Things are getting pretty well.
I mean, why shouldn't they be. Οι μέρες μεγαλώνουν αισθητά, ο ήλιος λάμπει παραπάνω τζαι το καλοκαίρι εν κάτι παραπάνω που κοντά.
Things are getting clearer, pain gets lower, the world seems a pretty nice place to live, again.
Ήθελα να γράψω για την τελευταία μου συνάντηση με την Νταρκ-Μάττερ.
Εσκέφτουμουν τελικά να μεν το κάμω, αλλά γιατί όχι. Εν ένας αρκετά όμορφος τρόπος να τελειώσει τούτο το κεφάλαιο.
And so it goes.
Επέστρεψα που λες για το πάσχα, τζαι αποφασίζω να πάω στο φεστιβάλ. Με μια κρυφή ελπίδα ότι εν να μπορούσε να την δω τζαμέ, αλλά καμιά προσδοκία.Τζαι έχω αργήσει, τζαι βρίσκω έναν που τους διοργανωτές του περσινού φεστιβάλ τζαι λέει μου "Εν πειράζει, πήεννε, αλλά πρόσεχε γιατί εν σκοτεινά".
Τζαι μπαίνω μέσα στην αίθουσα τζαι κάθουμαι τελευταία σειρά, επειδή εν μπορώ να δω πέρα που τη μύτη μου (ούτε τζείνη εν την έβλεπα καλά-καλά). Τζαι κάποια στιγμή φωτίζεται ο χώρος-γυρίζω ξαφνικά το κεφάλι, τζαι βλέπω κάποιαν που θα μπορούσε να ήταν τζείνη στη μέση της ίδιας σειράς. Τζαι μες τα σκοτεινά, γυαλίζει το ρολόι της. Ένα όμορφο, καφέ ρολόι με δείκτες τζαι κολανάκι.
Τζαι το στομάχι μου δένεται κόμπος.
Τζαι σχηματίζεται μες τον εγκέφαλο μου μια φιγούρα μες τα σκοτεινά, με ένα ρετρό ρολόι να γυαλίζει.
Τζαι τελειώνει η ταινία, τζαι φωτίζεται το πρόσωπο της τζαι γυρίζει τζαι βλέπει ότι είμαι τζαμέ.
Κάμνει ένα χαμογελαστό ύφος (τζαι έσηει το πιο ωραίο χαμόγελο), τζαι λέει κάτι του στυλ "Μα ήσουν δαμέ τόση ώρα;". Τζαι με ένα γελούι που μισοθωρεί χαμέ λέω "Ναι, έκαμα σηίλλιες ώρες να ρτω...". Τζαι φωνάζει μου να πάω κοντά, τζαι ρωτά με τα νέα μου, τζαι αγκαλιάζει με. Τζαι μετά γυρνά το κεφάλι προς τα πίσω τζαι λέει "Τον Νταρκ-Μάτρο εγνώρισες τον;" (χαχα, εν εμπορούσα να βρω κάτι καλύτερο για να αντικαταστήσω το όνομα. Πόσο λέιμ), τζαι ψελλίζω κάτι που μοιάζει με "οι" με το πιο δυστυχισμένο ύφος του κόσμου (επειδή ξέρωγω, εν τον εγνωρισα) τζαι συστήνει με ως "Ο Χείμαρρος, η φίλη του Brandon Flowers" (ο,τι να ναι, αλλά τούτο μου ήρτε στο νου όταν τον εσκέφτηκα) τζαι γίνεται κάτι σαν deja vu μες το νου μου με την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε που ήταν κάπως:
"Είσαι ο Χείμαρρος, η φίλη του Brandon Flowers;"
*Στιγμιαίο σοκ, αυτιά με ροζέ απόχρωση τζαι προσπάθεια να συνδέσω τον Brandon με κάποιαν που εν ξέρω-ξαφνική αναλαμπή*
"Ναι!!! Είσαι η Νταρκ-Μάττερ, η φίλη του Brandon Flowers;"
Τζαι τέλος πάντων. You get the point.
