Hey Blogger!

This blog must really hate me.
Είμαι ο πιο ασυνεπής τζαι ο πιο κλαμούρης μπλόγκερ αράουντ.
Γενικά, δυσκολέφκουμαι να κάμω μακροπρόθεσμα κομίτμεντς. Βαρκούμαι εύκολα.
Ασπούμε σειρές. Ξεκινώ να βλέπω τζαι παραιτώ στη δεύτερη σεζόν.
Όι ότι εν μου αρέσκουν ή κάτι, απλώς εν μπορώ να κρατήσω μια συνέπεια στο να τις παρακολουθήσω ως το τέλος.
Εξεκίνησα άπειρες φορές να γράφω διάφορα πράματα - τζαι τζείνα μεσοδότζι.
Σταθερή ροή αναρτήσεων; Ούτε κατά διάνοια.

Εν έχω ιδέα ποιος με θκιαβάζει ακόμα, τζαι αν το κάμνει κάποιος, αλλά στην τελική εν μπορώ να πω με σιγουριά για το πόσο σημαντικό εν.
Εν να μου πεις, αν δε σε κόφτει να σε θκιαβάσουν ήντα γράφεις ονλάιν τζαι εν γράφεις ημερολόγιο; (αχαχα)
Εν έσηιει να κάμει.
Θεωρητικά τούτο που λέω, κρίνω ότι εν να ήθελα να το μοιραστώ. Που τζαμε τζαι τζει, αν βρει αποδέκτες ή όι, λλίη σημασία έσηει, γιατί στην τελική, εν τζαμέ - όποιος θέλει θωρεί το.
Αν βρει αποδοχή καλώς. Αν όι, ντάξει, εν θα πεθάνουμε τζ όλας.

Οκ. So. Τι remarkable έχω να πω τούτη τη φορά;
Ουσιαστικά τίποτα.

Είμαι σε μούντ επαναφοράς στον μπλόγκερ όμως, οπότε μπορεί να αποκτήσω κάτι στις επόμενες μέρες. Ποιος ξέρει.
Stay tuned, and you might catch a glimpse! ;)

You think after 20 years you'd be used to the spin,

And it only gets worse when I stay in one place,
So I'm always pacing around or walking away.

So.
20 χρόνια παρά δύο μέρες στη μικρή ζωή του Μικρού Χείμαρρου.

Για την επόμενη 20ετία, επιλέγω να κάμω ban 20 υπέροχα τραγούδια, που εν να ήθελα να μεν ξανακούσω ποττέ, αλλά εν γίνεται, οπότε τουλάχιστο εν να ήθελα να μεν τα ξανακούσω ποττέ στα πλαίσια που τα άκουα τούτη την εικοσαετία που πέρασε.

Η σειρά -περίπου- τυχαία.

1. High Hopes - Kodaline

"It's time to let it go, go out and start again, but it's not that easy." 

2. Χωριστός Βίος - Κόρε. Ύδρο

"Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό, μου έδωσες και έφυγες

Μα να τις λύσω αδυνατώ."

3. The World is Mine (I don't know anything) - Alex Day 

"They say time's a healer, but my watch can't tell the time

the left hand's stuck six months ago and I can't find the right 

(I don't know anything) 

And the pen is stronger than any sharpened sword

But everything I write to you makes me feel like a fool" 

4. Miss Atomic Bomb - The Killers

"All that I wanted was a little touch, 

A little tenderness and truth, I didn't ask for much,

Talk about being at the wrong place, at the wrong time."

5. All I want - Kodaline

"'Cause if I could see your face once more,

I could die a happy man, I'm sure." 

6. True Love Waits - Radiohead 

"I'm not living, I'm just killing time." 

7. Change your Mind - The Killers

"We're all the same, and love is blind

The sun is gone, before it shines." 

8. Don't look back - Alex Day 

"But I can't help but love the way you smile to one side." 

9. I just don't know what to do with my self - The White Stripes 

"Movies only make me sad, parties make me feel as bad." 

10. Here with me - The Killers

"Your body was tan and Your hair was long, 

You shot me a smile and my cares were gone."

11. You - Vast

"You can't take anything with you, except the Love,

The love I have for you." 

12. Paradise Circus - Massive Attack 

"Love is like a sin, my love.

For the ones that feel it the most." 

13. You destroy me - Vast 

"You destroy me, and you always will." 

14. Landlocked Blues - Bright Eyes

"But it all boils down to one quotable phrase, 

If you love something, give it away. "

15. The Sword and the Pen - Regina Spektor 

"What if the sword kills the pen?" 

16. I will never be happy again - Bright Eyes

"But as the story goes or it is often told, a new day will arise

And all the dance halls will be full of skeletons that are coming back to life

And on a grassy hill, the lion will lay down with the lamb

And I will never be lonely again. 

But until that time, I think I'd better find

some disbelief to suspend.

'Cause I don't wanna feel like this, again. "

17. Snuff - Slipknot 

"And I won't listen to your shame, you ran away you're all the same

Angels lie to keep control." 

18. Irene - Caribou

"Irene, I know it's hard to stay away, 

I can only imagine the things that you must say.

But you should know better anyway.

The way that you say..." 

19. I love you - Woodkid

"Whatever I feel for you, you only seem to care about you

Is there any chance you could see me too?" 

20. Perfect World - Kodaline

"It would be ok, it wouldn't have to be this way

in a perfect, a perfect World." 

Με αυτά και με εκείνα, κηρύττω ως "banned" τα παραπάνω τραγούδια για την επόμενη εικοσαετία. 

Η καλή μουσική χάνει ένα μεγάλο κομμάτι της, αλλά εγώ (ελπίζω ότι) κερδίζω τη ψυχική μου υγεία. 

So long. 

Why do we share the things we share?

