Το ότι εν να εβρίσκουμουν μέσα σε αυτοκίνητο με ποντιακή
μουσική στη διαπασών ακόμα τζαι αν μου το ελέαν εν θα το επίστεφκα.
Εν υπάρχουν τούτα τα πράματα που ζω τούτες τις μέρες,
σοβαρά.
Πρώτον και σοβαρότερον. ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ.
Δηλαδή, την τύχη μου μέσα. Ήρτα δακάτω τζαι το πρώτο
πράμα που είπα ήταν: «Τζαι τίποτε άλλο να μεν έχω άμα έχω ίντερνετ είμαι μια
χαρά». Εν επρόλαβα να το πω ρε κουμπάρε, τζι εχάλασεν η σύνδεση. Έλεος.
Τζαι κάτσε καρτέρα τωρά 24 ώρες μίσχιμου ώσπου να έβρουν
το πρόβλημα, τζαι να δούμε αλλό πόσες ώσπου να το σάσουν. Λαλώ σου εν να μείνω
έτσι ως την άλλη εβδομάδα, να μου το θυμηθείς.
Τζι εν εκανούσε που εν έχω σπίτι ίντερνετ, επήα πως ήταν
να πιάσω που τα στάρμπαξ, τζαι τζαμέ είχαν πρόβλημα. Ε βρίζεις τους ή εν τους
βρίζεις. Τα μόντεμ τους πλέον.
Δεύτερον. Έχει η μάμα μου κάτι γνωστούς δακάτω. Πόντιους.
Βασικά, η μια ήταν παλιά στην Κύπρο γραμματέας του Δόκτωρα* τζαι μετά ήρταν
δαμέ. Με κάποιο περίεργο παιχνίδι της τύχης (που ούτε να το φανταστώ εν θέλω) έτυχε
τζι επιάσαν μας τηλέφωνο μόλις ήρταμε. Δηλαδή, την αμέσως επόμενη μέρα.
Έλεεν μου η μάμα μου μες το αεροπλάνο «Εν τζαι η Σ. στη
Θεσσαλονίκη, κρίμα που εν έχουμε το τηλέφωνο της…». Τζαι πιάνει την άλλη μέρα
τζαι τι μας λαλεί; Επήε λαλεί η αδερφή του άντρα της εις τον Δόκτωραν τζαι
είπεν τους τζείνος ότι είμαστε δακάτω τζι έππεσεν σήμα τζι εκινητοποιήθηκε ο
Πόντος της Θεσσαλονίκης. Χόππας λαλώ σας.
Ε φυσικά εθέλαν να μας δουν, να μας ταίσουν. Εντωμεταξύ,
εγώ ούτε που τα ξέρω τα πλάσματα, αλόπως η τελευταία φορά που τους είδα ήμουν
έξι χρονών. Αλλά ντάξει, πολλά καλοί αθρώποι. Έρκουνται τέλοσπάντων, πιάνουν
μας με το αυτοκινητούδι τους (σουζούκι πουτζίνα τα ψηλά πρέπει να ταν αν δεν
κάμνω λάθος, μια χαρά αυτοκινητούι) τζαι παίρνουν μας να μας ταίσουν.
Ε που αλλού; Σε ποντιακό εστιατόριο. Χόππας καταστάσεις,
και βάλε.
Τζαι δώστου παράξενα φαγιά με εξίσου παράξενα ονόματα,
τζαι δώστου κρασοποτείες.. Τζαι δώστου ιστορίες που τον τζαιρό που ήμουν
->τόση<- τζαι ήταν τζαι τα κοπελλούθκια τους μιτσιά, τζι εγώ να είμαι
εκτός θέματος τζαι να κάθουμαι όπως το παλαβό τζαι να μεν ανοίω το στόμα μου να
πω ούτε μισή κουβέντα. Μα σοβαρά, ούτε μισή.
Τέλοσπάντων, τελείωνουμε που τζαμέ τζαι παίρνουν μας να
μας δείξουν το σπίτι τους. Μια χαρά σπιτούι, ευρύχωρο και τα λοιπά (με μιαν
αμματόπετρα ΝΑΑΑΑ πάνω που την πόρτα) αλλά ντάξει, μια χαρά.
