Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Τι μαθαίνεις Μικρέ Χείμαρρε στο Πανεπιστήμιο;

Εεε... Μαθαίνω για τον Που και την παρέα του....



Μαθαίνω, για τις περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων....


Μαθαίνω για τα οικογενειακά προβλήματα των σκύλων....


Και τέλος, μαθαίνω... Για το που μας έχουν γραμμένους οι μεγάλοι σοφοί των γραμμάτων... 




Ποιου να το πεις; 



Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Θέλω...

Ξέρεις τι θέλω;

Έναν άνθρωπο να μπορώ να τον πιάσω τωρά τηλέφωνο τζαι να του πω "Ρε, πάεις βόλτα;" τζαι να μου πει "Έρχομαι σε 5'".

Μόνο τούτο.

FUCK.


Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Το βρωμισμένο πλυντήριο

That doesn't make any sence, αλλά ήρτα δαμέ γιατί άφησα ένα πλυντήριο well... Μέσα στο πλυντήριο. 
Εμμ, οι το μηχάνημα, την πλύση τέλοσπαντων. Μεν μου πείτε "ποιο εν το πρόβλημα, πήεννε φκάρτα ρούχα τζαι άπλωστα". Είναι πρόβλημα γιατί that could cause a lot of noise, κάτι που εν νομίζω να θέλουν οι συγκάτοικοι μου (τζαι ο φίλος της μιας) η ώρα... Hmmm well, 02:30 τα ξημερώματα. 
Οι, εν το έβλεπα στον ύπνο μου, γιατί in fact, ακόμα εν ετζοιμήθηκα. Απλώς έβαλα το πλυντήριο κάποια στιγμή μέσα στο απόγευμα (και έχω την εντύπωση ότι ήταν τζαι νωρίς) τζαι απλά εξίχασα το τζειμέσα.
Τωρά γιατί τούτο το γεγονός με έκαμε να έρτω δαμέ.
Well, συνειρμικά σκέφτηκα ότι πρέπει να το πω σε κάποιον. Βασικά ήθελα κάποιον να ρωτήσω αν θα βρωμίσουν αν τα αφήσω τζαμέ ως αύριο. Facebook helped. 

Οι, μετά εν εσκέφτηκα ότι "Α! Να ένα καλό θέμα για ανάρτηση", απλώς επίσης συνειρμικά σκέφτηκα ότι τούτο το μπλογκ εν το χρησιμοποιώ τελικά όπως είχα πει στην αρχή ότι ήταν να κάμνω. 
Ότι δηλαδή θα σιονώνω σκέψεις, ή ότι τέλοσπαντων κατεβεί στον εγκέφαλο μου.
Που τη μια εν καλό, I mean, κανέναν εν κόφτει που το τι στο καλό σκέφτομαι...
Που την άλλη, μέσα μέσα, όταν στερέψεις από decent πράματα, είναι επιτακτική ανάγκη να αναλωθείς σε μαλακίες. Πράματα που εν κόφτουν κανέναν, που στην πραγματικότητα ούτε εσένα σε κόφτουν αλλά γράφεις τα. Εν τζαι λίο εξάσκηση της αυτόματης γραφής σου. Του "γράψε ότι σου κατεβεί" σου. 

Έτσι λοιπόν εβρέθηκα δαμέ να "γράφω ότι μου κατεβεί". 
Είχα υποσχεθεί στην marilou ένα ποστ για το ταξίδι μου στην Αγγλία, κάτι που τελικά εν έκαμα και η αλήθεια είναι ότι εν είμαι σίγουρη ακόμα γιατί. Κάθε φορά που άνοια ανάρτηση για να γράψω εν εμπορούσα να συντάξω κάτι ολοκληρωμένο. 
Τέλοσπάντων, το θέμα είναι ότι επέρασα όμορφα. Εν κάτι που θέλω να ξανακάμω. 
Τα ταξίδια γενικά. Εν άπειροι οι τόποι που θέλω να επισκεφτώ. Με παρέα ή χωρίς. 
Τζαι τόσος λίος ο χρόνος.... Οι, εν με εφάαν τα χρόνια, αλλά αν δεν πιάσω τη βαλιτσούα μου ΤΩΡΑ, τζαι αρχίσω να γυρίζω τον κόσμο τούτο το δευτερόλεπτο, εν πρόκειται να καταφέρω να πάω σε ούλλους τους τόπους που θέλω να παω ώσπου να κλωτσήσω τη σύκλα. 

Σχετικά με τούτο, εσκέφτουμουν ότι είμαστε κρίμα. 
Εννοώ, οι άνθρωποι. (Ήταν που τζείνες τις σκέψεις που κάμνω πριν κοιμηθώ, ξέρετε).
Βασικά, οι ακριβώς κρίμα, απλά, έχουμε πολλά λίες ευκαιρίες να επανορθώσουμε για πράματα που εκάμαμε. Γι αυτό τζαι ο έξυπνος μας εγκέφαλος ξιχάννει τα, ή βάλλει τα σε σκοτεινές γωνιούες του μυαλού μας για να μεν τα σκεφτούμαστε τζαι να είμαστε κάπως "ΤΙ ΕΚΑΜΕΣ ΡΕ ΗΛΙΘΙΕ???". 
Επροβλημάτισε με αρκετά το ότι για την υπόλοιπη μου ζωή εν να κουβαλώ πράματα που έκαμα στα δεκαοχτώ μου, στα δεκαεφτά μου, στα δεκαπέντε μου. Εν τζαι εν ότι εν να ζω για πάντα με "τύψεις" ή κάτι. Εν έχει να κάμει με τούτο. Απλά εν πράματα που κουβαλάς, τζαι κοιτάζοντας πίσω εν θα ήθελες να τα εκουβαλούσες. Αλλά there is nothing you can do about it. 

Γενικά, τούτο τον καιρό είμαι ο πιο καμμένος άνθρωπος που ξέρω.
Λύω μες το facebook, το 9gag τζαι τις ταινίες. Μπορεί να κάμω δυο μέρες να φκω που το σπίτι αν δεν έχω μάθημα και ζω το πιο μίζερο και αντικοινωνικό παρτ της ζωής μου. 

Λείπει μου κόσμος, λείπει μου πάρα πολλά. 
Αλλά εν ξέρω αν μπορώ να πω το ίδιο τζαι για τζείνους. 
Θέλω να πω... I feel like I am the only one left to move on. 

Αλλά τι να κάμω ρε φίλε; Να φκω στους δρόμους με ταπελλούα "desperately needs for someone to hang out"? Ή τι; 
Προσπαθώ, εντάξει; Αλλά COME ON, εν γίνεται να προσπαθείς για τούτα τα πράματα, εν... ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟ. Απλά γίνουνται.

Στο δημοτικό ήμουν που τα πιο κοινωνικά μωρά του σχολείου. Εκατέβαινα που το αυτοκίνητο τζαι εσυνάουνταν ούλλοι τζαμέ τζαι εφωνάζαν "Η Σόφηηηηη, ήρτε η Σόφηηηηηηηη".
Στο γυμνάσιο, μμ.. Ντάξει. Εν ήμουν πουτζείνους που εφαίνουνταν (γιατί ήταν highclass τζαι εφορούσαν λαχανιά πράματα που ήταν της μόδας τότε) αλλά είχα a bunch of friends.
Στο λύκειο, ντάξει, επαίζαν άλλα θέματα. Αλλά είχα τη σταθερή μου την παρέα (που εν ήταν ούτε μιτσιά) και έχω την εντύπωση ότι επηένναν με αρκετοί.

Ε τωρά τι;;; 

UNI FELLOWS Y U NO LIKE ME???????? 

*Sighs*

Well, εδώ είναι το σημείο που βάζω τελεία και σκάζω γιατί επολλολόησα. :) 

Καληνύχτα μπλόγκερ γουόρλντ! 

Υ.Γ Σόρυ για τα πεταμένα αγγλικά ποτζεί ποδά, επηρεάζει με το 9gag και οι ταινίες. Θα μου περάσει
Υ.Γ2 Σόρυ αν θεωρήσετε χάσιμο χρόνου την ανάρτηση μου :[








Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

"Όλα όσα αγάπησα, στάχτη και φως..."

Ήντα περίεργοι είμαστεν οι αθρώποι.

Αποζητούμε τη μοναξιά, τζαι μόλις τη βιώσουμε πέφτουμε στα πατώματα.
Αποζητούμε την παρέα τζαι μόλις την έβρουμε, εγκαταλείπουμε την.
Θέλουμε κάτι πάρα πολλά, τζαι μόλις το πιάσουμε πληγώνουμε το τζαι φέφκει. Ή βαρκούμαστε το. Γιατί εξεπεράστηκε η φάση του "θέλω το πάρα πολλά". Γιατί που τη στιγμή που αποκτάς κάτι, σταματάς να θέλεις τζαι να το διεκδικείς.