Το "η ζωή έχει περισσότερη πλάκα όταν τη μοιράζεσαι", εν που τα σταθερά μου μότο. Δε θυμάμαι από που το ξεσήκωσα (ίσως που κάποιο μπλογκ), αλλά ξέρω ότι μπορώ να κάμω relate πάρα πολλά εύκολα.
Μέχρι πρόσφατα εν είχα αναζητήσει ιδιαίτερα τους λόγους για τους οποίους θέλω να μοιράζουμαι τη ζωή μου. Το απέδιδα απλώς ως στοιχείο του χαρακτήρα μου, and that was it.
Φυσικά, this is not exactly the case, επειδή one way or another, τα στοιχεία στον χαρακτήρα μας αναπτύσσονται με κάποιο τρόπο.

Είχα ενα epiphany τις προάλλες κάμνοντας scrolling στο φέισμπουκ, τζαι έκαμα μια "κοινωνιολογική παρατήρηση", που at the time έκαμνε αρκετό νόημα μες το νου μου, τζαι ίσως εξηγούσε κάπως το τι μοιραζούμαστε τζαι γιατί το κάμνουμε.

Έφτασα λοιπόν στην υπόθεση, ότι everyone is trying to feel useful for himself or for others, με όποιον τρόπο θεωρεί ο καθένας σημαντικό. 
Εν ήμουν σίγουρη αν η λέξη "χρήσιμος" ήταν ακριβώς η κατάλληλη, αλλά τουλάχιστο εμπορούσε να περιγράψει με κάποιο τρόπο τζείνο που ήθελα να πω.

Συζητώντας το με φίλους, κάποιος είπε "Εγώ πιστεύκω ότι ούλλοι προσπαθούν απλώς να γίνουν μεγάλοι φιλόσοφοι, τζαι πετάσσουν διάφορες αμπελοφιλοσοφίες (...)".
Αναφερόταν κυρίως στα status updates, αν τζαι εγώ actually εμιλούσα για τα πράματα που "αναπαράγουμε" τζαι θέλουμε ο κόσμος να δει. Κοινώς τα "shares" μας.
Τα links με ιστοσελίδες, events, ειδήσεις κλπ που μοιραζούμαστε ποτζεί-ποδά στα κοινωνικά δίκτυα.

Τούτο φυσικά εν το εμποδίζει που το να κάμνει apply τζαι στην δικιά μου υπόθεση, αφού ακόμα τζαι το "να γίνεις μεγάλος φιλόσοφος" ίσως σου "προσφέρει" που τη μια την αναγνώριση που χρειάζεσαι για τον εαυτό σου (άρα γίνεσαι χρήσιμος σε εσένα), τζαι θεωρητικά, το να μοιράζεσαι τη "σοφία" σου - σύμφωνα πάντα με τα standards που έβαλες εσύ - αποβαίνει χρήσιμο στους άλλους με τον τρόπο που εν να ήθελες εσύ να την εκλάβουν.

Τζείνο που εσκέφτουμουν, εν ότι υπάρχει κάποιος λόγος ασπούμε που εγώ μπορεί να επιλέξω να αναπαράξω μια θεατρική παράσταση ή ένα φεστιβάλ ταινιών ή κάποιο ντοκιμαντέρ, τζαι κάποιος άλλος εν να επιλέξει να μοιραστεί μια εθελοντική δράση που έσηιει να κάμει με ξέρωγω ζητήματα υγείας ή οδικής συμπεριφοράς τζαι κάποιος άλλος που εν να μοιραστεί ένα πάρτι καλωσορίσματος φοιτητών σε ένα club.

Τζείνο δηλαδή που με κάμνει εμένα να νιώθω ότι προσφέρω ή ότι είμαι χρήσιμη σε κάποιον ή στην κοινωνία γενικά, όταν σκέφτομαι ότι μια θεατρική παράσταση εν ένα ενδιαφέρον πράμα να μοιραστείς, plus είμαι άμεσα involved - μπορεί να κάμνει apply τζαι σε τζείνο που νιώθει ο άλλος όταν με τους ίδιους τρόπους εν άμεσα involved (για τον α' ή β' λόγο) σε κάποια δράση εθελοντικής φύσης.

Φυσικά η ερώτηση που έρκεται μετά είναι:
Ποιος εν τζείνος ο λόγος;
Τι εν τούτο που με κάμνει εμένα να νομίζω ότι προσφέρω όταν μοιράζουμαι λόγου χάρη "πολιτισμικά γεγονότα" τζαι τι εν τζείνο που κάμνει τον άλλο που μοιράζεται ένα άρθρο για τις μεταγραφές της τάδε ομάδας να νιώθει το ίδιο χρήσιμος;
Εννοώ, ποιο εν το κίνητρο τζαι με ποιον ακριβώς τρόπο δουλέφκει;
Γιατί έννεν ξεκάθαρο το τι εν "χρήσιμο" τζαι τι "λιγότερο χρήσιμο" ή καθόλου στην κοινωνία τζαι ποιος το κρίνει ή το καθορίζει;

Ενόμιζα ότι είχα φτάσει σε συμπέρασμα. Μάλλον έκαμνα λάθος.



Υ.Γ Ήθελα να προσπαθήσω να κάμω keep up με τη μπλογκόσφαιρα πριν επιστρέψω ενεργά. Εν τα κατάφερα όμως, επειδή εν πάρα πολλά τζείνα που έχασα στο διάστημα που έλειπα. Ελπίζω σιγά-σιγά να σας φτάσω.

Καλημέρα!

Back to basics (?)

So, here I am, επιστρέφοντας από ένα -the least I could say- σουρεάλ καλοκαίρι, πίσω στη βροχερή Θεσσαλονίκη και το χτιτζιό μου διαμέρισμα. Προσπαθώ σιγά-σιγά να οργανωθώ και να βρω την ίσια μου και Δευτέρα -με το καλό- ξεκινώ μαθήματα.

Καινούρια χρονιά, καινούριες προσδοκίες (τις οποίες προσπαθώ να κάμω eliminate όσο μπορώ), καινούρια πράματα ahead.
Και everything will be alright.