Τζαι κάποια στιγμή σηκώνεται τζαι πάει προς το μέρος του Μάτρου (γελώ κάθε φορά που το γράφω, αλλά η φαντασία μου εν με βοηθά σήμερα) τζαι η ενέργεια τους μαζί φκάλλει intimacy τζαι κάτι πολλά όμορφο, τζαι εγώ νιώθω κάτι σαν "glad" χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος τζαι χαμογελώ αβίαστα τζαι ειλικρινά, ενώ εν να μπορούσα πάρα πολλά εύκολα να θέλω να τους δέρω τζαι τους θκυο τζαι μετά να κόψω τις φλέβες μου ή κάτι (ταμ ταμ τααααμ).
Αλλά ακόμα τζαι έτσι το στομάσηι μου δένεται εκατόν πενήντα χιλιάδες κόμπους τζαι εν ξέρω ποιο συναίσθημα να διαχειριστώ πρώτα τζαι πως.
Τζαι μάλλον έτσι εν να μείνει μες το νου μου τούτη η σκηνή.
Μια σκοτεινή αίθουσα θεάτρου με μια φιγούρα στην τελευταία σειρά. Τζαι το ρολόι.
Τζαι έννεν κακό. Έννεν κακή ανάμνηση, εν μου προκαλεί πόνο.
Ούτε θα μπορούσε να το κάμει ποττέ.
Τζαι αν θα έπρεπε να εθκιάλεα ένα τελευταίο πράμα να θυμούμαι που τζείνη, επειδή για λόγους ανωτέρας βίας εν να πρέπε να εξαφανιστεί που τη ζωή μου για πάντα, ίσως να εθκιάλεα τούτη την ανάμνηση. Ποιος ξέρει γιατί.
Τωρά, μετά που τούτα ούλλα νιώθω "strangely calm".
Things went good, high above my expectations.
Αποδεικνύεται μάλλον ότι η "ανελέητη ειλικρίνεια", εν ένα που τα καλλύττερα ελαττώματα που εν να μπορούσα να έχω.
"Here comes the sun, little darling, here comes the sun and I say... It's alright."
Υ.Γ Whatever the case. "Ναι. Αλλά είσαι η πιο όμορφη." Τζαι εν ξέρω αν θα αλλάξει κάποια στιγμή τούτο. ;)
I mean, why shouldn't they be. Οι μέρες μεγαλώνουν αισθητά, ο ήλιος λάμπει παραπάνω τζαι το καλοκαίρι εν κάτι παραπάνω που κοντά.
Things are getting clearer, pain gets lower, the world seems a pretty nice place to live, again.
Ήθελα να γράψω για την τελευταία μου συνάντηση με την Νταρκ-Μάττερ.
Εσκέφτουμουν τελικά να μεν το κάμω, αλλά γιατί όχι. Εν ένας αρκετά όμορφος τρόπος να τελειώσει τούτο το κεφάλαιο.
And so it goes.
Επέστρεψα που λες για το πάσχα, τζαι αποφασίζω να πάω στο φεστιβάλ. Με μια κρυφή ελπίδα ότι εν να μπορούσε να την δω τζαμέ, αλλά καμιά προσδοκία.Τζαι έχω αργήσει, τζαι βρίσκω έναν που τους διοργανωτές του περσινού φεστιβάλ τζαι λέει μου "Εν πειράζει, πήεννε, αλλά πρόσεχε γιατί εν σκοτεινά".
Τζαι μπαίνω μέσα στην αίθουσα τζαι κάθουμαι τελευταία σειρά, επειδή εν μπορώ να δω πέρα που τη μύτη μου (ούτε τζείνη εν την έβλεπα καλά-καλά). Τζαι κάποια στιγμή φωτίζεται ο χώρος-γυρίζω ξαφνικά το κεφάλι, τζαι βλέπω κάποιαν που θα μπορούσε να ήταν τζείνη στη μέση της ίδιας σειράς. Τζαι μες τα σκοτεινά, γυαλίζει το ρολόι της. Ένα όμορφο, καφέ ρολόι με δείκτες τζαι κολανάκι.
Τζαι το στομάχι μου δένεται κόμπος.
Τζαι σχηματίζεται μες τον εγκέφαλο μου μια φιγούρα μες τα σκοτεινά, με ένα ρετρό ρολόι να γυαλίζει.
