Πρώτα ήρτε το σοκ. Ο πανικός.
Η ανάγκη να ακολουθήσεις τις εξελίξεις, που βουρούν σίουρα πολλά πιο γλήορα που σένα.
Εφημερίδες, άρθρα, ο καθένας με το μακρύ του τζαι το κοντό του, νέα που την Κύπρο, νέα που δαμέ, ο κόσμος να ρωτά "τι γίνεται ρε εκεί στην Κύπρο;" τζ εσύ να μεν είσαι σίουρος ακριβώς τι να απαντήσεις.
Μετά ο θυμός.
Να θωρείς τους κόπους των γονιών σου, των φίλων σου, των συγγενών σου να πηέννουν χαμένοι (;), να μεν ξέρεις που πατάς, τι εν να ξημερώσει αύριο. Αν θα μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή που έκαμνες ως τωρά, αν θα αλλάξουν ούλλα. Ποιος φταίει;
Να παν να γαμηθούν. Ούλλοι. Τζαι οι τράπεζες, τζαι οι πολιτικοί τζαι ούλλοι τούτοι που μας εφέραν σε τούτη την κατάσταση.
Μετά το μούδιασμα.
Τα ATM να μεν σου διουν λεφτά, τζαι να μεν ξέρες για πόσο, οι καλαμαράες (που σίουρα η θέση τους έννεν καθόλου καλύτερη που τη δική σου) να σε ρωτούν άμα θέλεις βοήθεια, να ακούεις που φίλους σου να σου λεν για ξέρωγω πόσος κόσμος επροσφέρθηκε να τους δώσει λεφτά τζαι να τους βοηθήσει όποτε χρειαστούν. Να πιάνεις μηνύματα του στυλ "έλα ρε, τι γίνεται; Τι τρέλα είναι αυτή στην Κύπρο; Ο,τι χρειαστείς, μη διστάσεις."
Το μούδιασμα στα μπλογκς, το μούδιασμα στον εγκέφαλο.
Το overdose πληροφοριών που εν ξέρεις πως να διαχειριστείς.
Τζαι όσο περνούν οι μέρες να συνειδητοποιείς ότι τούτο εν. Καινούρια πραγματικότητα.
Να σε πιάνει ο παπάς σου τηλέφωνο τζαι να σου λαλεί "μεν φοάσαι, τζαι εν να τα κανονίσουμε" τζαι να ξέρεις ότι εννοεί το.
Εν τζαι εν ότι η ζωή σου άλλαξε που τη μια μέρα στην άλλη.
Τζαι ειδικά δακάτω που είσαι εν ένιωσες πάρα πολλά
. Εκτός που τον εκνευρισμό που σου προκαλούν τα ΑΤΜ που εν σου διούν λεφτά, που αναγκαστικά εχρειάστηκε να περάσεις λιο παραπάνω που μια βδομάδα με 40 ευρώ (γιατί πόσα ήθελες;) που μυρίζεις τον χαμό στον αέρα, που τα δάχτυλα σου εν τζυλούν πας το κίμπορτ γιατί εν ξέρεις τι τζαι πως να το πεις... Κατα τ'άλλα οι αλλαγές εν μπροστά.
Αλλά σήμερα, εν μια νέα μέρα.
Τζαι χτες ήταν.
Τζαι όσο σκατά τζαι να 'ναι, ο,τι τζ αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε... Εν να περάσουμε ρε φίλε.
Να δεις που στο τέλος εν να φκούμε που μέσα.
Γιατί, όσο υπάρχουν άνθρωποι τίποτα έννεν μη αναστρέψιμο.
Τζαι υπάρχουν ακόμα.
Έννεν Dagg?
Η ανάγκη να ακολουθήσεις τις εξελίξεις, που βουρούν σίουρα πολλά πιο γλήορα που σένα.
Εφημερίδες, άρθρα, ο καθένας με το μακρύ του τζαι το κοντό του, νέα που την Κύπρο, νέα που δαμέ, ο κόσμος να ρωτά "τι γίνεται ρε εκεί στην Κύπρο;" τζ εσύ να μεν είσαι σίουρος ακριβώς τι να απαντήσεις.
Μετά ο θυμός.