Συνειδητοποιώ ότι το μπλογκ μου κάθε φορά που επιστρέφω στην Κύπρο πέφτει σε "νάρκη διακοπών", αλλά νομίζω ότι καλά κάμνει.
Ήρτε η ώρα να ξυπνήσει λοιπόν και... Let's see what the world's got for us this time!

See you around then! 

Δεντρολίβανο

 

"Με αφετηρία το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, μπλέκουμε μυρωδιές θύμησης, ήχους τουίστ και βαλς, σκουριασμένων σωλήνων και νερού που στάζει, γράμματα, βιβλία και καπέλα, εικόνες σιωπής, τα σώματα των ηθοποιών, τη γλώσσα ενός κοιτάγματος. Όλα στον Κάτω Κόσμο, όπου η Ευρυδίκη φτάνει σύντομα μετά το θάνατό της, κουβαλώντας μόνο μια βαλίτσα. Εκεί συναντά ένα μυστηριώδη άντρα με περίεργη διάθεση για «παιχνίδι», που αυτοαποκαλείται Άρχοντας του Κάτω Κόσμου. Οι δυο τους δίνουν τη μάχη μεταξύ θύμησης και λησμονιάς - ζωής και θανάτου, μα το «κοίταγμα» του Ορφέα είναι και πάλι αυτό που καθορίζει τη μοίρα.

Ένα ταξίδι θανάτου γεμάτο ζωή, με μια Ευρυδίκη δανεισμένη από το μύθο μα αληθινή όπως ορίζει η τέχνη. 

Ερεθίσματά μας το θεατρικό «Ευρυδίκη» της Σάρα Ρούλ, οι μυρωδιές που ξυπνούν μνήμες και το νερό που τις σβήνει. 

Μια επινοημένη παράσταση εικόνας και ήχου, κίνησης και δράσης με video art και sound installations."

Όσοι τυγχαίνει να είσαστε Λεμεσό τζείνες τις ημέρες, ελάτε να το δείτε. 

Αξίζει τον κόπο. 

Περί απλότητος

Εν να ήθελα τα πράματα με τους ανθρώπους να ήταν απλά.

Εν να 'θελα να λέαμε την αλήθκεια. Πάντα. Που την αρχή. 

Εν να 'θελα να βλέπαμε μπροστά μας. 

Να βλέπαμε τον κούφο χωρίς να χρειάζεται να δούμε μετα τζαι την κωλοσυρμαθκιά του. 

Εν να ήθελα να μεν εχρειάζετουν να ππέσουμε μες τον λάκκο για να πάρουμε χαπάρι ότι εν τζαμέ. 

Ο κόσμος εν να ήταν πολλά πιο υποφερτός αν ούλλοι ελέαμε τζείνα που εννοούσαμε τζαι εννοούσαμε τζείνα που ελέαμε που την αρχή. 

Εν να ήθελα να μεν εχρειάζετουν να μάθω με τούτο τον τρόπο ότι το γεγονός ότι εγώ είμαι ειλικρινής ως τζαμέ που εν πάει, εν σημαίνει ότι ούλλος ο κόσμος εν έτσι ή έχει διάθεση να εν έτσι. 

Ενοχλεί με η γαϊδουριά στον κόσμο. 

Τζαι ενοχλεί με τζαι ο τρόπος που περνά απαρατήρητη τζαι χωρίς καμιά συνέπεια. 

Εν καταλαβαίνω γιατι θέλουμε να κάμνουμε πολύπλοκη τη ζωή μας. 

Εν καταλαβαίνω γιατί νομίζουμε ότι κάμνοντας την έτσι εξυπηρετούμε κάποιο σκοπό.

Εν καταλαβαίνω γιατί μερικές φορές νομίζουμε ότι εν καμια φιλοσοφία τζαι κανένα τρομερό πραμα να μιλούμε ειλικρινά τζαι να είμαστε ενταξει απέναντι στον εαυτό μας τζαι στους άλλους. 

Εν καταλαβαίνω γιατί εν θωρούμε ότι με το να λέμε μαλακίες που εν εννοούμε μόνο κακό κάμνουμε. 

Εν καταλαβαίνω γιατί τάσσουμε πράματα που εν έχουμε σκοπό να κάμουμε τζαι εν καταλαβαίνω ούτε γιατί νομίζουμε ότι κάμνουμε τζαι καλό κάμνοντας το τούτο. 

Εν καταλαβαίνω τι στο καλό έκαμνα τους τελευταίους τρεις μήνες. 

Τι λόγο είχα να εμπιστευτώ κουβέντες του αέρα τζαι για ποιο λόγο να στηριχτώ σε λέξεις χωρίς εκτόπισμα. 

Να λέτε την αλήθκεια. Τούτο μόνο. 

Τα άλλα ούλλα εν μουσκουρούθκια τζαι μόνο κακό κάμνουν, σε ούλλους. 

Όσο "σκληρή" τζαι άδικη τζαι αν εν, η αλήθκεια εν πάντα πιο καλή που τις πελλάρες, 

Τουλάχιστο βοηθά σε να ξέρεις που πατάς. 

Οι λέξεις σας μετρούν τζαι κάποιοι παίρνουν τες πιο σοβαρά απ'ότι υπολογίζατε. 

Τζαι οι, εννεν δικό τους πρόβλημα, ο άλλος εννεν υποχρεωμένος να μυρίζεται τα νύχια του πότε σοβαρομιλάς τζαι πότε μιλάς απλά για να μιλήσεις. Αλλά ακόμα τζαι αν το κάμνει, έννεν ούτε υποχρεωμένος να το δέχεται. 

Use your words wisely.

Υ.Γ "Your kind of truth darling, is just the ghost of your lies. I see through them all the time."

Summer in Cyprus

Έλεα ότι τρεις μήνες διακοπές εν πολλοί.
Ότι εν να βαρεθώ να κάθουμαι τζαι ότι εν θα ξέρω τι εν να κάμνω.
Έλεα ότι εν να βαρεθώ να κάθουμαι.
Ακούεις; Να κάθουμαι.

Χαχα!

Όχι, κανένα παράπονο δεν έχω, δεν είναι ότι με βαστούν τζαι που το λαιμό.
Επίσης τα πράματα που κάμνω έννεν με το ζόρι.
Επίσης περνώ (πάρα) πολλά καλά.

Απλώς που τη μέρα που επάτησα το πόδι μου εις γην εναλίαν Κύπρον, εβρέθηκα ανακατωμένη σε τριάντα εκατομμύρια πράματα.

Σκηνικό. Ξυπνώ το πρωί της επομένης που ήρτα Κύπρο:
Μήνυμα: "Καλημέρα από το χρυσοπράσινο φύλλο"
Απάντηση: "Μα είσαι Κύπρο; Έλα στην παράσταση. Θέλω βοήθεια."

Επήα.

Θυμούμαι την παρατήρηση που έκαμα τζείνη τη μερα για το ότι "η τελευταία φορά που έσταξε δρώμα που το μέτωπο μου ήταν στο δημοτικό που επαίζαμε μάππα το διάλειμμα. Ε, εξανάπαθα το σήμερα".

Φαν, φαν φαν σταφ όμως και κανένα παράπονο δεν έχω.


Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα, εβρέθηκα μπλεγμένη σε 4 παραστάσεις (εκ των οποίων στις 3 είμαι actually μέσα) και σε διάφορες άλλες εθελοντικού τύπου εργασίες.
Το σίγουρο εν ότι εν θα βαρεθώ τούτο το καλοκαίρι. Τουλάχιστο μέχρι ένα σημείο. :Ρ

Επεθύμησα πάρα πολλά τη φάση των προβών, τη σκηνή, τον πύρουλο που τα φώτα, ούλλα.
Είμαι όβερεξάιτετ ακόμα τζαι για την παράσταση μπαλέτου που εβρέθηκα μέσα τέλεια καταλάθος.
(Εγώ! Παράσταση μπαλέτου. Εγώ. Ο Τζίζας.)


Κατά τ'άλλα θέλω να δω διάφορο κόσμο που εν επρόλαβα ακόμα τζαι θέλω να περάσω λίο παραπάνω quality time με τους φίλους μου.
Εν να γίνει τζαι τούτο, έχουμε κοτζάμου καλοκαίρι μπροστά μας.


Θάλασσα εν επήα ακόμα.
Τραγικό.


Summer in Cyprus. Let the fun stuff, begin.

Υ.Γ Εγώ ξέρω ότι όταν ξέρεις ότι κάτι για κάποιον εν σημαντικό, ακόμα τζαι αν για σένα έννεν καθόλου ή έστω εν ελάχιστα, αν δε σου στοιχίζει τζαι πάρα πολλά να το κάμεις, εν αφήνεις τον άλλο να παιδέφκεται μέχρι να σου έρτει η έμπνευση.
Εν κάτι που το λεν "ευσυνειδησία" τζαι εν το αντίθετο της γαιδουριάς.
Oh well.

Hellooooo Summer!

ΤΑΙΛΩΣ.
Τέρμα.
The end.
La fin.


ΔΙΑΚΟΠΕΣ.


Το καλό με το να έχεις πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο εν ότι μπορείς να βαρκέσαι χωρίς να νιώθεις τύψεις. Τζαι όταν βαρκέσαι όταν έσηιεις πολύ ελεύθερο χρόνο, συνήθως βαρκέσαι εποικοδομητικά.
Ναι οκ, εν ξέρω αν ήταν να ξαναγραφτεί κάποιο λεξικό στη λέξη "εποικοδομητικό" εν να εβάλλαν definition "είμαι στο stumbleupon ούλλη μέρα" ή "δέκα τρόποι να κάθεστε στον καναπέ χωρίς να πιάνεται ο κώλος σας" αλλά εντάξει.

Όταν έσηιεις πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο μποείς να θκιαβάζεις βιβλία που εν τζυλούν τζαι να μεν δυσπυρκάς, επειδή έσηιεις πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο.
Μπορείς να ξυπνάς αργά το πρωί τζαι να μεν ξιτιμάζεις που έσηιεις να κάμεις σηίλια πράματα τζ εν προλαβαίνεις, επειδή έσηιεις πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο.
Μπορείς να κάμνεις τα πράματα που έκαμνες τζαι πριν έσηιεις τον πολύ ελεύθερο χρόνο, όπως το να θωρείς ταινίες, να ποσκολιέσαι ποτζεί ποδά, να περνάς τις ώρες σου μες το φέισμπουκ τζαι το 9γκάγκ, αλλά χωρίς να σκέφτεσαι "μα τωρά έπρεπε να θκιαβάζω/κάμνω τα δεκάδες άλλα πράματα που είχα να κάμω".

Όταν έσηεις πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο μπορείς να ξαναγίνεις νερντ τζαι να θκιαβάζεις διάφορα πράματα για τη dark matter (οι την κορούα, την κανονική σκοτεινή ύλη-πολλά φάσινειτινγκ, ίσως κάμω ένα ποστ κάποια στιγμή για τις γνώσεις μου περί σύμπαντος), τα κουαρκς τζαι διάφορα ποτούτα τα πράματα που εν κόφτουν κανέναν αλλά άμα έσηιει πανσέληνο τζαι κάθεσαι στο λιμάνι τζαι θωρείς την τζαι λαλείς διάφορα πράματα για πλανήτες τζαι δορυφόρους τζαι ξερωγώ θωρούν σε ούλλοι όπως το ούφο. (see what i did there? χαχαχα)


Well, όταν έσηιεις πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο, σημαίνει εκαλοτζαίρκασεν τζαι εν πύρουλος τζαι ετέλιωσες που εξετάσεις τζαι σχολες τζαι υποχρεώσεις τζαι εργασίες τζαι είσαι ένας αθκιάσας που εν έσηιει τίποτε να κάμει τζαι απλώνει ζάμπα.

ΤΖΑΙ ΕΝ ΠΕΛΛΑΜΟΣ.


