Οι γάμοι εν πράμαν καλοτζαιρινόν.

Μυρίζουν άσπρα λινά πουκάμισα, ενυδατικές κρέμες τζαι νερό. Πολλύ νερό.
Μυρίζουν οι πισίνες των ξενοδοχείων που γίνουνται τα χαιρετίσματα.
Μυρίζει η θάλασσα που εν δίπλα που τα ξενοδοχεία.
Μυρίζουν τα τρία λίτρα νερό που πίνεις για να επιβιώσεις σε όλη τη διάρκεια.

Μυρίζει μαύρισμα, τζαι αντηλιακό, αλλά πολλά αμυδρά.
Μυρίζει φκιόρα καλοτζαιρινά.

Οι γάμοι εν πράμαν καλοτζαιρινόν.
Τζαι εν ωραίοι άμμα σε κόφτει τζείνος που παντρέφκεται.


----

Επήα Πάτρα τα καρναβάλια.
Ήταν πολλά ωραία, θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερα αν είχα την κατάλληλη παρέα.
Εν πειράζει όμως, next year.
Κάθε χρόνο και καλύτερα.

Epic φάση σε ένα πάρτι που επήα:
Είχα ντυθεί γιατρός (εφορούσα σκραπς τζαι ρόπα, τίποτε σπουδαίο-btw εσυνειδητοποίησα ότι παν μου τα σκραπς) τζαι εστέκουμουν έναν τόπο γιατί είχα πόστο.
Επήεννε τζ έρκετουν κόσμος, επίνναμεν, εμιλούσαμε (γκουχου, εφωνάζαμε), εχορέφκαμεν κλπ.
Είσιεν τζαι έναν παιδί που επήεννε τζ έρκετουν τζαμέ γυρώ.
Σε κάποια φάση έπιασε με στην κουβέντα. Αν είμαι που Πάτρα, τι έτος είμαι, τι σπουδάζω τζαι ξέρωγω.
Ωραίο παιδάκι, αν τζαι ήταν αρκετά πιο μεγάλος μου. Καλό γούστο, περιποιημένη φάτσα, ευχάριστος χαρακτήρας... Χμμ....
Ε μετά, ερώτησε το όνομα μου.
Τζαι άμα τζαι άκουσε όνομα σε "ία" τζαι όι σε "-ος" ή "-ης", απλά εγύρισε τζαι έφυε.
Ήταν να φυρτώ. Εγελούσα ένα πεντάλεπτο.

Μετά φυσικά έπαθα κρίση ταυτότητας.

Αλλά ήταν πολλά αστείο.
Επροσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου λέγοντας του ότι ο τύπος ήταν πίττα, αλλά αφού εν ήταν ο ευλοημένος. Έεεεεεεεεεενιγουει.


Γενικά ήταν καλά. Στην τελετή λήξης είχα την πιο τέλεια θέα έβερ, γιατί ανέβηκα πάνω σε κάτι στιβασμένα κάτζελα που έχουν για να κλείουν τους δρόμους.

----

Τωρά που ανοίει ο τζαιρός τζαι φκαίνει ήλιος αρέσκει μου πολλά η Θεσσαλονίκη.
Έστω τζαι αν εν ψόφος, έσιει κάτι πολλά ωραίο.
Μυρίζει άνοιξη, τζαι θέλω να κάμω πράματα.

Νομίζω εν να με πιάσει το υπερπαραγωγικό μου τούτες τις μέρες, ώσπου να τεζάρω πάλε.

Θέλω να ξεκινήσω γαλλικά.
Τζαι τρέξιμο είπαμε.
Τζαι πιάνο.

Τόσα πολλά πράματα, τόσος πολύς χρόνος but still τίποτε εν κάμνω.

