Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

"Πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο"

*Ακολουθεί ποστ μη σχετικό με οικονομική κρίση και λοιπά επίκαιρα*


Μερικές φορές νιώθω ο σηιρόττερος άθρωπος του κόσμου. Ο πιο εγωιστής. Ο πιο βλάκας.
Όταν ήμουν πιο μιτσιά επίστεφκα λλίο ότι ο καθένας έρκεται σε τούτο τον κόσμο με ένα σκοπό. Τζαι εφοούμουν πάρα πολλά, ότι ο δικός μου ο σκοπός μπορεί να μεν εν καλός. Εφοούμουν, ότι έννεν για καλό που ήρτα εγώ δαμέ. Μερικές φορες σκέφτουμαι το ακόμα.

Αν κοιτάξω το πόσος κόσμος επόνεσε για μένα, πόσο κόσμο εστεναχώρησα, σε πόσο κόσμο εφέρθηκα λάθος... Μπορεί τζαι να είχα δίκαιο όταν ήμουν μιτσιά.

Μερικές φορές εν χωνέφκω ότι έφυες. Ότι σε έθκιωξα βασικά.
Που την καθημερινότητα μου. Που τη ζωή μου.
Έννεν ότι σου έκλεισα την πόρτα μες τα μούτρα τζαι είπα σου "μεν ξανάρτεις".
Εν να ξανάρτεις. Εν να ξαναρτω τζ εγώ.
Η σχέση μας εν μπορεί παρά να παραμείνει "σχέση εξάρτησης". Έτσι ήταν πάντα.
Έτσι εν να μείνει μάλλον. Ποιος ξέρει;

Φυσικά, ευτυχώς, εσύ τωρά εσηιεις πιο σοβαρά πράματα να κάμνεις.
Ευτυχώς, γιατί αν δεν είσιες τα πράματα ήταν να εν πολλά περίεργα.

Ξέρεις, κάθε άθρωπος κατά βάθος ξέρει ποιο εν το καλό του.
Τζαι τείνει να το εφαρμόζει. Γιατί αλλιώς ήταν να πελλάνουμε ούλλοι ρε.

Τζαι εν φοούμαι να το πω. Έκαμε μου καλό που έφυα.

Ρε κουμπάρε, πέντε χρόνια. Τζαι αλλό πέντε τζαι αλλό δέκα.
Τζαι αγαπώ σε.
Τζαι στο γάμο σου εν να 'μαι σε μια γωνιούα να σε καμαρώνω τζαι να κλαίω κρυφά άμπα τζαι δει με κανένας. Όπως τότε που μου έστειλες τη φωτογραφία με το δαχτυλίδι.
Τζαι αρρώστησα.

"The end of an era"

Έτσι το είπα στη μάμμα μετά.
Εσένα εν σου το είπα ποττέ.

Ρε φίλε τα πράματα εν να ήταν πολλά καλλύτερα αν δεν έρκεσουν ποττέ δακάτω.
Η γραμμή του πότε σταματά ένα πράμα να εν "υγιές" εν πολλά λεπτή.
Τζαι επεραααασαμεν την εμείς. Προ πολλού.

Γι αυτό έφυα.

Επειδή κάποια πράματα εν γίνεται να γίνουνται.

Φταίεις ρε φίλε τζ εσύ.
Εν άλλο πράμα να είσαι 15 τζαι άλλο να είσαι 20 τζαι άλλο να είσαι 30.
Μερικές φορές νομίζω ότι τα πράματα αντιστρέφουνται. Εν άλλος 15 τζαι άλλος 30 σε τούτη την κουβέντα.

Τζαι ένιμπορω εγώ έτσι.
Θέλω τα πράματα να εν απλά.

Θέλω η σχέση μας να εν ξεκάθαρη.
Πάντα ήθελα. Τζαι όταν ήμουν 15 το ίδιο ήθελα. Ανεξάρτητα που τις μαλακίες που έκαμνα επειδή ήμουν 15.  Έπρεπε να το ξέρεις. Εθεωρούσα ότι το ήξερες.
Υποθέτω όμως πως τελικά έκαμνα λάθος.

Εν φκάλλω την ουρά μου πόξω.
Αλλά επερίμενα που σένα να φερθείς πιο... Ώριμα; Ξέρωγω;

Ένιξέρω.

Πεθυμώ βόλτες με το αυτοκίνητο.
Τζαι παγωτό.
Τζαι κουβέντες για το θεό σου που εν θα γίνει ποττέ δικός μου.
Τζαι βόλτες στο μόλ.
Τζαι στο φράγμα.
Τζαι στον Κούλα.
Τζαι ξέρωγω που κόφκει ο νους μας κάθε φορά.
Πεθυμώ σινεμά τζαι τρίβιαλ σπίτι μου.
Πεθυμώ σε μάνα μου, σταμάτα να νομίζεις ότι έφαες το χέσιμο του αιώνα.

