Έλεα ότι τρεις μήνες διακοπές εν πολλοί.
Ότι εν να βαρεθώ να κάθουμαι τζαι ότι εν θα ξέρω τι εν να κάμνω.
Έλεα ότι εν να βαρεθώ να κάθουμαι.
Ακούεις; Να κάθουμαι.
Χαχα!
Όχι, κανένα παράπονο δεν έχω, δεν είναι ότι με βαστούν τζαι που το λαιμό.
Επίσης τα πράματα που κάμνω έννεν με το ζόρι.
Επίσης περνώ (πάρα) πολλά καλά.
Απλώς που τη μέρα που επάτησα το πόδι μου εις γην εναλίαν Κύπρον, εβρέθηκα ανακατωμένη σε τριάντα εκατομμύρια πράματα.
Σκηνικό. Ξυπνώ το πρωί της επομένης που ήρτα Κύπρο:
Μήνυμα: "Καλημέρα από το χρυσοπράσινο φύλλο"
Απάντηση: "Μα είσαι Κύπρο; Έλα στην παράσταση. Θέλω βοήθεια."
Επήα.
Θυμούμαι την παρατήρηση που έκαμα τζείνη τη μερα για το ότι "η τελευταία φορά που έσταξε δρώμα που το μέτωπο μου ήταν στο δημοτικό που επαίζαμε μάππα το διάλειμμα. Ε, εξανάπαθα το σήμερα".
Φαν, φαν φαν σταφ όμως και κανένα παράπονο δεν έχω.
Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα, εβρέθηκα μπλεγμένη σε 4 παραστάσεις (εκ των οποίων στις 3 είμαι actually μέσα) και σε διάφορες άλλες εθελοντικού τύπου εργασίες.
Το σίγουρο εν ότι εν θα βαρεθώ τούτο το καλοκαίρι. Τουλάχιστο μέχρι ένα σημείο. :Ρ
Επεθύμησα πάρα πολλά τη φάση των προβών, τη σκηνή, τον πύρουλο που τα φώτα, ούλλα.
Είμαι όβερεξάιτετ ακόμα τζαι για την παράσταση μπαλέτου που εβρέθηκα μέσα τέλεια καταλάθος.
(Εγώ! Παράσταση μπαλέτου. Εγώ. Ο Τζίζας.)
Κατά τ'άλλα θέλω να δω διάφορο κόσμο που εν επρόλαβα ακόμα τζαι θέλω να περάσω λίο παραπάνω quality time με τους φίλους μου.
Εν να γίνει τζαι τούτο, έχουμε κοτζάμου καλοκαίρι μπροστά μας.
Θάλασσα εν επήα ακόμα.
Τραγικό.
Summer in Cyprus. Let the fun stuff, begin.
Υ.Γ Εγώ ξέρω ότι όταν ξέρεις ότι κάτι για κάποιον εν σημαντικό, ακόμα τζαι αν για σένα έννεν καθόλου ή έστω εν ελάχιστα, αν δε σου στοιχίζει τζαι πάρα πολλά να το κάμεις, εν αφήνεις τον άλλο να παιδέφκεται μέχρι να σου έρτει η έμπνευση.
Εν κάτι που το λεν "ευσυνειδησία" τζαι εν το αντίθετο της γαιδουριάς.
Oh well.
Ότι εν να βαρεθώ να κάθουμαι τζαι ότι εν θα ξέρω τι εν να κάμνω.
Έλεα ότι εν να βαρεθώ να κάθουμαι.
Ακούεις; Να κάθουμαι.
Χαχα!
Όχι, κανένα παράπονο δεν έχω, δεν είναι ότι με βαστούν τζαι που το λαιμό.
Επίσης τα πράματα που κάμνω έννεν με το ζόρι.
Επίσης περνώ (πάρα) πολλά καλά.
Απλώς που τη μέρα που επάτησα το πόδι μου εις γην εναλίαν Κύπρον, εβρέθηκα ανακατωμένη σε τριάντα εκατομμύρια πράματα.
Σκηνικό. Ξυπνώ το πρωί της επομένης που ήρτα Κύπρο:
Μήνυμα: "Καλημέρα από το χρυσοπράσινο φύλλο"
Απάντηση: "Μα είσαι Κύπρο; Έλα στην παράσταση. Θέλω βοήθεια."
Επήα.
Θυμούμαι την παρατήρηση που έκαμα τζείνη τη μερα για το ότι "η τελευταία φορά που έσταξε δρώμα που το μέτωπο μου ήταν στο δημοτικό που επαίζαμε μάππα το διάλειμμα. Ε, εξανάπαθα το σήμερα".
Φαν, φαν φαν σταφ όμως και κανένα παράπονο δεν έχω.
Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα, εβρέθηκα μπλεγμένη σε 4 παραστάσεις (εκ των οποίων στις 3 είμαι actually μέσα) και σε διάφορες άλλες εθελοντικού τύπου εργασίες.
Το σίγουρο εν ότι εν θα βαρεθώ τούτο το καλοκαίρι. Τουλάχιστο μέχρι ένα σημείο. :Ρ
Επεθύμησα πάρα πολλά τη φάση των προβών, τη σκηνή, τον πύρουλο που τα φώτα, ούλλα.
Είμαι όβερεξάιτετ ακόμα τζαι για την παράσταση μπαλέτου που εβρέθηκα μέσα τέλεια καταλάθος.
(Εγώ! Παράσταση μπαλέτου. Εγώ. Ο Τζίζας.)
Κατά τ'άλλα θέλω να δω διάφορο κόσμο που εν επρόλαβα ακόμα τζαι θέλω να περάσω λίο παραπάνω quality time με τους φίλους μου.
Εν να γίνει τζαι τούτο, έχουμε κοτζάμου καλοκαίρι μπροστά μας.
Θάλασσα εν επήα ακόμα.
Τραγικό.
Summer in Cyprus. Let the fun stuff, begin.
Υ.Γ Εγώ ξέρω ότι όταν ξέρεις ότι κάτι για κάποιον εν σημαντικό, ακόμα τζαι αν για σένα έννεν καθόλου ή έστω εν ελάχιστα, αν δε σου στοιχίζει τζαι πάρα πολλά να το κάμεις, εν αφήνεις τον άλλο να παιδέφκεται μέχρι να σου έρτει η έμπνευση.
Εν κάτι που το λεν "ευσυνειδησία" τζαι εν το αντίθετο της γαιδουριάς.
Oh well.
