Διάβαζα ένα quote τις προάλλες, που έλεε κάτι του στυλ "Εν ξέρω τι εν να προτιμούσα να πιστέφκω. Ότι εν σε έκοφτε ποττέ, ή οτι ξαφνικά εσταμάτησες". Ήβρα τον εαυτό μου αρκετά μέσα σε τούτες τις δυο προτάσεις. Τζαι εν μου αρέσκει.
Εν μου αρέσκει γιατί σιγά-σιγά συνειδητοποιώ ότι κόσμος που ενόμιζα ότι ήταν τζαμέ τζαι έκοφτε τον, στην πραγματικότητα είχε πάντα πολλά πιο σημαντικά πράματα να ασχοληθεί. Πάντα όμως.
Έτσι εκατέληξα στο εξής συμπέρασμα:
Ο καθένας ζει στον κόσμο του.
Μεν γελάτε, μιλώ απόλυτα σοβαρά. Δημιουργούμε έναν κόσμο, βάλλουμε μέσα αθρώπους, πράματα, δραστηριότητες, καταστάσεις τζαι χίλια άλλα δυο πράματα, προσαρμόζουμε τον στα μέτρα μας, τζαι ζούμε μέσα. Ο καθένας στο δικό του.
Ο καθένας βλέπει τον κόσμο του διαφορετικά, γιατί οι κόσμοι μας εν ούλλοι διαφορετικοί.
Φαίνεται πολλά cliche, εν σαν να μιλώ για τη "μοναδική μας προσωπικότητα", αλλά εν εννοώ ακριβώς τούτο. (Φυσικά τζαι τούτο εν παρτ οφ ιτ)
Θέλω να πω, δημιουργούμε σχέσεις που στην πραγματικότητα μπορεί να εν μονόπλευρες, αλλά εν το καταλάβουμε. Ζούμε μέσα για πάρα πολύ καιρό, νομίζουμε ότι έτσι πρέπει να εν, ώσπου να έρτει μια μέρα που εν να μας κάμει να καταλάβουμε ότι, ξέρεις, τούτο που εζούσες τόσο καιρό, ε εν ήταν η πραγματικότητα.
Ήταν κάτι που έφτιαξες ΕΣΥ, γιατί εχρειάζεσουν ΕΣΥ, τη δεδομένη στιγμή που το ήθελες ΕΣΎ, γιατί ΕΠΡΕΠΕ να γίνει τούτο τζαι τούτο τζαι τούτο μες τη ζωή σου.
Ο άλλος μπορεί να μεν έχει χαπάρι. Ή μπορεί τζαι να έχει, αλλά εν το παίζει αντίστροφα. Γιατί τζείνος, τη δεδομένη στιγμή εν χρειάζεται τζείνο που εχρειάζεσουν εσύ. Φυσικά, εχρειάζετουν κάτι άλλο.
Για παράδειγμα... Ξέρωγω μια σχέση με κάποιον φίλο που το σχολείο, τη δουλειά, τη σχολή το ευρύτερο περιβάλλον τέλοσπαντων.
Υποθετικά, είσαστε/ήσασταν πολλά καλοί φίλοι. Είχατε πάντα πράματα να συζητάτε, όταν εφκαίνατε επηέννατε τα μια χαρά, είχατε μια υγιή σχέση and stuff, τζαι ξαφνικά απομακρύνεστε.
Αλλάζετε περιβάλλον ή εν αλλάζετε τίποτα, απλά προχωράτε με τη ζωή σας τζαι ντάξει, ούλλα καλά.
Μιλάτε αρκετά, λέτε τα νέα σας, συνεχίζετε να έχετε να συζητάτε πράματα τζαι εν εντάξει.
Well, not exactly.
Γιατί (δραματική μουσική-ταμ ταμ τααααμ) ο ένας που τους θκυο είχε φύει αρκετό καιρό πριν πάρει χαπάρι ο άλλος.
Πότε το συνειδητοποιείς; Όταν μια μέρα, μια εβδομάδα, έναν μήνα σταματήσει ο ένας που τους δυο να στέλλει μηνύματα, να πιάνει τηλέφωνα, να πιάνει κουβέντα, να προτείνει εξόδους τζαι ξαφνικά νεκρώνει το σύστημα. Τζαι ξαφνικά, τζείνος ο ένας ανακαλύπτει την ταχυνόπιττα.
