Δεκαοχτώ.

Είπαν μου να κοιτάξω το φως μες τα μάθκια τζαι να πετάξω.
Το πιο εύκολο πράμα, είπα τους. Εδοκίμασε κανένας σας να δει τη σκοτεινιά μες τα μάθκια; Εν έσχιει μάθκια εν να μου πεις. Οι φίλε μου, έσχιει τζαι εν παντού.
Να δεις το φως μες τα μάθκια εν πανεύκολο. Δοκίμασε τζαι μες τα σκοτεινά όμως.

Δοκίμασε να δεις τον ορίζοντα μες τη νύχτα. Μπορείς ρε; Μπορείς;
Μπορώ, καλό...

Τι φοάσαι ρε πιο πολλά; Πε μου, εν θα γελάσω.
Πε μου ρε, μεν αντρέπεσαι.
Μεν σβήννεις, γράψε είπα σου, πε μου.

Φοάσαι να μείνεις μόνος σου;
Γιατί τωρά ήναμπου είσαι;
Στάθου ρε. Στάθου τζαι δε τη φάτσα σου μες το γυαλί.

Θωρείς κανέναν δίπλα ρε; Θωρείς;
Οι ρε φίλε μου, εν έσιει άλλον.

Κανένας εν θα σου φκάλει την κουφή που την τρύπα. Αλλά τζι αμα βρεθεί κάποιος να το κάμει, εν τζι εν να τη σκοτώσει τζιόλας.

Στάθου ρε, στάθου μεν λυγίζεις.

Εν ούλλα πιο απλά άμμα τα συνηθίσεις.
Ετέλιωσεν ρε, επέρασες τη γραμμή.

Τους προηγούμενους δεκαεφτά, εγλέπαν τους άλλοι.
Ετέλιωσεν τούτη η ιστορία. Εν πάει άλλο.

Είσαι ο δέκατος όγδοος.

Που τζιαμέ τζαι τζεί, πάεις μόνος σου.

Φκάρτα πέρα.

What the hell am I doing here?

Εξαφανίστηκα, ξέρω το τζαι νομίζω πως έκοψα πίσω...
Μόλις ήρτα που τες Αγγλίες άρκεψα να θκιαβάζω μπλογκς μανιακά, αλλά κάτι με κρατά που το να κάμω κόμεντς. Ένιξερω, είμαι σε περίεργη φάση, θα επιστρέψω δριμύτερη όμως, αι πρόμις.

Νιώθω πάλε τζείνο το πράμα που με πιάνει ώρες-ώρες που έχω τριάντα εκατομμύρια πράματα μες τον εγκέφαλο μου τζαι θέλω να τα πω, να τα φκάλω σε κάποιον αλλά εν τα καταφέρνω ποττέ, γιατί ή τζείνος ο κάποιος τη δεδομένη στιγμή ένεν αβέιλαμπολ ή απλά εν μου φκαίνει τζαι μινίσκουν ούλλα να τρων τον εγκέφαλο μου.

Σιγά-σιγά η Θεσσαλονίκη γίνεται σπίτι μου.
Το δωμάτιο μου μυρίζει σαν εμένα, οι τοίχοι μου αρκέφκουν να γεμίζουν με τα μασκαραλλικκούθκια που κολλώ πάνω, έκαμα τζαι κερδοκάρτα του σούπερμαρκετ...
But still κάτι εννεν σωστό. Κάτι εν αντικανονικό.
Σπουδάζεις ρε φίλε κάμε κάτι.

Εν έχω φίλους δακάτω. Εν έκαμα ακόμα τζι ένιξερω αν θα κάμω ποττέ.
Ένιξερω αν είμαι πολλά σνομπ τζαι γι αυτό, απλά εν ήβρα κανέναν να κολλήσουμε ρε κουμπάρε, να μου κάμει κλικ τζαι να μου φατσάρει.
Εν φκαίνω έξω, εν πηέννω σε σπίθκια να παίζουμε επιτραπέζια, εν πάμε σε καφέ σίλιες ώρες... Εν έχει έτσι πράματα... Λείπει μου πολλά τούτο το πράμα...

Επίσης, κάμνω δεύτερες σκέψεις για τη σπουδή μου.
Μπορεί να τα παρατώ λλίο επειδή τα ήβρα σκούρα ή επειδή κάποια πράματα δαμέσα δα εν μου αρέσκουν. Φοούμαι με λλίο με τούτο το πράμα τζι ένιξερω τι εν να κάμω στο τέλος.
Πριν λίο τζαιρό εσκέφτουμουν να κάμω μεταγραφή πανεπιστήμιο Κύπρου. Μα εννεν λύση τούτο.

Ύστερα εσκέφτηκα να ξαναδώκω τζαι παγκύπριες, να βάλω άλλο πράμα πρώτη επιλογή.

Τζαι μετά εσκέφτηκα ότι εν ξέρω ήντα πράμα εν να ήταν τζείνο το άλλο που ήταν να έβαλλα.

I mean, εν απέτυχα πέρσυ.
Ίσα-ίσα, εσυνέβηκε το ακριβώς αντίθετο.
Επέρασα στην πρώτη μου επιλογή τζαι σχολή τζαι πόλη.

Ε ναι, μα γιατί τωρά εν μου αρέσκει;
Ε πε μου τζ εσύ.

Στις αρχές του Νιόβρη που επήα Κύπρο, έλεα της μάμας μου ότι εν μπορώ να πιστέψω πως ένας άθρωπος που κάμνει τον ψυχολόγο σε ΟΥΛΛΟ τον κόσμο που τα πέντε του, εν μπορεί να τον κάμει του εαυτού του.

Περνά μου το ψυχολογιλλίκκι εντωμεταξύ, τζαι εσκέφτουμουν το μέσα στις επιλογές μου ΑΝ ξαναδώκω παγκύπριες.

Απλά ώρες ώρες αναρωθκιούμαι τι ήρτα να κάμω δαμέσα δα τζαι τι δουλειά έχω εγώ με τους φιλολόγους.

Εν είμαι φιλόλογος εγώ.

Είμαι ερασιτέχνης. Με την έννοια της ετυμολογίας. > Εραστής της τέχνης.

Είμαι συγγραφέας.

Εν είμαι φιλόλογος.

Η μήπως είμαι....;