος ότι είμαστε δακάτω τζι έππεσεν σήμα τζι εκινητοποιήθηκε ο Πόντος της Θεσσαλονίκης. Χόππας λαλώ σας.

Ε φυσικά εθέλαν να μας δουν, να μας ταίσουν. Εντωμεταξύ, εγώ ούτε που τα ξέρω τα πλάσματα, αλόπως η τελευταία φορά που τους είδα ήμουν έξι χρονών. Αλλά ντάξει, πολλά καλοί αθρώποι. Έρκουνται τέλοσπάντων, πιάνουν μας με το αυτοκινητούδι τους (σουζούκι πουτζίνα τα ψηλά πρέπει να ταν αν δεν κάμνω λάθος, μια χαρά αυτοκινητούι) τζαι παίρνουν μας να μας ταίσουν.

Ε που αλλού; Σε ποντιακό εστιατόριο. Χόππας καταστάσεις, και βάλε.

Τζαι δώστου παράξενα φαγιά με εξίσου παράξενα ονόματα, τζαι δώστου κρασοποτείες.. Τζαι δώστου ιστορίες που τον τζαιρό που ήμουν ->τόση<- τζαι ήταν τζαι τα κοπελλούθκια τους μιτσιά, τζι εγώ να είμαι εκτός θέματος τζαι να κάθουμαι όπως το παλαβό τζαι να μεν ανοίω το στόμα μου να πω ούτε μισή κουβέντα. Μα σοβαρά, ούτε μισή.

Τέλοσπάντων, τελείωνουμε που τζαμέ τζαι παίρνουν μας να μας δείξουν το σπίτι τους. Μια χαρά σπιτούι, ευρύχωρο και τα λοιπά (με μιαν αμματόπετρα ΝΑΑΑΑ πάνω που την πόρτα) αλλά ντάξει, μια χαρά.

Ε στα πολλά, εμεράκλωσε ο τύπος. Μπαίνουμε μες το αυτοκίνητο τζαι θωρώ τον βάλλει σιντί. «Ωχ» λαλώ που μέσα μου.  “It’s hoppas time” λαλεί τζείνος.. (Οι, εν το είπε, αλλα πάω στοίχημα ότι το σκέφτηκε). Εν κανεί, εμινίσκαν τζαι στο πέρα. Ώσπου να πάμε σπίτι ακούσαμε το μισό σιντί με τα ποντιακά. Μόνο που εν εσηκώστηκα να χορέψω ομαλ**.

Ήρταμε σπίτι, τζαι πάλε εν είχαμε ίντερνετ.

Φυσικά, εν πελά της τζεφαλής μου που ήβρα, γιατί τούτοι τωρά νομίζουν ότι είμαι και επίσημα «προστατευόμενη» τους.. Θέλω να παιχτώ, αλλά ντάξει. Ας εν καλά τα πλάσματα.

Τρίτον. Οι γραμματείες δαμέσαδα θέλουν σκότωμα. Το τι γραφειοκρατεία, τι χαρτούθκια, τι φωτοτυπίες, τι άχρηστα πράματα θέλουν δε λέγεται. Επήα τζι εγώ να γραφτώ σαν το καλό ψαράκι τζαι τελικά λαλούν μου ότι λείφεται μου ένα χαρτί.

Τι να κάμω τζι εγώ, πιάνω στην υπηρεσία εξετάσεων της Κύπρου άμπα τζαι εκάμαν λάθος τζι εμένα εν μου το στείλαν. Όι λαλούν μου, φέτος εν στέλλουμε σε κανέναν έτσι πράμα, εν άλλοσπως. Μα βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου εζητήσαν μου το, όι να πάεις τζιαμέ τζαι να τους πεις να συνεννοηθούν με το υπουργείο τους. Ε πήεννε εσύ ήταν να τους πω, τζι αν μεν σε μουντάρουν έτσι φάουσοι που εν ούλλοι να μεν με λεν Χείμαρρο.

Αφού επήα, τζι έν είχα πιάσει ακόμα ελληνικό αριθμό. Λαλεί μου τζείνη της γραμματείας «Τηλέφωνο δεν έχεις;»

«Δεν πήρα ακόμα ελληνικό αριθμό» λαλώ της εγώ.

«Ε κι εγώ που θα πάρω άμα θέλω κάτι;» λαλεί.

Ε οπότε λαλώ της τζι εγώ να της δώκω το κυπριακό μου. ΟΙ λαλεί μου.

«Κι αν θέλω κάτι θα πάρω Κύπρο; Δε μπορώ. Τηλέφωνο δεν έχεις;»

Ε όι μάνα μου, έν εχω λαλώ σου, τζαι λέω σου να σου δώκω προσωρινά το άλλο.

ΟΙ!!! Τζι άμα θέλει κάτι να πάρει Κύπρο;;;;;;  Τζαι να χρεώνεται κλήση στο εξωτερικό;;;;;; Τι εν τούτα τα πράματα;;;; Εννεν τζείνη που τα πληρώνει;;;

Τζαι κοπέλα μου; Τι εν να θέλεις που τα σήμερα ως αύριο;

Τζι επίσης, η ΙΚΕΑ που είχαμε πρόβλημα με τη βιβλιοθήκη, μια χαρά μας έπιασε τρεις φορές. Τζι εν τζ είχε τζαι καμια υποχρέωση. Εσύ γιατι κωλύεσαι δηλαδή;

Η σχολή μπάι δε γουέι εν σχετικά όμορφη (ντάξει, μεν το παραχε- εν καλούα). Έσιει τζαι κάτι γρασίθκια που απ’ότι άκουσα εν διάσημα, τζαι κάτι παγκούθκια ποτζεί ποδά.. Αρέσκει μου νομίζω. Εν να δείξει φυσικά.

*Δόκτωρας: Ο πατήρ

**Ομάλ: Παραδοσιακός ποντιακός χορός

(Εν την ξαναθωρώ την ανάρτηση άμπα τζαι θέλει τίποτε, γιατί μόλις ήρτε το ίντερνετ, τζαι φέφκει συνέχεια -βλέπεις, εν πολλά καλό για να εν αληθινό- οπότε, δημοσίευση τζι εν με κόφτει.) 

Θεσσαλονίκη Day 1

Λοιπόν, καλωσορίσατε στο καινούριο μου μπλογκ.  Ή μάλλον... Καλώς σας ήβραμεν.
Σήμερα εν η πρώτη μου μέρα ως "φοιτήτρια" εις την Θεσσαλονίκη. (Ε βασικά, ακόμα εν εγράφτηκα, αλλά ντάξει, ούλλοι που κάπου αρκέφκουν). Εσκέφτουμουν τζιαιρό πριν ότι ήθελα να κάμω ένα κυπριακό μπλογκ. Τίποτα σπουδαίο, μόνο σκέψεις.. Σιονοτές.
Να φκάλλω πράματα που μέσα μου, οι απαραίτητα όπως τα σκέφτουμαι (γιατί έχω την τάση να καλαμαρίζω μες τον εγκέφαλο μου -μιας τζαι οι πρώτες μου λέξεις/σκέψεις εγινήκαν στην καλαμαρίαν-) αλλά όπως θα μου εφκαίναν αν τα εμιλούσα σε κάποιον "δικό".

Εν έβρισκα όμως λόγο να το κάμω, γιατί είχα ήδη το άλλο μου το μπλόγκι τζαι άρεσκεν μου τζι εν ήθελα να το "μοιράσω". Τωρά όμως, που έφυα.. Ένιξερω. Εν τζι εν ότι επήα στο πέρα. Αλλά όσο να 'ναι,  φαίνεται μου λλίο σαν να κρατάς επαφή με τζείνο που μινίσκει "πίσω".

Τωρά καταλαβαίνω τζαι τους άλλους τους Κυπραίους μπλόγκερς που μινίσκουν σε άλλες χώρες τζι έχουν κυπριακά μπλόγκς. Παλιά εν τα έκαμνα χάζι τζι εβαρκούμουν τζαι λίο να θκιαβάζω κυπριακά μες τα μπλογκς. Άκουα τα ούλλη μέρα εξάλλου. Εφαίνετουν μου πολλά πεζό, λίο ρηχό.

Έτσι ένι όμως. Κάποιες φορές γυρέφκεις τον "λογοτεχνικό" το λόγο.
Κάποιες άλλες απλά θέλεις έναν τρόπο να λέεις τζείνα που σκέφτεσαι.
Να τα σιονόνεις τζαι να μεν σκέφτεσαι με σύνταξη με σειρά.

Τούτο θέλω τζι εγώ σε τούτο το μπλογκ.

Να σιονώνω.

Ξέρω, πως τωρά τον πρώτο τζιαιρό εν να μαι μόνη μου δαμέσαδα. Εγώ εν να τα λέω, εγώ εν να τα ακούω.

Αλλά ντάξει, εν τζαι πειράζει με. Ο κόσμος εν μιτσής. :)

Λοιπόν, καλωσόρισα στη Θεσσαλονίκη και καλή μου διαμονή.

Ο Μικρός Χείμαρρος (που μπορεί να εν μιτσής, αλλά εν ροτσής) σε νέες περιπέτειες.


"Let the game, begin...!"