----

Υ.Γ Ο τίτλος τζαι τα "περί γάμου" εν τέεεεελεια άσχετα. Απλά είδα μια φωτογραφία που κάποιο γάμο τζαι εμπνεύστηκα. Τζαι σιέρουμαι γιατί έσιει γάμο φέτος. Χαχαχα ;)

Σχέσεις που μυρίζουν ψοφισμένο ελέφαντα

Διάβαζα ένα quote τις προάλλες, που έλεε κάτι του στυλ "Εν ξέρω τι εν να προτιμούσα να πιστέφκω. Ότι εν σε έκοφτε ποττέ, ή οτι ξαφνικά εσταμάτησες". Ήβρα τον εαυτό μου αρκετά μέσα σε τούτες τις δυο προτάσεις. Τζαι εν μου αρέσκει.

Εν μου αρέσκει γιατί σιγά-σιγά συνειδητοποιώ ότι κόσμος που ενόμιζα ότι ήταν τζαμέ τζαι έκοφτε τον, στην πραγματικότητα είχε πάντα πολλά πιο σημαντικά πράματα να ασχοληθεί. Πάντα όμως. 

Έτσι εκατέληξα στο εξής συμπέρασμα:

Ο καθένας ζει στον κόσμο του. 

Μεν γελάτε, μιλώ απόλυτα σοβαρά. Δημιουργούμε έναν κόσμο, βάλλουμε μέσα αθρώπους, πράματα, δραστηριότητες, καταστάσεις τζαι χίλια άλλα δυο πράματα, προσαρμόζουμε τον στα μέτρα μας, τζαι ζούμε μέσα. Ο καθένας στο δικό του.

Ο καθένας βλέπει τον κόσμο του διαφορετικά, γιατί οι κόσμοι μας εν ούλλοι διαφορετικοί. 

Φαίνεται πολλά cliche, εν σαν να μιλώ για τη "μοναδική μας προσωπικότητα", αλλά εν εννοώ ακριβώς τούτο. (Φυσικά τζαι τούτο εν παρτ οφ ιτ)

Θέλω να πω, δημιουργούμε σχέσεις που στην πραγματικότητα μπορεί να εν μονόπλευρες, αλλά εν το καταλάβουμε. Ζούμε μέσα για πάρα πολύ καιρό, νομίζουμε ότι έτσι πρέπει να εν, ώσπου να έρτει μια μέρα που εν να μας κάμει να καταλάβουμε ότι, ξέρεις, τούτο που εζούσες τόσο καιρό, ε εν ήταν η πραγματικότητα.

Ήταν κάτι που έφτιαξες ΕΣΥ, γιατί εχρειάζεσουν ΕΣΥ, τη δεδομένη στιγμή που το ήθελες ΕΣΎ, γιατί ΕΠΡΕΠΕ να γίνει τούτο τζαι τούτο τζαι τούτο μες τη ζωή σου.

Ο άλλος μπορεί να μεν έχει χαπάρι. Ή μπορεί τζαι να έχει, αλλά εν το παίζει αντίστροφα. Γιατί τζείνος, τη δεδομένη στιγμή εν χρειάζεται τζείνο που εχρειάζεσουν εσύ. Φυσικά, εχρειάζετουν κάτι άλλο. 

Για παράδειγμα... Ξέρωγω μια σχέση με κάποιον φίλο που το σχολείο, τη δουλειά, τη σχολή το ευρύτερο περιβάλλον τέλοσπαντων. 

Υποθετικά, είσαστε/ήσασταν πολλά καλοί φίλοι. Είχατε πάντα πράματα να συζητάτε, όταν εφκαίνατε επηέννατε τα μια χαρά, είχατε μια υγιή σχέση and stuff, τζαι ξαφνικά απομακρύνεστε. 

Αλλάζετε περιβάλλον ή εν αλλάζετε τίποτα, απλά προχωράτε με τη ζωή σας τζαι ντάξει, ούλλα καλά. 

Μιλάτε αρκετά, λέτε τα νέα σας, συνεχίζετε να έχετε να συζητάτε πράματα τζαι εν εντάξει. 

