Please place your confession here:

People usually say "Move on"

But how can you possibly move "on", when there is nothing to move "onto"?


---------------------------------------------------

Βαρκούμαι να έρτει το πάσχα.
Φέτος εν τέλεια μες την μέση του τόπου. Εν ήβρε πιο μέση.
Έννεν ότι έχω κάτι πολλά σούπερ ουάου να κάμω δαμέ τζ εν θέλω να το διακόψω να πάω Κύπρο.
Επίσης έννεν ότι εν επεθύμησα να πάω σπίτι μου ή να δω τους φίλους μου (όσους εν τζαμέ τέλοσπαντων). Ή ότι εν αγαπώ κάθε chance που μπορεί να έχω να δω έστω τζαι once την Νταρκ-Μάττερ. Απλώς, εν μες τη μέση του τόπου.

Ένιξέρω πως να το εξηγήσω.

Το καλό εν ότι μετά το πάσχα εν να έσηει μείνει πολλά λίος καιρός για το καλοκαίρι.
Για το οποίο καλοκαίρι μάλλον έχω μεγάλες προσδοκίες, τις οποίες προσπαθώ να κάμω ελίμινειτ μες το νου μου γιατί είχα τις τζαι πέρσυ, τζαι τελικά εκατέληξα το πιο remarkable πράμα που έκαμα πέρσυ το καλοκαίρι να μου εστοίχησε heartaches ούλλη την επόμενη χρονιά.
Ας είναι. Εν να το ξανάκαμνα. (Τζαι possibly εν να το ξανακάμω τζαι φέτος, εν ξέρω).

Εν θέλω να έχω προσδοκίες. Γενικά.
Ούτε που τους αθρώπους, ούτε που τις καταστάσεις, ούτε που το καλοτζαίρι, ούτε που τίποτε.
Εν ο πιο σίγουρος τρόπος να μεν πληγώνεσαι, να μεν στεναχωρκέσαι τζαι να μεν σε κόφτει.
Να είσαι "τσιλάτος" που λέμε.

"Ο,τι κάτσει πελλέ."

Αλλά εν είμαι έτσι. Μπορεί να είμαι λλίο (τζαι να δείχνω ότι είμαι πολλά). Αλλά μόνο λλίο.
Αρέσκει μου να σκέφτουμαι ότι τούτο το καλοκαίρι μπορεί να πάω κάμπινγκ, να κάμω πράματα, να πάω Πρωταρά, να δω κόσμο που εν να ήθελα, να περάσω χρόνο μαζί τους κλπ κλπ...
Αλλά ξέρωγω; Ίσως να μεν γίνει τίποτα που τούτα.
Ίσως γίνει με άλλον τρόπο.
Που πάλε εν να εν καλό, εν λέω.

Γι αυτό εν θέλω να έχω προσδοκίες.

Είμαι μάλλον καλοκαίριsick. Ποτζείνο που παθαίνεις μόλις αρχίσει ο καιρός να ζεσταίνει (τζαι τα πράματα που έσηεις να παραδώσεις γίνουν μια φάουσα).




Καλοκαίρι, αργείς;

Put a smile upon your face!

Μια φορά στο κενό ανάμεσα σε δυο μαθήματα, είσιε καλό καιρό τζαι εκαθούμασταν στο λιμάνι μαζί με κάτι συμφοιτήτριες μου τζαι εμιλούσαμε. Κάποια φάση η κουβέντα στάνταρ εγύρισε σε γκομενικά, τζαι εκαταλήξαμε εγώ τζαι μια άλλη κορούα να λέμε τον πόνο μας, τζείνη για ένα βλακούι τζ εγώ για μια βλάκισσα.

Επέρασε η ώρα, τζαι αναγκαστήκαμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα "αχ και Bach, εν εμείς που είμαστε οι βλάκισσες τελικά", τζαι να πιάσουμε τα πόθκια μας να πάμε πίσω στη σχολή.
Την ώρα που επεριμέναμε να διασταυρώσουμε, γυρίζει μια άλλη που την παρέα τζαι λαλεί μας:
"Whatever you say, there is no way someone won't notice the little child's smile in your face when you are talking about them".

Τζαι έκαμε μου εντύπωση. Γιατί ισχύει.

Θυμούμαι μια νύχτα να είμαι στο σπίτι μιας φίλης μου τζαι να βλέπω φωτογραφίες της.
Που ταξίθκια, που τα καρναβάλια, παλιές, καινούριες... Φωτογραφίες που εν με αφορούσαν, γιατί εν ήμουν σε καμιά μέσα.
Εξημέρωσε. Κάποια στιγμή, ερώτησε με "Μα εν εβαρέθηκες;".
Τζαι τζείνη τη στιγμή επρόσεξα ότι το στόμα μου είσιε πιαστεί, επειδή ούλλη τζείνη την ώρα απλά εχαμογελούσα. Τζαι ήμουν κάπως "Οι καθόλου! Μόνο έπαθα τζείνο το πράμα. Που πιάνεται το στόμα σου, επειδή χαμογελάς για πάντα".

Τζαι έκαμε μου εντύπωση. Εκράτησα το.

Σήμερα εγνώρισα έναν μιτσή. Πολλά καλούη, μάνα μου τον. Ήξερα τον που πριν δηλαδή (σφυρίζει ανέμελα), αλλά εν είχαμε ποττέ την ευκαιρία να μιλήσουμε (μόνοι μας) σε extended version.  Κάποια στιγμή επρόσεξα ότι έπαθα τζείνο το πράμα πάλε. Πρέπει να εφάνηκα λλίο ηλίθια. Εν με νοιάζει ιδιαίτερα όμως, έκαμε με τζαι αντ στο φέισμπουκ, άρα μάλλον εν εφάνηκα αρκετά ηλίθια (ή μήπως εφάνηκα τζαι γι αυτό; χαχα!!)

Έκαμε μου εντύπωση. Εν να το κρατήσω.




Τούτοι οι αθρώποι, που μπορούν να μας προκαλέσουν τούτο το πράμα.
Το extended χαμόγελο "of a little child", εν κρίμα να χάνουνται που τη ζωή μας.
Εν κρίμα να φέφκουν.

Εν κρίμα να μεν έχουμε ευκαιρία να το προκαλέσουμε εμείς στους ίδιους.


Αλλά εν τόσο όμορφο που υπάρχουν.

Τζαι που μπορούν να το κάμνουν.

:)