Απλώς ο κάθε άθρωπος έσηιει άμυνες.
Μερικές φορες απλώς προστατέυκουν τον να μεν πελλάνει.
Μερικές απλώς εν spyware.
Άλλες απλώς κρασιάρει το σύστημα.


Ναι ρε. Έσηει τζαι η Νταρκ Μάττερ σχέση.
Γιατί;
Ε εσύ γιατί λαλείς;

Μάλλον επειδή ο εγκέφαλος μου εν μονογαμικός.

Θυμάσαι την κουβέντα που είχαμε όταν ήρτες πάνω; Που σου έλεα ότι νιώθω άσηιμα που εξαφανίστηκα έτσι σχέδιο τζαι εν έδωκα καμιά δικαιολογία, αλλά που την άλλη εν εμπορούσα να κάμω τίποτε;
Εν τούτο το πράμα I guess.

Τέλοσπαντων. Ένιξερω.


Εκουράστηκα να στοιχειώνουμαι που πράματα που εν φταίω πάρα πολλά στην πραγματικότητα.
Τούτη η ιστορία ετραυμάτησε με, τζαι πρέπει να το καταλάβεις.
Που τζαμέ τζαι τζει.... Ποιος ξέρει.

Τα αδέρφκια εν χάνουνται.

Τζαι είσιες πει είμαι η αδελφή ψυχή σου κάποτε.




Το μολυσμένο. Τζείνο θέλω να πετάξω.
Κατάλαβες; 





Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

"Ισχύς εν τη ενώσει ψυχή μου, κι έλα μαζί μου στον πάτο"

Πρώτα ήρτε το σοκ. Ο πανικός.
Η ανάγκη να ακολουθήσεις τις εξελίξεις, που βουρούν σίουρα πολλά πιο γλήορα που σένα.
Εφημερίδες, άρθρα, ο καθένας με το μακρύ του τζαι το κοντό του, νέα που την Κύπρο, νέα που δαμέ, ο κόσμος να ρωτά "τι γίνεται ρε εκεί στην Κύπρο;" τζ εσύ να μεν είσαι σίουρος ακριβώς τι να απαντήσεις.

Μετά ο θυμός.
Να θωρείς τους κόπους των γονιών σου, των φίλων σου, των συγγενών σου να πηέννουν χαμένοι (;), να μεν ξέρεις που πατάς, τι εν να ξημερώσει αύριο. Αν θα μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή που έκαμνες ως τωρά, αν θα αλλάξουν ούλλα. Ποιος φταίει;
Να παν να γαμηθούν. Ούλλοι. Τζαι οι τράπεζες, τζαι οι πολιτικοί τζαι ούλλοι τούτοι που μας εφέραν σε τούτη την κατάσταση.

Μετά το μούδιασμα.
Τα ATM να μεν σου διουν λεφτά, τζαι να μεν ξέρες για πόσο, οι καλαμαράες (που σίουρα η θέση τους έννεν καθόλου καλύτερη που τη δική σου) να σε ρωτούν άμα θέλεις βοήθεια, να ακούεις που φίλους σου να σου λεν για ξέρωγω πόσος κόσμος επροσφέρθηκε να τους δώσει λεφτά τζαι να τους βοηθήσει όποτε χρειαστούν. Να πιάνεις μηνύματα του στυλ "έλα ρε, τι γίνεται; Τι τρέλα είναι αυτή στην Κύπρο; Ο,τι χρειαστείς, μη διστάσεις."

Το μούδιασμα στα μπλογκς, το μούδιασμα στον εγκέφαλο.
Το overdose πληροφοριών που εν ξέρεις πως να διαχειριστείς.

Τζαι όσο περνούν οι μέρες να συνειδητοποιείς ότι τούτο εν. Καινούρια πραγματικότητα.
Να σε πιάνει ο παπάς σου τηλέφωνο τζαι να σου λαλεί "μεν φοάσαι, τζαι εν να τα κανονίσουμε" τζαι να ξέρεις ότι εννοεί το.

Εν τζαι εν ότι η ζωή σου άλλαξε που τη μια μέρα στην άλλη.
Τζαι ειδικά δακάτω που είσαι εν ένιωσες πάρα πολλά
. Εκτός που τον εκνευρισμό που σου προκαλούν τα ΑΤΜ που εν σου διούν λεφτά, που αναγκαστικά εχρειάστηκε να περάσεις λιο παραπάνω που μια βδομάδα με 40 ευρώ (γιατί πόσα ήθελες;) που μυρίζεις τον χαμό στον αέρα, που τα δάχτυλα σου εν τζυλούν πας το κίμπορτ γιατί εν ξέρεις τι τζαι πως να το πεις... Κατα τ'άλλα οι αλλαγές εν μπροστά.