Well, not exactly. 

Γιατί (δραματική μουσική-ταμ ταμ τααααμ) ο ένας που τους θκυο είχε φύει αρκετό καιρό πριν πάρει χαπάρι ο άλλος. 

Πότε το συνειδητοποιείς; Όταν μια μέρα, μια εβδομάδα, έναν μήνα σταματήσει ο ένας που τους δυο να στέλλει μηνύματα, να πιάνει τηλέφωνα, να πιάνει κουβέντα, να προτείνει εξόδους τζαι ξαφνικά νεκρώνει το σύστημα. Τζαι ξαφνικά, τζείνος ο ένας ανακαλύπτει την ταχυνόπιττα. 

Τζαι έρκεται μια φωνούα τζαι λέει του

"Dude, εν τον κόφτει ούτε λίγο. Αν δεν στείλεις μήνυμα εν θα μπει καν στον κόπο να σκεφτεί αν υπάρχεις."

Εν όπως τζείνη την ψιλοαπογοήτευση που σε πιάνει όταν πάεις φοιτητής (καλή ώρα) τζαι επιστρέψεις τα Χριστούγεννα, τζαι νομίζεις ότι εν να περάσεις τέλεια με την παλιοπαρέα σου τζαι ότι εν να κάμετε πράματα μαζί τζαι... **** μπλε. 

Τζαι as it turns out, αν δεν κανονίσεις συνάντηση εν πρόκειται ποττέ να βρεθείτε ούλλοι μαζί γιατί ξαφνικά τζαμέ που επήαν εσταματήσαν να έχουν την έννοια ο ένας του άλλου ή κάτι, τζαι μπορεί να είσαι ήδη μια εβδομάδα τζαμέ τζαι να μεν βρεθείς ΚΑΝ με τους κολλητους σου. 

Ή όπως την άλλη ψιλοαπογοήτευση που σε πιάνει όταν κανονίζεις πάρτυ, τζαι έρκουνται οι μισοί από  όσους υπολόγιζες, τζαι όι γιατί είχαν κάτι πάρα πολλα σημαντικό να κάμουν, αλλά επειδή το πάρτυ που έκαμνες εν ήταν αρκετά σημαντικό; (Ενώ αν εσυνέβαινε το αντίστροφο... Εν θα εσυνέβαινε;)

Τζείνο που θέλω να πω εν ότι κάποιες φορές κάμνουμε με το νου μας παναύρκα. 

Κάποια πράματα χαλούν τζαι εν παίρνουμε είδηση την πράσινη μούχλα που εφκάλαν, μέχρι να φτάσουν στο σημείο που ανοίεις την πόρτα του ψυγείου τζαι μυρίζει ψοφισμένο ελέφαντα. 

Κάποιες που τις σχέσεις που έχω τούτο τον καιρό, με ανθρώπους που σημαίνουν αρκετά παραπάνω που το τυρί που άφηκα να μουχλιάσει μες το ψυγείο, μυρίζουν ψοφισμένο ελέφαντα. 

Κάποιες άλλες μυρίζουν ανυπαρξία.

Τζαι τζείνες, ίσως να εμυρίζαν έτσι που την αρχή τους.

Έννεν ωραίο να συνειδητοποιείς ότι εν ήσουν ποτέ μες τις προτεραιότητες κάποιων οι οποίοι υπήρξαν πάνω-πάνω στις δικές σου. 

People move on, ξέρω. Τζαι ούτε είπα το αντίθετο. 

Απλώς δαμέ πρόκεται για ΠΛΑΣΜΑΤΑ, οι για το βιβλίο που σου άρεσκε πάρα πολλά όταν ήσουν δεκαπέντε, αλλά τωρά που το εξαναθκιάβασες φαίνεται σου αηδία. 