Τζαι τελειώνει η ταινία, τζαι φωτίζεται το πρόσωπο της τζαι γυρίζει τζαι βλέπει ότι είμαι τζαμέ.
Κάμνει ένα χαμογελαστό ύφος (τζαι έσηει το πιο ωραίο χαμόγελο), τζαι λέει κάτι του στυλ "Μα ήσουν δαμέ τόση ώρα;". Τζαι με ένα γελούι που μισοθωρεί χαμέ λέω "Ναι, έκαμα σηίλλιες ώρες να ρτω...". Τζαι φωνάζει μου να πάω κοντά, τζαι ρωτά με τα νέα μου, τζαι αγκαλιάζει με. Τζαι μετά γυρνά το κεφάλι προς τα πίσω τζαι λέει "Τον Νταρκ-Μάτρο εγνώρισες τον;" (χαχα, εν εμπορούσα να βρω κάτι καλύτερο για να αντικαταστήσω το όνομα. Πόσο λέιμ), τζαι ψελλίζω κάτι που μοιάζει με "οι" με το πιο δυστυχισμένο ύφος του κόσμου (επειδή ξέρωγω, εν τον εγνωρισα) τζαι συστήνει με ως "Ο Χείμαρρος, η φίλη του Brandon Flowers" (ο,τι να ναι, αλλά τούτο μου ήρτε στο νου όταν τον εσκέφτηκα) τζαι γίνεται κάτι σαν deja vu μες το νου μου με την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε που ήταν κάπως:
"Είσαι ο Χείμαρρος, η φίλη του Brandon Flowers;"
*Στιγμιαίο σοκ, αυτιά με ροζέ απόχρωση τζαι προσπάθεια να συνδέσω τον Brandon με κάποιαν που εν ξέρω-ξαφνική αναλαμπή*
"Ναι!!! Είσαι η Νταρκ-Μάττερ, η φίλη του Brandon Flowers;"
Τζαι τέλος πάντων. You get the point.
Τζαι κάποια στιγμή σηκώνεται τζαι πάει προς το μέρος του Μάτρου (γελώ κάθε φορά που το γράφω, αλλά η φαντασία μου εν με βοηθά σήμερα) τζαι η ενέργεια τους μαζί φκάλλει intimacy τζαι κάτι πολλά όμορφο, τζαι εγώ νιώθω κάτι σαν "glad" χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος τζαι χαμογελώ αβίαστα τζαι ειλικρινά, ενώ εν να μπορούσα πάρα πολλά εύκολα να θέλω να τους δέρω τζαι τους θκυο τζαι μετά να κόψω τις φλέβες μου ή κάτι (ταμ ταμ τααααμ).
Αλλά ακόμα τζαι έτσι το στομάσηι μου δένεται εκατόν πενήντα χιλιάδες κόμπους τζαι εν ξέρω ποιο συναίσθημα να διαχειριστώ πρώτα τζαι πως.
Τζαι μάλλον έτσι εν να μείνει μες το νου μου τούτη η σκηνή.
Μια σκοτεινή αίθουσα θεάτρου με μια φιγούρα στην τελευταία σειρά. Τζαι το ρολόι.
Τζαι έννεν κακό. Έννεν κακή ανάμνηση, εν μου προκαλεί πόνο.
Ούτε θα μπορούσε να το κάμει ποττέ.
Τζαι αν θα έπρεπε να εθκιάλεα ένα τελευταίο πράμα να θυμούμαι που τζείνη, επειδή για λόγους ανωτέρας βίας εν να πρέπε να εξαφανιστεί που τη ζωή μου για πάντα, ίσως να εθκιάλεα τούτη την ανάμνηση. Ποιος ξέρει γιατί.
Τωρά, μετά που τούτα ούλλα νιώθω "strangely calm".
Things went good, high above my expectations.
Αποδεικνύεται μάλλον ότι η "ανελέητη ειλικρίνεια", εν ένα που τα καλλύττερα ελαττώματα που εν να μπορούσα να έχω.
"Here comes the sun, little darling, here comes the sun and I say... It's alright."
Υ.Γ Whatever the case. "Ναι. Αλλά είσαι η πιο όμορφη." Τζαι εν ξέρω αν θα αλλάξει κάποια στιγμή τούτο. ;)
The end.
The end!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή