Το Burger.

Είπα, θα πάγω σ'άλλα McDonalds, Θα πάγω σ'άλλα Fridays,
Μια Pizza Hut άλλη θα βρεθεί, καλύτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθειά μου μια μπουγάτσα είναι γραφτή,
κι είν' η πατάτα μου - σα νεκρός, καμένη.
Ο νους μου ως πότε σε αυτό το chicken wrap θα μένει;
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
Γύρους και σουβλάκια βλέπω εδώ.
Που τόσα χρόνια έφαγα, και έσπασα, και χόρτασα.

Καινούρια Nandos δε θα βρεις, δε θα βρεις άλλα KFC.
Ο γύρος θα σ'ακολουθεί.
Στα σουβλατζίδικα θα γυρνάς, και στις ταβέρνες τις ίδιες θα τρως.
Και με τις ίδιες μπουγάτσες κρέμα θα ασπρίζεις.
Για McDonalds μη ελπίζεις.
Δεν έχει McChicken για σε, δεν έχει BicMac.
Έτσι που τα McDonalds έκλεισαν εδώ,
Τη Dominos ετούτη τη μικρή, σ'όλη τη γη την έφαγες.

Χειμαρρίνος Χειμμαράφης

Υ.Γ Νομίζω ότι ως τζαι ο Καβάφης επείνασε.

Στάνταρντς.

Ξαφνικά θέλω να πετάξω πράματα. Να αλλάξω τα μαλλιά μου. Να αγοράσω ρούχα. Να φκάλω σκουλαρίκι κάτω που τα χείλη. Να αγοράσω oxford shoes τζαι πουκάμισα. Ξαφνικά εβαρέθηκα να είμαι έτσι όπως είμαι. Ξαφνικά πανικοβάλλουμαι.
Πώς εν να είμαι στα τριάντα μου; Στα τριανταπέντε; Στα πενήντα; Εν να "δικαιούμαι" να είμαι όπως θέλω να είμαι; Όπου θέλω να είμαι; Με όποιον θέλω να είμαι; Θυμούμαι τη μάμα μου να μου λέει "μεν καταστρέφεις τη ζωή σου."
Νιώθω ότι πρέπει να εκπληρώνω κάποια στάνταρντς. Για να με "λαμβάνουν υπόψη". Για να έχω "υπόσταση". Για να μετρά η γνώμη μου. Για να μεν μιλούν που πίσω μου.
Νιώθω ότι αν συνεχίσω να κάμνω τζείνο που νιώθω ότι θέλω να κάμνω τούτα ούλλα εν θα γίνουν. Ακούω ξανά τη μάμα μου: "Μεν καταστρέφεις τη ζωή σου."

Φοούμαι.

Φοούμαι να θκιαλέξω, γιατί ότι τζι αν θκιαλέξω εν να εν λάθος.
Πώς εν να ζήσω μέσα σε τούτο το σώμα, πώς εν να ζούσα σε ένα άλλο.

Θέλω να ταιρκάζω. I never did.
Τζ εν θέλω να γίνω χαμολιός για να ταιρκάσω. Θέλω να βρω κάπου που να ανήκω, που τ'αλήθκεια. Χωρίς να το κουντώ. Να φκαίνει που μόνο του. Ίσως υπέβαλα εγώ τον εαυτό μου στο "διαφορετικό". Σε κάποιο ανύποπτο χρόνο όταν ήμουν ακόμα too young για να το καταλάβω. Μπορεί να ήταν άμυνα, απέναντι στη βλακεία, στο cruelty του κόσμου.
Άμυνα που γυρίζει μπούμερανγκ.

Ποιός όριζει τί τζαι για ποιον. Τζαι που ποιον.

Εν να ήθελα να ξέρω. Τζ εν να ήθελα να ξέρω τζαι αν αλλάσσει. 

How this world keeps spinning, around.

It's your punishment, you know. Missing you, remembering you - but only when I'm sad.
Nobody wants that. It's kind of a fair punishment, I guess. For both of us. 

-

It's funny how we admire people who hold onto unfulfilled loves until the end of their lives, read their poems, sigh with their tragedies, fall in love with their courage - but when it comes to ourselves or our friends, we create an essential need to LET GO as if there is nothing more wrong in the world than... 

You know, keep loving.