I could use ακόμα μερικές ποτούτες τις αθκιασερές μέρες δαμέ στη Θεσσαλονίκη, αλλά όι πως εν να μου κακοκάτσει που εν να πάω σπίτι μου.


Hellooooooooooooo Summer!!
Το καλό που σου θέλω να είσαι πελλαμός!


ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ :) 

Yes, I'm bisexual.

No. I'm not confused.


Έσηει τζαιρό που θέλω να τη γράψω τούτη την ανάρτηση τζαι ούλλο αμελώ το.
Εννεν ακριβώς η κατάλληλη ώρα να το κάμω τούτο τωρά, μια τζαι αύριο πρωί πρωί διώ κοινωνιολογία τζαι ακόμα έχω ανάμιση κεφάλαιο να τελειώσω, αλλά I felt like it έτσι είπα τουλάχιστο να τη ξεκινήσω. (Διάλειμμα-ε κανεί σιόρ)

Well, yes.
I am bisexual.

Which means that I can be emotionally and sexually attracted  to people of both genders.
Which means I can fall in love with either men or women.
Which means ότι αρέσκουν μου τα αγοράκια.
It also means ότι μου αρέσκουν τα κοριτσάκια.

Τζείνο που εν σημαίνει, εν ότι είμαι "confused".
Ή ότι είμαι gay, αλλά φοούμαι να το παραδεχτώ τζαι καλύφκουμαι in a way (wtf) κάμνοντας claim ότι I am attracted by both.
Επίσης εν σημαίνει ότι είμαι greedy. Τζαι ότι "όποιον δω θέλω".
Ούτε σημαίνει ότι είμαι unstable στις σχέσεις μου. (Αλλά ακόμα τζαι αν είμαι, εν έσηει να κάμει με τούτο.)
Κυρίως, εν σημαίνει ότι την ώρα που είμαι με κάποιον είμαι πιο επιρρεπής στο να "θωρώ γυρώ μου"-για να το θέσω ευγενικά.

Έννεν μια "φάση" που εν να περάσει.
Τζαι έννεν άππωμα της ηλικίας (dafuq, άκουσα το τζαι τούτο).
Ούτε αντίδραση (σε τι πράμα) για χάρη της αντίδρασης. (?!)

Ακούω συχνά κόσμο να λέει ατάκες του στυλ:

*Βραχνή κυπριακή φωνή*
"Εεε, νάμπου σημαίνει bi. Έτο αποφάσισε. Ή το ένα ή το άλλο."

Συγγνώμη, αλλά εν έχω κάτι να αποφασίσω. Γιατί "αποφάσισα" ήδη. Πολλά πριν "αποφασίσω"-συνειδητά τέλοσπαντων.

 *Κοριτσίστικη φωνή με δόση αμφισβήτησης τζαι ειρωνείας*
"Εγώ εν πιστέφκω ότι υπάρχει such thing as bisexuality."

Εμμ.. Γιατί; Εν τίποτε ο Άγιος Βασίλης τζαι εν πιστέφκεις ή ο θεός;
Έτο δαμέ, αν θέλεις κάτσε να συζητήσουμε τζαι αν θέλεις μπορώ να σου εξηγήσω τζαι να προσπαθήσω να καταλάβεις.

 *Φωνή που αφήνει hints σοφίας*
"Bi? Ούλλοι είμαστε λλίο bi."

Συνήθως τούτοι που λεν τούτη την ατάκα, τείνουν να φκάλλουν τον εαυτό τους έξω που το "ούλλοι". Τζαι οι, εν είμαστε ούλλοι λλίο bi.
Επειδή εν ένα πράμα να είσαι κορούα τζαι να δεις μια άλλη κορούα τζαι να πεις "ήντα ωράιος κώλος/βυζιά" τζαι άλλο πράμα να είσαι στα πατώματα ένα χρόνο (καλή ώρα) για τζείνην με το πιο όμορφο χαμόγελο. 

*Φωνή μεσήλικα*
"Bi, να δούμε τι άλλο εν να σκεφτούν."

Εμμ.. Μπορώ να σου κάμω μια λίστα αν θέλεις...

Τέλοσπαντων.


Το να είσαι bi, έννεν το πιο εύκολο πράμα του κόσμου.
Όπως έννεν τζαι το να είσαι gay, αν τζαι εν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο για το να είσαι straight.
Εννεν το πιο εύκολο πράμα του κόσμου, επειδή η κοινωνία πιέζει σε συνέχεια να θκιαλέξεις.
Είσαι κάπου στη μέση τζ εν δύσκολο να το διαχειριστεί.
(Εν κανεί που εν μπορείς να το διαχειριστείς εσύ δηλαδή, θέλεις τζαι την κοινωνία να σου το φακκά).
Εν εχω πολλά πάρε-δώσε με γκέι κοινότητες, αλλά εχω μια υποψία ότι τζαι τζαμέ το να είσαι bi, εν λλίο σαν δεύτερη κατηγορία. 
Ένιξερω, I'm just saying τι μου φκάλλει.

Μερικές φορές εν λλίο φοητσιάρικο. Εννοώ, όσον αφορά το τι κάμνεις, τι γίνεται μετά.
Γιατί εν ένα πράμα να είσαι 20, τζαι άλλο πράμα να είσαι ξέρωγω. 40.
Εν λλίο περίεργο γιατί εν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου στο μέλλον. (Αλλά ποιος μπορεί;).
Τα πράματα εν λλίο παραπάνω fluid για σένα, παρά για τον μέσο άνθρωπο gay ή straight, που ένα περίπου ξέρει πως εν να γίνει structured η ζωή του που ένα σημείο τζαι μετά. 

Μιλώντας προσωπικά για τον εαυτό μου, εν είμαι ο άθρωπος που είσηιε τις πιο πολλες σχέσεις στον κόσμο, αν έχει να κάμει κάτι τούτο.
Στα 20 μου, είχα ούλλες κι ούλλες δυο σχέσεις τζαι οι δυο με αγόρια.

Η τελευταία (τζαι πιο "μεγάλη" - ο θεός να την κάμει) ετράβησε περίπου ένα χρόνο τζαι όσο εκράτησε (τζαι εν επαρατραβούσε) ήταν καλή. Ερωτεύτηκα πολλά, εκρύωσα άλλο τόσο τζαι ούλλα καλά και άγια.

Θυμούμαι τον Αύγουστο να τον βλέπω κάπου με την καινούρια του σχέση τζαι να γίνουμαι χάλια.
Θυμούμαι το Σεπτέμβρη να μεν με κόφτει ούτε και ελάχιστα, αφού πλέον εγίνουμουν χάλια για άλλον κόσμο-για τον οποίο θα εσυνέχιζα να γίνομαι χάλια μέχρι και τώρα-με αξιοσημειώτη βελτίωση τις τελευταίες εβδομάδες.

Στο σχολείο I fell in love mostly with boys.
I also fell in love with girls, αλλά η αλήθκεια εν ότι εν αναγνώριζα ακριβώς τούτο το συναίσθημα.
Η αιώνια αυθυποβολή, η ακολουθία της νόρμας, η απουσία ερεθισμάτων που εν να με εκάμναν να αναγνωρίσω, ούλλα τούτα τζαι άλλα τόσα τζαι άλλα που εν ξέρω ούτε εγώ.

Μετά εμεγάλωσα, τζαι εν εμπορούσα να εθελοτυφλώ πλέον.
Η απλώς εγνώρισα τη Νταρκ Μάττερ τζαι ξαφνικά ούλλα εκάμαν sense.


 Ένιγουει.
Ουσιαστικά τζείνο που ήθελα να πω, εν ότι
1. bisexuality does exist
τζαι 2. That's who I am. And I'm fine with that. So, why won't you?

Υ.Γ Πρώτη φορά είμαι τόσο ξεκαθαρη μες το μπλογκ μου για τούτο το πράμα, ελπίζω να μεν "σοκάρω" κόσμο που με ξέρει ή ξέρωγω.
Υ.Γ2 Μαμά, just in case που διαβάζεις ακόμα το μπλογκ μου (που δεν είμαι σίγουρη), παρόλο που είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις by now, και παρόλο που ξέρω ότι το πάσχα που σου έσυρνα μπηχτές απέφυγες τη συζήτηση έντεχνα, εμμμ δεν ξέρω. Μακάρι τα πράματα να ήταν πιο απλά. Αγαπώ σε. Θα τα πούμε όταν έρθω, αν θέλεις. <3

Μιζέρια

Συνειδητοποιώ ότι το blog μου εν λλίο κλαμένο το τελευταίο διάστημα.
Ίσως παραπάνω που λλίο. Τζαι ίσως όι μόνο το τελευταίο διάστημα.
Έκατσα τζ εφιλοσόφησα το ζήτημα και έφτασα στο συμπέρασμα αγαπητή μπλογκόσφαιρα, ότι ουσιαστικά τούτο εν ένας που τους σκοπούς του.

Θέλω να πω.
Το να κλαψοαιδοιάζεις στην πραγματική σου ζωή εν πελλάρα τζαι περιορίζεται κυρίως στις φάσεις που είσαι περίπου πίττα στα σκαλιά του Θεάτρο Ένα κάποια ανοιξιάτικα μεσάνυχτα με τους φίλους σου, ή στο αυτοκίνητο κάτω που το σπίτι σου με τον κολλητό σου την ώρα που σου ζωγραφίζει το γιαπωνέζικο αλφάβητο πάνω στο τζάμι. Το να παραπονιέσαι τζαι να είσαι μίζερος in real life, έσηιει ιδιαίτερα αρνητικό αντίκτυπο σε σένα τζαι στους γύρω σου τζαι εν κάτι που εν θέλεις να επιλέγεις ως τρόπο ζωής.

Γι αυτό και επιλέγεις να μην κλαψοαιδοιάζεις για διάφορα πράματα στη ζωή σου έξω που το ίντερνετ.

Ως εκ τούτου, ο κρυμμένος μίζερος σου εαυτός, αναζητά τρόπους να φκάλει που μέσα του ούλλη τζείνη την αρνητική ενέργεια που εν ξέρει που να διοχετεύσει. Να μιλήσει για πράματα που εν θα εμιλούσε άδεγουάιζ τζαι να γεμώσει το φέισμπουκ με ιμοτράουδα που ακούεις μες τα άγρια χαράματα σαν δουλέφκει ο νους σου με ταχύτητες 1500km/h τζαι ότι θυμάται.. Κλαίεται.

Το blog μου έννεν πολιτικό για να ασχολούμαι με θέματα που αφορούν το ευρύ κοινό, ούτε εν μπλόγκ μαγειρικής ή κατασκευων ή τέχνης. Έννεν καν λογοτεχνικό μπλογκ.
Εν μπλογκ σκέψεων ουσιαστικά. Τζαι τυγχαίνει οι σκέψεις που καταγράφουνται συνήθως να εν μαύρες. Βρίσκω το περίπου λογικό.

Εν κάποιος τρόπος να κάμνεις cope, in a way. 

Τέλοσπαντων, απλώς εσκέφτουμουν την υπόθεση του "τι εικόνα δείχνει προς τα έξω ένας μπλογκερ/πώς φαντάζεσαι τον μπλογκερ όταν γράφει" τζ εχω την εντύπωση ότι η εικόνα που φκάλλει το δικό μου μπλογκ προς τα έξω, εν λλίο περίεργη.

Soooo. Yes.

Στην πραγματκή μου ζωή μπορεί να μεν είμαι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον πλανήτη, αλλά εν είμαι ούτε ο πιο απαισιόδοξος-όπως φαίνεται δαμέσα.


And that's all folks.

Το ότι είμαστε ξεφτύλες το ξέρουμε.

Το ότι είμαστε τόσο ξεφτύλες όμως και άντροποι που κάμνουμε έτσι πράματα μέσα σε μια νύχτα...
Ε ξέρωγω;



Τελικά τούτη η χώρα, εν καλά που λεν ότι ο,τι πάθει εν που την τζεφαλή της.




Χούντα υψηλής ευκρίνιας.



Τζαι μακάρι να ήταν υπερβολές.
Μακάρι. 

I just don't know what to do with myself.

I don't know what to do with myself.
Movies only make me sad.
Parties make feel as bad.






No, really. I don't know what to do with myself.

Και η εξεταστική καλά κρατεί.

Serendipity

"Στα μούτρα σου. 
Που παρεμπιπτόντως, φκαίνεις τζαι σε πιο όμορφη; 
Σταμάτα επιτέλους να κάμνεις evolve."

Serendipity.

Στα δικά μου.
Εν τζαμέ τζαι θωρώ το.
Θωρεί με τζαι τζείνο.

"Something wicked this way comes!"

Ίσως.
Πάλε, μπορεί τζαι όι.
"Επειδή η ζωή εν μπορεί να μεν εν πουτάνα".
Πόσο δίκαιο έσηιεις ρε Brandon. (Άρεσε μου τελικα, εν να το κρατήσω, μοιάζει τζαι λίο με αναγραμματισμό του ονόματος).

I already found what I was looking for

You know it wasn't here

No

It wasn't here. 

Εν να 'θελα να μπορούσα να κάμω relate κάποια στιγμή με τούτο το τραγούδι.

Ίσως... Ποιος ξέρει.

I was calling your name

But you would never hear me sing

You wouldn't let me begin

So I'm crawling away

Που την άλλη... 

Πάντα εν να υπάρχει τζείνα ούλλα τα πράματα που εν να ήθελα να κάμω τζαι εν έκαμα. 

Να δώσω τζαι εν έδωσα.

Φέφκουν άραγε τζείνα; 

Περνούν κάποια στιγμή; 

...Μετατοπίζουνται;

No I will not forget you. 

Αλλά τζαι αν δεν το κάμουν; 

Life goes on, I suppose. 

Ούλλοι ζούμε με κάποιου είδους suppressed πράματα στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Five thousand houses burning down

No one is gonna save this town. 

Εν καταλαβαίνω ποιο εν το νόημα.

Εν καταλαβαίνω τους ανθρώπους.

Yet, κάτι μου λέει "don't let go of life", τζαι έννεν οι HIM. 

You would never see me through. 

No, I could not forget you. 

Διάφορα πράματα, έρκουνται ακριβώς την ώρα που πρέπει.

Την ώρα που πάεις να βουτήσεις στο κενό, σηιερετά σε κάποιος που τον που πάνω όροφο. 

Εν θέλω να έχω προσδοκίες. Ούτε ξέρωγω.

Απλώς, good things do happen. 

Now the world is upside down

I'm heading straight for the clouds

Ποιος ξέρει...

It's all behind you now, you're moving on.

They'll never find you now, you're moving on.


Lab reports και χαρά.
Το αστείο εν ότι προσπαθούν να σε πείσουν ότι η SPSS τζαι τα labs τζαι το να κάμνεις referencing με APA style εν skills που εν να σου εν απόλυτα χρήσιμα στη μετέπειτα καριέρα σου. Το άλλο αστείο εν ότι ούτε οι ίδιοι εν ξέρουν ακριβώς πως δουλεύκει η SPSS τζαι γιατί τσιλλούν διάφορα κουμπούθκια τζαι φκάλλουν αποτελέσματα με significant difference (ή όχι).

Πέρα που την πλάκα, έχουν φάση τα labs.
Αλλά εν τόσο βαρυλάτικα τα lab reports, που θέλεις να πεθάνεις.

Ήμουν στα γυρίσματα μιας ταινίας που σκηνοθετεί ένας φίλος μου εχτές.
Καλή φάση, αν εξαιρέσεις το ότι που το πεντάωρο τζαι μετά ήταν να φκει η ψυσιή μας.
Κομπάρσοι for the win.

Σκέφτουμαι ότι εν ένα που τα πράματα που εν να ήθελα να μπορούσα να πω.
Ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα.
Η εγωιστική ανάγκη του να θέλεις να μπορείς να μοιράζεσαι πράματα με τζείνους που σε κόφτει.


Πόψε πίνω sprite, ακούω cake τζαι μάχουμαι να τελειώσω ένα lab report.
 ...And something in my mind just got away.

Έννεν η Νταρκ-Μάττερ. Δηλαδή, είναι. Απλά όι η ίδια.
Εν η ιδέα. Το πακέτο. "Because nothing is as perfect as you can imagine it".
Τζαι γιατί τούτο το πράμα εν υπάρχει. Εν υπάρχει τίποτα.
Εν υπάρχει ο έρωτας, εν υπάρχουν αμοιβαία συναισθήματα.
Πάντα κάποιος εν να αγαπά τζαι ο άλλος όι. Πάντα κάποιος εν να αγαπά παραπάνω.
Πάντα κάποιος εν να θέλει να δώσει τζαι εν θα μπορεί. 
Πάντα κάποιος εν να μεινίσκει μόνος του στο τέλος. Πάντα εν να υπάρχει τζείνος που εν να πονά- χωρίς λόγο κατα τ'άλλα, γιατί στην τελική, ποιός του είπε;

Έχεις ευθύνη απέναντι στον πόνο σου.
Εσύ, μόνο. Κανένας εν μπορεί να σου τον γιατρέψει, να τον φύει, να τον μετατρέψει σε κάτι άλλο. Τζαι κανένας εν ευθύνεται για τη δημιουργία του in the first place.

Επειδή έτσι εν ο κόσμος.
Επειδή οι άνθρωποι εν περίεργα προγραμματισμένοι.
Επεδή κάτι επήε λάθος στην κατασκευή, τζαι την ώρα που μας εκάμναν να νιώθουμε, εν μας εβάλαν τζαι κουμπί έκτακτης ανάγκης για να σταματήσουμε να το κάμνουμε.

