Και ζήσαν αυτοί καλά...

" Φαντάσου μια φυλακή, όπου οι κρατούμενοι τρώνε κάθε μέρα διαφορετικό φαγητό, μακαρόνια τη Δευτέρα, τυρόπιτα την Τρίτη, φασόλια την Τετάρτη κοκ. Επιπλέον, κάθε Κυριακή τους φέρνουνε μπουζούκια και γίνεται στο προαύλιο της φυλακής γλέντι μέχρι πρωίας. Μέχρι που μια μέρα η διοίκηση της φυλακής συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει σάλιο, τα λεφτά έχουν τελειώσει και ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει η φυλακή είναι να ταίζουν τους κρατούμενους βραστά καρότα κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ.
"Μα θα γίνει εξέγερση κύριε διευθυντά, θα μας λιντσάρουν οι τρόφιμοι και με το δίκιο τους", λέει ένα τσιράκι στο διευθυντή. Οπότε τι κάνει ο τελευταίος; Φωνάζει στο γραφείο του δέκα τσάτσους κρατούμενους και τους λέει να αρχίσουν να διαδίδουν ότι η κατάσταση είναι τόσο τραγική που από την άλλη βδομάδα όλοι οι κρατούμενοι θα τρώνε σκατά, κυριολεκτικά όμως. Και ότι δεν είναι απλά φήμη, αλλά αναπόφευκτο και δεδομένο, θα ακουμπάς το δίσκο σου στον πάγκο και ο μάγειρας θα σου βάζει μέσα κουράδες, τέλος.

 Οι τσάτσοι αρχίζουν λοιπόν να κάνουν τη δουλειά τους, το νέο κυκλοφορεί αμέσως παντού και το σοκ φυσικά είναι τεράστιο. Υπάρχουν βέβαια αντιδράσεις, όχι όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό, γιατί όσο ο άλλος δε βλέπει ακόμα τη σβουνιά στο πιάτο του, κάπου μέσα του ελπίζει ότι μπορεί και να τη γλιτώσει.
Όσο οι μέρες περνάνε και οι αντιδράσεις ψιλοφουντώνουν οι τσάτσοι αρχίζουν να παίζουν το τεχνηέντως το παιχνίδι της ενοχής: "Εδώ που τα λέμε, καλά να πάθουμε που θέλαμε και μπουζούκια κάθε Κυριακή, να τα λέμε κι όλα".

 Κάποιοι λίγοι τρόφιμοι αντιδρούν και λένε ότι εμείς ρε παιδιά δε γουστάραμε ποτέ μπουζούκια ούτε ποτέ συμμετείχαμε στο γλέντι. Δε φτάνει που ανεχόμασταν κάθε Κυριακή βράδυ τα σκυλάδικα σας, πρέπει τώρα να την πληρώσουμε κι εμείς μαζί με όλους; Φυσικά, κανείς δεν τους δίνει σημασία.
Προς το τέλος της εβδομάδας, έχει πια επικρατήσει κλίμα μοιρολατρείας, την αντίδραση έχει διαδεχθει η απάθεια και την απείθεια η αδράνεια. Ο ξεθωριασμένος από τις συνεχείς πλύσεις εγκέφαλος των κρατουμένων είναι έτοιμος πλέον να δεχθεί το χειρότερο, ως δικαιολογημένα αναπόφευκτο.

 Κι έτσι φτάνει η Κυριακή και αργά το απόγευμα παίρνει το μικρόφωνο ο διευθυντής και ανακοινώνει: "Κύριοι, σας έχω ευχάριστα νέα. Ύστερα από κοπιώδεις προσπάθειες της διεύθυνσης και εμού προσωπικά, το μενού από αύριο δε θα είναι σκατά αλλά βραστά καρότα!!!" και από κάτω φυσικά γίνεται της πουτάνας, αγκαλιασμένοι οι κρατούμενοι κλαίνε από χαρά, οι τσάτσοι ξελαρυγγιάζονται "Ζήτω ο διευθυντής!", το πλήθος αγάλλεται για το θαύμα της τελευταίας στιγμής.


Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα".

Κωστάκης Ανάν - Βολική Αναισθησία