Αλλά σήμερα, εν μια νέα μέρα.
Τζαι χτες ήταν.
Τζαι όσο σκατά τζαι να 'ναι, ο,τι τζ αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε... Εν να περάσουμε ρε φίλε.

Να δεις που στο τέλος εν να φκούμε που μέσα.

Γιατί, όσο υπάρχουν άνθρωποι τίποτα έννεν μη αναστρέψιμο.
Τζαι υπάρχουν ακόμα.


Έννεν Dagg? 



Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

"Σημασία έχει να παραμείνεις άνθρωπος."

"Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. 
Και θαρθούνε κι άλλοι."

Είναι, ναι. 
Δύσκολοι. Τζαι ζόρικοι. 
Τζαι εν ξέρουμε τι εν να μας ξημερώσει αύριο. 
Πού πατούμε. Τι γίνεται. Τι εν να γίνει.   

Να σου πω κάτι όμως;
Αρνούμαι να καθορίζουν τη ζωή μου ένα μάτσο χαρτούθκια που λιώνουν μες το πλυντήριο.  


Εν σημαντικά τα χαρτούθκια, ναι. Όσο πουστοχατα τζαι να 'ναι. 
Εκάματε κόπους, τζαι θυσίες. Τζ εσύ, τζαι οι γονιοί μου τζαι οι παππούδες μου τζαι ούλλοι, για να τα έσιετε τζαμέ που τα είχατε τζαι να έσιετε τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας που προσφέρουν. 

Αλλά ξέρεις κάτι ρε φίλε;

Έτο τζ ελείψαν τα χαρτούθκια. 

Έσιει πιο σημαντικά πράματα που τα χαρτούθκια που λιώνουν μες τις τζέπες μας.  
Πιο σταθερά. Πιο ισχυρά. Τζαι το θέμα εν να μεν τα χάσουμε ΤΖΑΙ τζείνα. 
  
Εν πάμε καλά. Καθόλου. 
Εν ξέρουμε τι εν να γίνει αύριο, τζαι πώς, τζαι ποιος τζαι γιατί. 

Εγώ έμεινα με 40 ευρώ που ετράβησα εχτές. Στο λογαριασμό μου είχα να περάσω ως το τέλος του μήνα (τζαι λλίο παραπάνω, γιατί εν είμαι άθρωπος που πετάσσει λεφτά ποτζεί ποδά συνήθως). 
Σήμερα οι ATM αρνούνται να μου δώσουν πακκίρα τσακκιστή. 
Ένιξερω ως πότε εν να πάει τούτο το πράμα τζαι εν ξέρω τι εν να γίνει πάρακατω. 
Θεωρητικά μιλώντας, αν οι τράπεζες μείνουν κλειστές για πάντα (τζαι most probably τούτο εν να γίνει), έχω 40 ευρώ για να περάσω ως τις 26 του Απρίλη που εν να πάω πίσω Κύπρο. 
(Πρακτικά εν γίνεται να συμβεί τούτο το πράμα-I'm just saying) 

Αλλά τι;      

Αλλά η ζωή εν σταματά δαμέ. Με κανένα τρόπο τζαι για κανένα λόγο. 
Τζαι αν τα παρατήσουμε τωρά, απλά είμαστε άξιοι της μοίρας μας. 
Τζαι το γεγονός ότι εξιχάσαμε τα άλλα σημαντικά τζ εμείναμε να θωρούμε τα χαρτούθκια, εν τούτο που μας έφερε δαμέ που μας έφερε.  

Εν καταλάβω που οικονομικά ρε. Ενιξέρω.
Στο σχολείο την ώρα του μαθήματος ή έπινα γαλατάκι τζ επεριχάριζα με το διπλανό μου η ετζοιμούμουν ή εν ήμουν καν μες την τάξη.

Τζείνο που ξέρω όμως, εν ότι τα πράματα που μας εφέραν δαμέ που μας εφέραν, εν πράματα πιο πάνω που μαθηματικές εξισώσεις τζαι υπολογισμούς. 
Τζαι αν δεν τα σάσουμε τούτα πρώτα, εν πρόκειται ποττέ να διορθωθεί, τίποτα. 

Βλέπω χαρτούθκια να μας κυβερνούν, χαρτούθκια να ελέγχουν τη ζωή μας.
Χαρτούθκια να μας προκαλούν πανικό τζαι να μας κάμνουν να φρικάρουμε. 
Χαρτούθκια να μας στερούν τα όνειρα μας. 

ΧΑΡΤΟΥΘΚΙΑ ΡΕ. 