Να θωρείς τους κόπους των γονιών σου, των φίλων σου, των συγγενών σου να πηέννουν χαμένοι (;), να μεν ξέρεις που πατάς, τι εν να ξημερώσει αύριο. Αν θα μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή που έκαμνες ως τωρά, αν θα αλλάξουν ούλλα. Ποιος φταίει;
Να παν να γαμηθούν. Ούλλοι. Τζαι οι τράπεζες, τζαι οι πολιτικοί τζαι ούλλοι τούτοι που μας εφέραν σε τούτη την κατάσταση.
Μετά το μούδιασμα.
Τα ATM να μεν σου διουν λεφτά, τζαι να μεν ξέρες για πόσο, οι καλαμαράες (που σίουρα η θέση τους έννεν καθόλου καλύτερη που τη δική σου) να σε ρωτούν άμα θέλεις βοήθεια, να ακούεις που φίλους σου να σου λεν για ξέρωγω πόσος κόσμος επροσφέρθηκε να τους δώσει λεφτά τζαι να τους βοηθήσει όποτε χρειαστούν. Να πιάνεις μηνύματα του στυλ "έλα ρε, τι γίνεται; Τι τρέλα είναι αυτή στην Κύπρο; Ο,τι χρειαστείς, μη διστάσεις."
Το μούδιασμα στα μπλογκς, το μούδιασμα στον εγκέφαλο.
Το overdose πληροφοριών που εν ξέρεις πως να διαχειριστείς.
Τζαι όσο περνούν οι μέρες να συνειδητοποιείς ότι τούτο εν. Καινούρια πραγματικότητα.
Να σε πιάνει ο παπάς σου τηλέφωνο τζαι να σου λαλεί "μεν φοάσαι, τζαι εν να τα κανονίσουμε" τζαι να ξέρεις ότι εννοεί το.
Εν τζαι εν ότι η ζωή σου άλλαξε που τη μια μέρα στην άλλη.
Τζαι ειδικά δακάτω που είσαι εν ένιωσες πάρα πολλά
. Εκτός που τον εκνευρισμό που σου προκαλούν τα ΑΤΜ που εν σου διούν λεφτά, που αναγκαστικά εχρειάστηκε να περάσεις λιο παραπάνω που μια βδομάδα με 40 ευρώ (γιατί πόσα ήθελες;) που μυρίζεις τον χαμό στον αέρα, που τα δάχτυλα σου εν τζυλούν πας το κίμπορτ γιατί εν ξέρεις τι τζαι πως να το πεις... Κατα τ'άλλα οι αλλαγές εν μπροστά.
Αλλά σήμερα, εν μια νέα μέρα.
Τζαι χτες ήταν.
Τζαι όσο σκατά τζαι να 'ναι, ο,τι τζ αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε... Εν να περάσουμε ρε φίλε.
Να δεις που στο τέλος εν να φκούμε που μέσα.
Γιατί, όσο υπάρχουν άνθρωποι τίποτα έννεν μη αναστρέψιμο.
Τζαι υπάρχουν ακόμα.
Έννεν Dagg?
xmmmm..s agapw toso oso den mporeis na ksereis kai oute mporeis na fantasteis..kai oso yparxeis esi egw tha elpizw giati apla etsi me kaneis na eimai. kai akoma kai an den ypirxes esena akrivws tha eixa epinohsei.
ΑπάντησηΔιαγραφήfisika kai tha ta kataferoume..
fisika
Εν να βάλω μόνο φατσούα, γιατί εν θέλω να πω τίποτε άλλο. Ή μάλλον θέλω, αλλά η φατσούα εν να το πει καλύτερα που μένα.
ΔιαγραφήΜεν φοάσαι τίποτε.
:)
σημερα ειμαι λιγο πιο αισιοδοξη...ανοιξαν οι τραπεζες και ΟΛΟΙ οσοι πηγανε(ουρες τεραστιες)αποδειξαν περιτρανα οτι ο λαος μας οχι μονο παρεμενει ψυχραιμος αλλα και αποφασισμενος να πορευτει μπρωστα!!!μπραβο μας!!!χειμαρρε μου ατε να ερτεις να τα πουμε απο κοντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύλλα εν να παν καλά.
ΔιαγραφήΆτε τζ ένας μήνας έμεινε. :)