Τζαι έρκεται μια φωνούα τζαι λέει του
"Dude, εν τον κόφτει ούτε λίγο. Αν δεν στείλεις μήνυμα εν θα μπει καν στον κόπο να σκεφτεί αν υπάρχεις."
Εν όπως τζείνη την ψιλοαπογοήτευση που σε πιάνει όταν πάεις φοιτητής (καλή ώρα) τζαι επιστρέψεις τα Χριστούγεννα, τζαι νομίζεις ότι εν να περάσεις τέλεια με την παλιοπαρέα σου τζαι ότι εν να κάμετε πράματα μαζί τζαι... **** μπλε.
Τζαι as it turns out, αν δεν κανονίσεις συνάντηση εν πρόκειται ποττέ να βρεθείτε ούλλοι μαζί γιατί ξαφνικά τζαμέ που επήαν εσταματήσαν να έχουν την έννοια ο ένας του άλλου ή κάτι, τζαι μπορεί να είσαι ήδη μια εβδομάδα τζαμέ τζαι να μεν βρεθείς ΚΑΝ με τους κολλητους σου.
Ή όπως την άλλη ψιλοαπογοήτευση που σε πιάνει όταν κανονίζεις πάρτυ, τζαι έρκουνται οι μισοί από όσους υπολόγιζες, τζαι όι γιατί είχαν κάτι πάρα πολλα σημαντικό να κάμουν, αλλά επειδή το πάρτυ που έκαμνες εν ήταν αρκετά σημαντικό; (Ενώ αν εσυνέβαινε το αντίστροφο... Εν θα εσυνέβαινε;)
Τζείνο που θέλω να πω εν ότι κάποιες φορές κάμνουμε με το νου μας παναύρκα.
Κάποια πράματα χαλούν τζαι εν παίρνουμε είδηση την πράσινη μούχλα που εφκάλαν, μέχρι να φτάσουν στο σημείο που ανοίεις την πόρτα του ψυγείου τζαι μυρίζει ψοφισμένο ελέφαντα.
Κάποιες που τις σχέσεις που έχω τούτο τον καιρό, με ανθρώπους που σημαίνουν αρκετά παραπάνω που το τυρί που άφηκα να μουχλιάσει μες το ψυγείο, μυρίζουν ψοφισμένο ελέφαντα.
Κάποιες άλλες μυρίζουν ανυπαρξία.
Τζαι τζείνες, ίσως να εμυρίζαν έτσι που την αρχή τους.
Έννεν ωραίο να συνειδητοποιείς ότι εν ήσουν ποτέ μες τις προτεραιότητες κάποιων οι οποίοι υπήρξαν πάνω-πάνω στις δικές σου.
People move on, ξέρω. Τζαι ούτε είπα το αντίθετο.
Απλώς δαμέ πρόκεται για ΠΛΑΣΜΑΤΑ, οι για το βιβλίο που σου άρεσκε πάρα πολλά όταν ήσουν δεκαπέντε, αλλά τωρά που το εξαναθκιάβασες φαίνεται σου αηδία.
Κάθε λίο καιρό έρκεται τζείνη η ώρα που καλείσαι να ξεσκονίσεις τον κόσμο σου, τζαι να ξεκαθαρίσεις τι εν μέσα τζαι τι όι, να ανακατατάξεις τα πράματα, να βάλεις πάνω-πάνω τζείνα που πρέπει, να πετάξεις τζείνα που πρέπει να πεταχτούν, να θάψεις τα απολιθώματα πραμάτων που υπήρξαν, να θκιώξεις τζείνα που εν βλαβερά τζαι να κρατήσεις τζείνα που κάμνουν καλό...
Τζείνη η ώρα πονά.
Τζαι κάποιες φορές, όταν τελειώσεις με την καθαριότητα συνειδητοποιείς ότι έμεινες με τα μισά από όσα είχες. Αλλά το καλό με τούτα τα πράματα, εν ότι εν λείφκουν ποττέ.
Τζ έτσι ώσπου να γυρίσεις που την άλλη, έρκεται πάλε τζείνη η ώρα τζαι έχεις πάλε ένα βουνό να ξεσκονίσεις τζαι να καθαρίσεις.
Πόσες φορές επετάξαμε τρεις κάσιες πράματα που το σπίτι, τζαι τον άλλο μήνα είχαμε τέσσερις;
Έτσι ακριβώς.