Εξακολουθούν να εν ΜΙΑ ΜΑΤΣΑ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ. 
Που λιώνουν στο πλυντήριο.
Που αν τα πατήσεις σηίζουνται.
Που τα τρων οι ποντιτζες. 

Αρνούμαι να με καθορίζουν ως άθρωπο μια μάτσα ΧΑΡΤΟΥΘΚΙΑ. 

Ή ακόμα χειρότερα, ενας φάκιν πλασματικός αριθμός μέσα σε έναν υπολογιστή.

ΣΟΡΥ, αλλά αρνούμαι. 

 





Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. 
Να το θυμάσαι Μαρία.
          

     


 

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Και ζήσαν αυτοί καλά...

" Φαντάσου μια φυλακή, όπου οι κρατούμενοι τρώνε κάθε μέρα διαφορετικό φαγητό, μακαρόνια τη Δευτέρα, τυρόπιτα την Τρίτη, φασόλια την Τετάρτη κοκ. Επιπλέον, κάθε Κυριακή τους φέρνουνε μπουζούκια και γίνεται στο προαύλιο της φυλακής γλέντι μέχρι πρωίας. Μέχρι που μια μέρα η διοίκηση της φυλακής συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει σάλιο, τα λεφτά έχουν τελειώσει και ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει η φυλακή είναι να ταίζουν τους κρατούμενους βραστά καρότα κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ.
"Μα θα γίνει εξέγερση κύριε διευθυντά, θα μας λιντσάρουν οι τρόφιμοι και με το δίκιο τους", λέει ένα τσιράκι στο διευθυντή. Οπότε τι κάνει ο τελευταίος; Φωνάζει στο γραφείο του δέκα τσάτσους κρατούμενους και τους λέει να αρχίσουν να διαδίδουν ότι η κατάσταση είναι τόσο τραγική που από την άλλη βδομάδα όλοι οι κρατούμενοι θα τρώνε σκατά, κυριολεκτικά όμως. Και ότι δεν είναι απλά φήμη, αλλά αναπόφευκτο και δεδομένο, θα ακουμπάς το δίσκο σου στον πάγκο και ο μάγειρας θα σου βάζει μέσα κουράδες, τέλος.

 Οι τσάτσοι αρχίζουν λοιπόν να κάνουν τη δουλειά τους, το νέο κυκλοφορεί αμέσως παντού και το σοκ φυσικά είναι τεράστιο. Υπάρχουν βέβαια αντιδράσεις, όχι όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό, γιατί όσο ο άλλος δε βλέπει ακόμα τη σβουνιά στο πιάτο του, κάπου μέσα του ελπίζει ότι μπορεί και να τη γλιτώσει.
Όσο οι μέρες περνάνε και οι αντιδράσεις ψιλοφουντώνουν οι τσάτσοι αρχίζουν να παίζουν το τεχνηέντως το παιχνίδι της ενοχής: "Εδώ που τα λέμε, καλά να πάθουμε που θέλαμε και μπουζούκια κάθε Κυριακή, να τα λέμε κι όλα".

 Κάποιοι λίγοι τρόφιμοι αντιδρούν και λένε ότι εμείς ρε παιδιά δε γουστάραμε ποτέ μπουζούκια ούτε ποτέ συμμετείχαμε στο γλέντι. Δε φτάνει που ανεχόμασταν κάθε Κυριακή βράδυ τα σκυλάδικα σας, πρέπει τώρα να την πληρώσουμε κι εμείς μαζί με όλους; Φυσικά, κανείς δεν τους δίνει σημασία.
Προς το τέλος της εβδομάδας, έχει πια επικρατήσει κλίμα μοιρολατρείας, την αντίδραση έχει διαδεχθει η απάθεια και την απείθεια η αδράνεια. Ο ξεθωριασμένος από τις συνεχείς πλύσεις εγκέφαλος των κρατουμένων είναι έτοιμος πλέον να δεχθεί το χειρότερο, ως δικαιολογημένα αναπόφευκτο.

 Κι έτσι φτάνει η Κυριακή και αργά το απόγευμα παίρνει το μικρόφωνο ο διευθυντής και ανακοινώνει: "Κύριοι, σας έχω ευχάριστα νέα. Ύστερα από κοπιώδεις προσπάθειες της διεύθυνσης και εμού προσωπικά, το μενού από αύριο δε θα είναι σκατά αλλά βραστά καρότα!!!" και από κάτω φυσικά γίνεται της πουτάνας, αγκαλιασμένοι οι κρατούμενοι κλαίνε από χαρά, οι τσάτσοι ξελαρυγγιάζονται "Ζήτω ο διευθυντής!", το πλήθος αγάλλεται για το θαύμα της τελευταίας στιγμής.


Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα".