Ε στα πολλά, εμεράκλωσε ο τύπος. Μπαίνουμε μες το
αυτοκίνητο τζαι θωρώ τον βάλλει σιντί. «Ωχ» λαλώ που μέσα μου. “It’s hoppas time” λαλεί τζείνος.. (Οι, εν το είπε, αλλα πάω
στοίχημα ότι το σκέφτηκε). Εν κανεί, εμινίσκαν τζαι στο πέρα. Ώσπου να πάμε
σπίτι ακούσαμε το μισό σιντί με τα ποντιακά. Μόνο που εν εσηκώστηκα να χορέψω
ομαλ**.
Ήρταμε σπίτι, τζαι πάλε εν είχαμε ίντερνετ.
Φυσικά, εν πελά της τζεφαλής μου που ήβρα, γιατί τούτοι
τωρά νομίζουν ότι είμαι και επίσημα «προστατευόμενη» τους.. Θέλω να παιχτώ,
αλλά ντάξει. Ας εν καλά τα πλάσματα.
Τρίτον. Οι γραμματείες δαμέσαδα θέλουν σκότωμα. Το τι
γραφειοκρατεία, τι χαρτούθκια, τι φωτοτυπίες, τι άχρηστα πράματα θέλουν δε
λέγεται. Επήα τζι εγώ να γραφτώ σαν το καλό ψαράκι τζαι τελικά λαλούν μου ότι
λείφεται μου ένα χαρτί.
Τι να κάμω τζι εγώ, πιάνω στην υπηρεσία εξετάσεων της
Κύπρου άμπα τζαι εκάμαν λάθος τζι εμένα εν μου το στείλαν. Όι λαλούν μου, φέτος
εν στέλλουμε σε κανέναν έτσι πράμα, εν άλλοσπως. Μα βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου
εζητήσαν μου το, όι να πάεις τζιαμέ τζαι να τους πεις να συνεννοηθούν με το
υπουργείο τους. Ε πήεννε εσύ ήταν να τους πω, τζι αν μεν σε μουντάρουν έτσι
φάουσοι που εν ούλλοι να μεν με λεν Χείμαρρο.
Αφού επήα, τζι έν είχα πιάσει ακόμα ελληνικό αριθμό.
Λαλεί μου τζείνη της γραμματείας «Τηλέφωνο δεν έχεις;»
«Δεν πήρα ακόμα ελληνικό αριθμό» λαλώ της εγώ.
«Ε κι εγώ που θα πάρω άμα θέλω κάτι;» λαλεί.
Ε οπότε λαλώ της τζι εγώ να της δώκω το κυπριακό μου. ΟΙ
λαλεί μου.
«Κι αν θέλω κάτι θα πάρω Κύπρο; Δε μπορώ. Τηλέφωνο δεν
έχεις;»
Ε όι μάνα μου, έν εχω λαλώ σου, τζαι λέω σου να σου δώκω
προσωρινά το άλλο.
ΟΙ!!! Τζι άμα θέλει κάτι να πάρει Κύπρο;;;;;; Τζαι να χρεώνεται κλήση στο εξωτερικό;;;;;; Τι
εν τούτα τα πράματα;;;; Εννεν τζείνη που τα πληρώνει;;;
Τζαι κοπέλα μου; Τι εν να θέλεις που τα σήμερα ως αύριο;
Τζι επίσης, η ΙΚΕΑ που είχαμε πρόβλημα με τη βιβλιοθήκη,
μια χαρά μας έπιασε τρεις φορές. Τζι εν τζ είχε τζαι καμια υποχρέωση. Εσύ γιατι
κωλύεσαι δηλαδή;
Η σχολή μπάι δε γουέι εν σχετικά όμορφη (ντάξει, μεν το
παραχε- εν καλούα). Έσιει τζαι κάτι γρασίθκια που απ’ότι άκουσα εν διάσημα,
τζαι κάτι παγκούθκια ποτζεί ποδά.. Αρέσκει μου νομίζω. Εν να δείξει φυσικά.
*Δόκτωρας: Ο πατήρ
**Ομάλ: Παραδοσιακός ποντιακός χορός
(Εν την ξαναθωρώ την ανάρτηση άμπα τζαι θέλει τίποτε, γιατί μόλις ήρτε το ίντερνετ, τζαι φέφκει συνέχεια -βλέπεις, εν πολλά καλό για να εν αληθινό- οπότε, δημοσίευση τζι εν με κόφτει.)