Κάθε λίο καιρό έρκεται τζείνη η ώρα που καλείσαι να ξεσκονίσεις τον κόσμο σου, τζαι να ξεκαθαρίσεις τι εν μέσα τζαι τι όι, να ανακατατάξεις τα πράματα, να βάλεις πάνω-πάνω τζείνα που πρέπει, να πετάξεις τζείνα που πρέπει να πεταχτούν, να θάψεις τα απολιθώματα πραμάτων που υπήρξαν, να θκιώξεις τζείνα που εν βλαβερά τζαι να κρατήσεις τζείνα που κάμνουν καλό... 

Τζείνη η ώρα πονά. 

Τζαι κάποιες φορές, όταν τελειώσεις με την καθαριότητα συνειδητοποιείς ότι έμεινες με τα μισά από όσα είχες. Αλλά το καλό με τούτα τα πράματα, εν ότι εν λείφκουν ποττέ. 

Τζ έτσι ώσπου να γυρίσεις που την άλλη, έρκεται πάλε τζείνη η ώρα τζαι έχεις πάλε ένα βουνό να ξεσκονίσεις τζαι να καθαρίσεις. 

Πόσες φορές επετάξαμε τρεις κάσιες πράματα που το σπίτι, τζαι τον άλλο μήνα είχαμε τέσσερις;

Έτσι ακριβώς. 

Η "αθλητική" πλευρά ενός ΜΧ

Έβλεπα το "Bend it like Beckam" πριν (πάλε) τζαι εσυνειδητοποίησα ότι επεθύμησα πάρα πολλά τον στίβο. Ναι, εν άσχετα μεταξύ τους, αλλά συνδέουνται με συνειρμικές σκέψεις. 

Βασικά, επεθύμησα any kind of sport. 

Όταν ήμουν τέλεια μωρό, επήεννα κολύμπι (ούλλα τα μωρά παν, χαλόου). Τζαι μπαλέτο. (Επίσης ούλλα τα μωρά παν.) Κάποια δεδομένη στιγμή, γύρω στην τετάρτη τάξη, αποφάσισα ότι εν μου αρέσκουν με το ένα με το άλλο. Τζαι επαρέτησα τα. 

Έτσι λοιπόν, εξεκίνησα τένις. 

Την εποχή του τένις, (ήμουν ακόμα δημοτικό), έπαιζα ούλλη μέρα μάππα, τζαι ήμουν το πιο γρήγορο μωρό μες το σχολείο. Έβαλλα κάτω αγόρια (τζ επίσης, εβάλλαν με μες τις ομάδες τους όταν επαίζαν μεταξύ τους μάππα *proud*) Οι δασκάλοι γυμναστικής εστέλλαν με στους επαρχιακούς, αλλά εν έκαμνα τζαι σπουδαία πράματα (γιατί είχε μωρά που επηένναν προπόνηση τζαι οι δικοί μου εν εθέλαν να με στείλουν που έτσι μιτσιά). 

Μετά που κανένα δυο χρόνια, έγινε της μόδας το τένις εξαιτίας του Παγδατή. Που τέσσερις που ήμασταν στην ομάδα μου, εγίναμε δεκατέσσερις. Άρκεψα να βαρκούμαι, γιατί την παραπάνω ώρα αντί να παίζουμε εμαζέφκαμε μάππες που εσύρναν οι άλλοι τζαι εσυνειδητοποίησα ότι πλέον το τένις για τον προπονητή μου έγινε επιχείρηση για να φκάλλει λεφτά, τζαι εν τον έκοφτε αν μάθουμε ή οι. Τζαι ότι που τζαμε τζαι τζει ήταν να εν μπορινγκ. 

Την ίδια περίοδο (δηλαδή κάπου στη δευτέρα γυμνασίου) εστείλαν με στους επαρχιακούς (πάλε) να τρέξω εκατοστάρι ή διακοσάρι εν θυμούμαι, τζαι άλμα εις μήκος. 

Επήα τζ εφκήκα τρίτη που τη σειρά μου (not bad) τζαι πέμπτη που την τελική σειρά. 

At that time, είδε με ένας προπονητής τζαι εκόντεψε μου. Ερώτησε με αν πάω προπόνηση κτλ, τζαι στο τέλος είπε μου "Έλα την Τετάρτη να σε δω". 

Επήα, έφκαλε μου τον κώλο μου που την πρώτη μέρα, αλλά ήμουν ο πιο ενθουσιασμένος άνθρωπος στον πλανήτη. Επήεννε τζ ένας φίλος μου προπόνηση (νομίζω είχαμε τον ίδιο προπονητή) τζαι επηένναμε μαζί με τα πόθκια. Σχεδόν κάθε μέρα. 

Κάποιες φορές εσταματούσαμε στον Πυργά μετά την προπόνηση τζ επιάνναμε παγωτό, τζαι άλλες επηένναμε μακ ντόναλτς (χαχα, ναι εν πολλά αντιφατικό).

Στην αρχή εχρησιμοποιούσα τα κανονικά μου αθλητικά. 

Μα μια τέλεια μέρα, είδα τον να έρκεται με θκυο φωσφοριζέ πράματα... ΣΠΑΙΚΣ. 

Ουάου. Ήταν τότε που επροσπαθούσε να κατασταλάξει για το αν είμαι 200άρι ή 400αρι (γιατί για τα 100 ακόμα τζαι αν ήμουν καλή ήταν out of my league). 

Είπε μου ότι κάμνω τζαι για πιο μεγάλες αποστάσεις, αλλά επειδή είμαι always αναιμική, εν θα ήταν καλό. Πρώτα έπιαννα σπάικς που τζαμέ, εδιούσε μου ο κόουτς, τζαι μετά επήα τζαι αγόρασα δικά μου.

Είχα δικά μου σπάικς!!!! Ουάου. 

Φυσικά, εν τα εχρησιμοποίησα παραπάνω που τρεις φορές...

Τζείνη την περίοδο είχα κάποια προβλήματα υγείας (σωματικής και μη) τζαι έπρεπε να σταματήσω.

Βασικά, εν έπρεπε. 

Εσταμάτησα γιατί εν ήθελα να βλέπει ο προπονητής μου τα σημάδια μου.

Τζαι γιατί εκουράζουμουν πάρα πολλά εύκολα. 

Εσταμάτησα όμως, τζαι εξαφανίστηκα για πάρα πολύ καιρό.

Εν είχα καν προλάβει να πάω σε decent αγώνες. Ήταν τέλος της άνοιξης, τζαι ήταν να με στείλει στους καλοκαιρινούς. 

Κοιτάζοντας πίσω, νιώθω απίστευτα ηλίθια που εσταμάτησα.

Φυσικά, εννεν μόνο την προπόνηση που εσταμάτησα τότε. 

Εσταμάτησα να ζω. Για αρκετό καιρό. 

Όπως και να 'χει, ώρες ώρες λείπει μου πολλά. 

Το τρέξιμο πάντα έκαμνε με να νιώθω καλά, ο ήχος των παπουτσιών όταν τρέχουν εν που τους αγαπημένους μου ήχους, το ταρτάν τζαι μόνο που το θωρώ στην τηλεόραση κάμνει με να χαίρουμαι. 

Εν είμαι ο αθλητικός τύπος (υπήρξα κάποτε, τωρά εν έχω υπόθεση) αλλά λείπει μου πολλά τούτο το αθλητικό mode. 

Θέλω να ξαναξεκινήσω τρέξιμο.

Ή ξέρωγω κάτι άλλο. Έλεα πως ήθελα να ξεκινήσω καράτε. 

Why not? 

It's never too late, νομίζω. 

Ίσως απλά πρέπει να πιάσω ένα σκύλο για να αναγκάζουμαι να τον παίρνω βόλτα. 

Τζείνο το "που Δευτέρα δίαιτα"; 

Πρας, βάλε τζαι που Δευτέρα γυμναστική. ;)