Κωστάκης Ανάν - Βολική Αναισθησία 

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

"Πες μου τελικά τι είναι πιο σημαντικό...

τ'αστέρια να κοιτώ ή να είσαι εσύ ένα αστέρι;"

Πριν ακριβώς ένα χρόνο, εκάθουμουν στο λιμάνι με μια φίλη μου, εμιλούσα της για τον Μιχάλη τζαι είπα για πρώτη φορά out loud, ότι "βασικά" εν ψυχολογία που ήθελα να πάω.
Μέχρι τότε εν το είχα πει ποττέ, σε κανέναν. Έχω την εντύπωση πως ούτε στον εαυτό μου το έλεα. "Εσύ; Ψυχολογία; Άσε μας."

Φέτος, μπήκα στη σχολή μου το πρωί για να δω την φάτσα μου να καπαρτίζει στο "Hall of fame" του πανεπιστημίου όντας μια από τους τρεις πρωτεύσαντες των πρωτοετών ψυχολογίας - μη χέσω.

Life is unexpected.

Τζαι τούτη η μέρα εν το πιο δυνατό παράδειγμα.

Που τον Μιχάλη εν έχω πολλές μνήμες.
Θυμούμαι να είμαστε μωρά τζαι να παίζουμε μικρούς γιατρούς στο δωμάτιο του.
Τζαι να γελά. Πάντα να γελά.  Να γέρνει το κεφάλι πίσω, σα να κάμνει πρόποση στη θεότητα του γέλιου, να μισοκλείνει τα μάτια τζαι να γελά. Να γελά...
Ύστερα εμεγαλώσαμε. Τζαι εν μας ετραβολοούσαν πλέον οι μεγάλοι στα τραπέζια που εκάμναν τζαι στους καφέδες που επίναν για να πάμε να παίξουμε...

Τζαι ύστερα έφυε. Τόσο ξαφνικά. Τόσο άδικα.

Τζαι εν επρόλαβα να τον ρωτήσω αν με θυμάται ακόμα.
Αν θυμάται που με επρόσεχε. Που επαίζαμε μικρούς γιατρούς.
Που έκαμνε η μάμα του κανελόνια όταν επηένναμε σπίτι τους.
Που ήμουν μωρό τζ εσιέρουμουν που μου εδιούσε παραπάνω σημασία που τους άλλους.
Που εβουρούσαμε πάνω σε κάτι γρασίθκια σε κάτι γενέθλια.

...
 



"Αφού εγώ θα 'μαι σ' ένα απ' αυτά, κι αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε! Και γέλασε πάλι. Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα έρχεται η παρηγοριά), θα είσαι ευχαριστημένος που μ' έχεις γνωρίσει." 
Μικρός Πρίγκιπας
13-03-12








Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Καλημέρα!

Σήμερα το πρωί εξύπνησα που το χάραμα.
Εσκέφτουμουν να πάω για τρέξιμο αλλά εβαρέθηκα.
Βασικά εβαρέθηκα να ντυθώ, αν εμπορούσα να πάω με τις πυζιάμες εν να επήεννα.

Ετζοιμήθηκα ακόμα καμιά-δυο ώρες τζαι μετά εξύπνησα πάλε.
Εν θα σχολιάσω τι έβλεπα στον ύπνο μου, ο εγκέφαλος μου έσιει κάποιο θέμα με το τι κάμνει process στο υποσυνείδητο μου. Oh well.

Εσηκώθηκα γύρω στο μεσημέρι (δηλαδή πριν καμιά ώρα) τζαι άνοιξα ούλλα τα παράθυρα.
Διάπλατα.
Έσιει ήλιο! Εν Κυριακή, τζαι εν μια νέα μέρα. Τζαι έσιει ήλιο!

Έβαλα μουσική τζ εσύναξα τα πράματα μου που ήταν πετάμενα ποτζεί ποδά.
Ο κόσμος εν πιο όμορφος τζαι λιγότερο τρομακτικός με το φως της μέρας.
Έχω διάφορο θκιάβασμα να κάμω, αλλά εν πειράζει.
Δώδεκα χρόνια σχολείο εν με έκοφτε, γιατί να με κόφτει τωρά; Χαλάρωσε.

Μετά, έκαμα την πιο τέλεια ομελέτα του κόσμου.

Σε λίο εν να ντυθώ τζαι να φύω.

Μάλλον εν να πάω στην Άνω Πόλη να φκάλω φωτογραφίες.
Μπορεί να πάω τζαι στο λιμάνι. Εν ξέρω. Εν να δω.
Μπορεί να μεν πάω τζαι πουθενά που τούτα που λέω. 


Καλημέρα, είπα σας;


Καλημέρα!







Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Is Depression curable?