Μπορεί να μεν είσαι μαλάκας. Φέρεσαι όμως σαν τέτοιος. Ή μπορεί να φέρθηκες κάποια στιγμή.
Μπορεί να μεν είσαι σπαστικός. Κάμνεις όμως τους άλλους να νομίζουν ότι είσαι.
Μπορεί να μεν είσαι πρήχτης. Πρήζεις μας τα όμως

Εν τζαι μπορεί να μας κατηγορήσει κανένας. Έτσι είμαστε πλασμένοι, περίεργοι. Τζαι πολλά πασανάκατοι.

Πληγωνούμαστε που πράματα που εν περνούν καν που το μυαλό του άλλου που τα κάμνει.
Πέφτουμε στα πατώματα που άλλα, που αν τα πούμε σε κάποιον εν να μας στείλει κατευθείαν σε ψυχίατρο.
Κάμνουμε κακό σε αθρώπους που εν θα θέλαμε ποττέ να δούμε να υποφέρουν.

Αγαπούμε τόσο πολλά, που στο τέλος χάνουμε τον εαυτό μας.
...Τζαι τους άλλους.

Τζαι στο τέλος της ημέρας, τι μινίσκει;

Τι θωρείς άμα κοιτάξεις μες τον καθρέφτη; Τζείνο που είσαι; Ε πάρακατω.
Εν τζαι παίζει κανένα ρόλο. Το θέμα εν το τι βλέπουν οι άλλοι πως είσαι. Τζαι τζείνο εν μπορείς να το προλάβεις, ούτε να το δεις.


Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Top 10

Έκαμα μέρες για να φκάλω τα τοπ τεν μου, γιατί όπως λέει και η φίλτατη Πρασινάδα, εν γίνεται ρε κουμπάρε ΜΟΝΟ ΕΝΑ αγαπημένο. Εν αδύνατο.
Τέλοσπαντων, συμβιβάζομαι και κρίνω το "αγαπημένο" σύμφωνα με τζείνο που μου έρκεται πρώτο μες το νου.

Λοιπόν:


1. Αγαπημένη στιγμή: Εκείνη που μπαίνεις μετά από αρκετό καιρό σπίτι, και είναι σαν να αφήνεις τα πάντα έξω από την πόρτα, μόνο για λίγο.

2. Αγαπημένο φαγητό: Κοτόπουλο Μάνγκο (και γενικά κοτόπουλο σε όλες τις παραλλαγές του)

3. Αγαπημένο Άρωμα: Όταν σε αγκαλιάζει κάποιος, και μετά μείνει η μυρωδιά του πάνω σου, αυτό. (Εκτός κι αν ο κάποιος βρωμά, οπότε αλλάζει το πράμα)

4. Αγαπημένο γλυκό: Σουφλέ σοκολάτας από τα Haagen :)

5. Αγαπημένο βιβλίο: Μικρός Πρίγκιπας, ασυζητητί (παρόλο που η λίστα με τα αγαπημένα βιβλία δεν τελειώνει)

6. Αγαπημένη Έξοδος: Χμμ.. Δύσκολο, θα διαλέξω το Friends γιατί είναι πρόσφατο και έχει πασιαμά.

7. Αγαπημένο τραγούδι: Η πιο δύσκολη ερώτηση έβερ. Τούτο τον καιρό αγαπώ πολλά το "όσα αγάπησα" του Παυλίδη. Εννοείται όμως, ότι κάθε εβδομάδα αλλάζει.

8. Αγαπημένη σειρά: Εμμ.. House M.D VS Παρα πέντε. Χμμμ... Δύσκολο.

9. Αγαπημένη διαδρομή: Παραλιακή το βράδυ χωρίς κίνηση και η διαδρομή από και προς Κούριο την άνοιξη... (Τζαμέ στις περιοχές των εγγλέζων)

10. Αγαπημένο ποτό: Amita Motion!!!! Χαχαχαχα!!! Καλά, όχι. Εμμ.. How about malibu με cola? Ούτε. ΜΠΥΡΕΣ ΣΙΟΡ. :D

Ευχαριστώ τον Ξενοφίλιο για την πρόσκληση, καλώ κι εγώ με τη σειρά μου τους:

1. Marilou
2. Mishiaros
3. Rania
4. Ingenue
5. Grouta
6. Invictus
7. Kaisi
8. Nonis
9. Aurora
10. Raindrops