Θέλω να πω, ούλλοι λεν ότι "It gets better".
Ναι αλλά, τι εννοείς; Τι σημαίνει; Ότι οκ, παίρνε το prozac σου (που τωρά έσιει άλλο όνομα) για πάντα, τζαι eventually μπορεί να μπορείς να ζεις τζαι κανονικά;
Σημαίνει ότι κάποια στιγμή εν να μπορείς να ζεις κανονικά τζαι χωρίς το prozac σου;
Σημαίνει ότι μπορεί να φύει τζαι χωρίς prozac;
Σημαίνει ότι τι;

Σημαίνει ότι πρέπει να φοάσαι πάντα ότι μπορεί να ξαναπάθεις, επειδή έσιεις κάτι σαν ????% (εν είμαι σίουρη για το ποσοστό) πιθανότητα να συμβει;
Σημαίνει ότι εν θα το "ξαναπάθεις" γιατί εν έπαψε ποττέ να σου συμβαίνει;

Τι σημαίνει;

Ότι εν είσαι capable να νιώθεις ΚΑΛΑ για μεγάλο διαστημα για το υπόλοιπο της ζωής σου;


Τι σημαίνει;

Σημαίνει ότι εν πρέπει να κάμεις κοπελλούθκια γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πάθουν τζαι τζείνα επειδή εν γονίδια;
Σημαίνει ότι εν πρέπει ποττέ να "παντρευτείς" επειδή κάποια στιγμή μπορεί να σου γυρίσει τζαι να πελλάνεις, όπως τις ταινίες, τζαι να μεν υπάρχει τρόπος να "επιστρέψεις";

Τι σημαίνει;

Ότι κάποια στιγμή στο μέλλον τα κοπελλούθκια σου εν να βλέπουν βίτεο που τον τζαιρό που ήταν μωρά τζαι εν να σε θωρούν τζαι εν να λυπούνται γιατί εν εμπορούσαν να κάμουν τίποτε τότε για σένα;
Τζαι λλία χρόνια μετά εν να συμβαίνει το ανάποδο μαζί σου γιατί εν να περνούν τζείνα το ίδιο τζαι πάλε εσύ εν θα μπορείς να κάμεις κάτι;

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ;

Ότι είσαι καταδικασμένος για πάντα να ζεις ΕΤΣΙ;

ΤΙ;


Τι σημαίνει....

Μια φορά πριν λλίες μέρες ήπια τα πάντα σε ένα παρτι τζ έγινα πίττα τζαι έκλαια.
Μετά εν εθυμούμουν.
Είπαν μου αργότερα ότι εξεκίνησε λέγοντας "Εν μου αρέσκει τούτο που νιώθω."


ΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΚΕΙ.

Ποττέ εν μου άρεσκε.

Μπορώ να το φορτώσω στην εφηβεία.
Έτσι τζ αλλιώς, επήρε το μεγαλύτερο μέρος της.

Μα τωρά ετέλειωσε. Τελειώνει.
Τζ εν έχω πουθενά να το φορτώσω.


Έννεν μιζέρια.
Είμαι πολλά "ευγνώμων" για τα πράματα που έχω γυρώ μου.
Σιέρουμαι παρα πολλά που μου δίνεται η ευκαιρία να κάμω πράματα που μου αρέσκουν.
Η σπουδή μου εν τέλεια.
Η πόλη που ζω το ίδιο.
Εν έχω πολλούς φίλους, αλλά με τζείνους που έχω περνώ καλά most of the time.
Εν έχω παράπονο.

Απλώς έχω πάντα τζείνο το γαμημένο συναίσθημα ότι ΕΝ ΕΙΜΑΙ CAPABLE ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΕΝΤΑΞΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΤΖΑΙΡΟ. Τζαι απλώς εν μπορώ να το χειριστώ.

Εν σαν να με πατούν μες το λαιμό.

Χωρίς να κάμω κάτι.

Χωρίς να έφταιξα.

Σαν να μου πιάνουν τους πνεύμονες μου τζαι να τους σφίγγουν.

Βλέπω περίεργα όνειρα.

Ότι βουρώ να φύω γιατί έφταιξα για κάτι που στην πραγματικότητα εν φταίω.
Ένιξερω.







Μερικές φορές φοούμαι...



Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ναι αλλά, είσαι η πιο όμορφη.

Σήμερα επέρασα τη μισή μου μέρα πάνω στον καναπέ. Είχα μάθημα 9-3 τζαι μόλις έφτασα σπίτι, απλά εγκαταστάθηκα στον καναπέ τζαι εν εξεκόλλησα (ακόμα).
Εν μπορώ να πω ότι εν έκαμα τίποτε εποικοδομητικό. Εθκιάβασα διάφορα πράματα, όπως κοινωνιολογία τζαι Μιχαέλ Εντε, άκουσα άπειρη μουσική τζαι εχρησιμοποιήσα κοινωνικά δίκτυα περίπου μηδέν.

Εν καλά μερικές φορές να έσιεις λίες ώρες να το κάμεις τούτο.
Που βασικά, εν τίποτε, αλλά εν κάτι.


Σήμερα είχα μια διαφωνία με μια καθηγήτρια μου σχετικά με το που φτάνουν τα όρια της δικαιοδοσίας σου πάνω στον άλλο. Εσυζητούσαμε για "reinforcing" τζαι ανέφερε μας ένα παράδειγμα του στυλ,  είσαι με κάποιον τζαι έσιει μια συμπεριφορά που εννεν καλή για τον ίδιο ή ενοχλεί εσένα ξέρωγω τζαι τι reinforces μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να "αλλάξεις" τούτη τη συμπεριφορά.
Τζ εγώ είχα βασική ένσταση πάνω σε τούτο, όσον αφορά το πόσο "υγιής" εν μια σχέση που έρχεται μια δεδομένη στιγμή που θέλεις να "αλλάξεις τη συμπεριφορά" του άλλου.
Θέλω να πω, που τη στιγμή που θέλεις να αλλάξεις τη συμπεριφορά του άλλου, εν σημαίνει ότι κάτι πάει χ στη σχέση;
Τέλοσπαντων κουτσά-στραβά επήε πως εν να συμβιβαστεί, έτσι ανέφερε ένα παράδειγμα κάτι σαν "Your spouse has started drinking. Τι reinforces χρησιμοποιείτε για να αλλάξετε τη συγκεκριμένη συμπεριφορά". 

Τζαι λέω εγώ οκ. Μιλάς με τον άλλο, λέεις του ξέρωγω ρε κουμπάρε ανησυχώ.
Συζητάς το. Αν ακούσει τζαι συμφωνήσει να βοηθηθεί, κάμνεις το με όποια μέσα.
Αλλά εν μπορείς να κάμνεις τη μάμα στον άλλο.
Εν έσιεις δικαίωμα να εισβάλεις που ένα σημείο τζαι μετά.
Δηλαδή ασπούμε, εν θα πάεις να του χώσεις το ποτό για να μεν το έβρει if that is the case. Εν πελλάρες τούτα ούλλα. Έννεν δουλειά σου να τον "ξεγελάσεις".
Το πρώτο που πρέπει να κάμεις, αν θέλεις να βοηθήσεις, εν να τον κάμεις να συνειδητοποιήσει ότι έσιει κάποιο θέμα τζαι πρέπει να το λύσει. Όι να προσπαθήσεις να του αλλάξεις τη συμπεριφορά του. Εν πιστέφκω ότι τούτο δουλέφκει με κάποιο τρόπο.
Τη συμπεριφορική ψυχολογία εν την κάμνω πολλά χάζι έτσι τζ αλλιώς.
Εν ξέρω αν έχω λάθος. Απλώς εν μπορώ να δεχτώ ότι έσιει κάποιος δικαίωμα πέρα που τον εαυτό σου να αλλάξει τη συμπεριφορά σου ή τι είσαι ή τι κάμνεις άμα δε θέλεις να το κάμεις που μόνος σου.

Τέλοσπαντων, ένιξέρω. Μπορεί να έχω τζαι λάθος.
Απλώς όταν έχεις να κάμεις με ενήλικες, κόσμο που καταλάβει τζαι ξέρει τι του γίνεται, εν μπορώ να δεχτώ ότι δικαιούσαι με οποιοδήποτε τρόπο να εισβάλεις αν δεν το ζητήσει ο ίδιος.

Εν λέω να τον αφήκεις στη μοίρα του ξέρωγω. Εννεν τούτο το θέμα.
Φυσικά τζαι αγαπάς τον, τζαι φυσικά τζαι θέλεις να βοηθήσεις.
Απλώς εν πιστέφκω ότι βοηθά το να προσπαθήσεις καν να αλλάξεις τη συμπεριφορά.
Εν το mentality που πρέπει να αλλάξει πρώτα τζαι όι η συμπεριφορά.
Μα γιατί εν το καταλάβουν;

Ένιγουει. Ο τίτλος εν άσχετος.
Απλώς εσκέφτουμουν το πάρα πολλά τζαι ήθελα να το γράψω κάπου.

"Ναι. Αλλά είσαι η πιο όμορφη."

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

La douleur exquise

Εφκήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων!!!
Έφκαλα first (yaaay!) τζαι είμαι τρίτη στην "τάξη" μου, which means ότι αν τούτο παραμείνει μέχρι το τέλος της χρονιάς έχω σίουρη υποτροφία για του χρόνου. Which is cool and awesome. Χαχα!

Σήμερα εσυμπληρώθηκε μια βδομάδα που το καινούριο term, το οποίο σημαίνει ότι είδα ούλλους μου τους καινούριους καθηγητές (καθηγήτριες actually) τζαι επήρα μια ιδέα του τι εν να συμβαίνει αυτό το εξάμηνο με την ακαδημαική μου καριέρα. (ΧΑ!)
Συμπεράσματα της εβδομάδας:

  1. Οι Παρασκευές εν οι πιο τέλειες του κόσμου! Έχω το πρωί Understanding Film με μια πολλά κκούλ εγγλεζούδαν η οποία στο πρώτο μάθημα έβαλε μας κάτι αποσπάσματα που το Pulp Fiction τζαι το Matrix (<3) τζαι εν πελλαμός το μάθημα γενικά, μετά θκυο ώρες κενό τις οποίες μάλλον εν να αφιερώνω στη βιβλιοθήκη για να θκιαβάζω διάφορα εποικοδομητικά πράματα που εν να παίρνω μαζί μου Ή λιαζόμενη στο λιμάνι μαζί με κάποιες συμφοιτήτριες μου, που φαίνουνται αρκετά πρόθυμες για να το κάμνουν κάθε φορά. Τζαι μετά, το μεσημέρι έχω Introduction to Sociology, με μιαν εξίσου κκουλ καλαμαρούδαν την οποία αγάπησα μόλις είδα. Fridays rule!!!! 
  2. Γενικά τα μαθήματα τούτο το εξάμηνο εν ούλλα πολλά ενδιαφέροντα (ή τουλάχιστο έτσι δείχνουν προς το παρόν) τζαι εν πελλαμός τζαι ανυπομονώ να μπούμε στο ζουμί τζαι ακούουμαι τέλεια geek αλλά εν με κόφτει. (Dagger σιώπα) 
  3. Έμαθα σήμερα τυχαία ότι μια συμφοιτήτρια μου που τη Σερβία εν να παντρευτεί (οου κοτ) τζαι εν να μας καλέσει τζαι στον γάμον (και στο παναύριν). Έπαθα έναν μικρό πανίκκο (γιατί εν κάτι σαν -το πολύ- θκυο χρόνια πιο μεγάλη  μου) αλλά έχω την εντύπωση ότι εν να το ξεπεράσω soon enough. Γάμοι τζαι πελλάρες. 
  4. Εν επρολάβαμε να κάμουμε ένα lecture εδώκαν μας coursework οι πελλοεγγλέζοι. Εν πειράζει όμως, ας είναι. Τουλάχιστο εν πολλά πιο ενδιαφέροντα θέματα που το προηγούμενο term. 
Όμως γενικά τούτες τις μέρες περνώ μια πολλά περίεργη φάση με τον εαυτό μου, έχω διάφορα θέματα τζαι κρίσεις ταυτότητας, τζαι ώρες-ώρες πιάνει με ένας φόβος ανεξήγητος τζαι δένεται το στομάχι μου κόμπο τζαι αποκτώ πονοτζεφάλους τζαι εν επικοινωνώ με το περιβάλλον τζαι γίνουμαι αντικοινωνική τζαι κλείουμαι τζαι I can't help it τζαι θέλω κάποιον να ρτει τζαι να με πιάσει αγκαλιά τζαι να μεν μου πει τίποτε, απλώς να εν τζαμέ.

We all need affection from time to time.

Εχτές ήμουν στο σπίτι κάτι φίλων μου μαζί με μια άλλη φίλη μου (την οποία εκτιμώ/αγαπώ πάρα πολλά, εν λλίο σαν δεύτερη μεγάλη μου αδερφή ή κάτι) τζαι πριν φύει, εσιερέτησε τον κόσμο, εφίλησε τις κορούες ξέρωγω, -μάτσια μούτσιου εν έχουμε πολλά-πολλά εμείς-, τζαι μετά (εγώ εκάθουμουν χαμέ) ήρτε τζ εφίλησε με on the forehead τζαι ανακάτωσε μου τα μαλλιά μου.
Τζαι ένιξέρω γιατί το λέω. Ε τέλοσπαντων, ήταν πολλά όμορφο.Ειδικά σε τούτη την πελλοφάση που διανύω.

Εν μια φάση "θέλω να ποτζοιμηθώ πάνω στον καναπέ τζαι να ρτει η μάμα μου να με σκεπάσει".
Ή "θέλω να τζοιμηθώ πάνω στα γόνατα κάποιου την ώρα που τζείνος μου χαιδεφκει τα *ανύπαρκτα* μου μαλλιά"
Ή "θέλω να τζοιμηθεί κάποιος στα γόνατα μου την ώρα που του χαιδέφκω εγώ τα μαλλιά του"

Ένιξέρω τι εν.