Επειδή εκατασκευαστήκαμε για να διούμε πράματα, να μοιραζούμαστε.
Τζαι όταν δε μπορούμε να το κάμουμε είμαστε δυστυχισμένοι.
Τζαι καλά να πάθουμε.
Γιατί ας εθκιαλέαμε αλλού να μοιραστούμε.

Αλλά δεν πάει έτσι, λένε τα παιδάκια.
Δεν πάει έτσι, λέω κι εγώ.




This too, shall pass. 

Consciousness is a bitch.

Μερικές φορές πονάς πολλά ρε φίλε. Σαν κάτι πληγές που εν επουλώνουνται με ένα κολάι τζαι κάθε φορά που ταράσσεις σουβλίζουν σε για να σου υπενθυμίσουν την παρουσία τους. Σαν περπατάς, σαν τζοιμάσαι, σαν βουράς, σαν παίζεις, σαν είσαι σινεμά, σαν είσαι με τους φίλους σου, σαν είσαι μόνος σου, σαν τρώεις, σαν θκιαβάζεις... Τζαμέ. Τσιβίτζι.

Εσηκώθηκα να πάω βούρημα μια μέρα. Είναι κοινή αλήθεια ότι όταν βουράς ο εγκέφαλος σου χαλαρώνει τζαι πάει τζαμέ που θέλει τζείνος, που μόνος του. Χωρίς να τον στείλεις.
Τις σκέψεις που προκαλείς μόνος σου, μπορείς να τις αποφύγεις.
Τζείνες που έρκουνται που μόνες τους όμως, το μόνο που μπορείς να κάμεις εν να τις θκιώξεις.
Τζαι τζείνο, αν τα καταφέρεις.

"There is no remedy for memory."

Είμαι κουρασμένη. Εν θέλω άλλο. 

Είμαι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που παίζουν κλασσική μουσική τη μέρα που εν η κηδεία του τάδε σημαίνοντος προσώπου. Ούλλη την ημέρα.
Έλυσα τα πιάνο κολέξιονς του Final Fantasy τζαι του Kingdom Hearts. Τζείντον γέριμο τον Τίερσεν εν τον άφηκα στην ησυχία του.

Ακούω Κόρε.Ύδρο.
Όχι πια μέλισσες το βράδυ. Όχι γα(ρ)άκια το πρωί.

Μα οι μέλισσες εν τζαμέ.
"Και δε θολώνω τα γυαλιά μου πια για σένα".
Βρε τι μας λες.

Την τελευταία βδομάδα (αν κοιμηθώ καθόλου) ξυπνώ κάθε μέρα μια ώρα πιο νωρίς.
Σήμερα έφτασα την ώρα ρεκόρ 05:23. Τζαι άτε να σηκωθείς ύστερα.
Τζαι να πάεις μάθημα.

Τζαι να σε ρωτούν γιατί φαίνεσαι "absent-minded"
Τζαι αν είσαι καλά.
Τζαι τι έσηεις. Τζαι να θωρούν τους καρπούς σου καλά-καλά. Επειδή εν σε κόφτει πλέον. Αρκετό τζαιρό επύρωνες για να μεν σε πάρουν είδηση.

Να με αφήσετε ήσυχη.
Ούλλοι.

Ή οι.

Είμαι κουρασμένη. Είμαι overwhelmed.

Είμαι ήρεμη, είμαι συνειδητοποιημένη, είμαι καθαρή
 τζαι είμαι σκατά.

Κότσιροζ.

It's alright

Things are getting pretty well.
I mean, why shouldn't they be. Οι μέρες μεγαλώνουν αισθητά, ο ήλιος λάμπει παραπάνω τζαι το καλοκαίρι εν κάτι παραπάνω που κοντά.

Things are getting clearer, pain gets lower, the world seems a pretty nice place to live, again.

Ήθελα να γράψω για την τελευταία μου συνάντηση με την Νταρκ-Μάττερ.
Εσκέφτουμουν τελικά να μεν το κάμω, αλλά γιατί όχι. Εν ένας αρκετά όμορφος τρόπος να τελειώσει τούτο το κεφάλαιο.

And so it goes. 

Επέστρεψα που λες για το πάσχα, τζαι αποφασίζω να πάω στο φεστιβάλ. Με μια κρυφή ελπίδα ότι εν να μπορούσε να την δω τζαμέ, αλλά καμιά προσδοκία.Τζαι έχω αργήσει, τζαι βρίσκω έναν που τους διοργανωτές του περσινού φεστιβάλ τζαι λέει μου "Εν πειράζει, πήεννε, αλλά πρόσεχε γιατί εν σκοτεινά".
Τζαι μπαίνω μέσα στην αίθουσα τζαι κάθουμαι τελευταία σειρά, επειδή εν μπορώ να δω πέρα που τη μύτη μου (ούτε τζείνη εν την έβλεπα καλά-καλά). Τζαι κάποια στιγμή φωτίζεται ο χώρος-γυρίζω ξαφνικά το κεφάλι, τζαι βλέπω κάποιαν που θα μπορούσε να ήταν τζείνη στη μέση της ίδιας σειράς. Τζαι μες τα σκοτεινά, γυαλίζει το ρολόι της. Ένα όμορφο, καφέ ρολόι με δείκτες τζαι κολανάκι.
Τζαι το στομάχι μου δένεται κόμπος.
Τζαι σχηματίζεται μες τον εγκέφαλο μου μια φιγούρα μες τα σκοτεινά, με ένα ρετρό ρολόι να γυαλίζει.
Τζαι τελειώνει η ταινία, τζαι φωτίζεται το πρόσωπο της τζαι γυρίζει τζαι βλέπει ότι είμαι τζαμέ.
Κάμνει ένα χαμογελαστό ύφος (τζαι έσηει το πιο ωραίο χαμόγελο), τζαι λέει κάτι του στυλ "Μα ήσουν δαμέ τόση ώρα;". Τζαι με ένα γελούι που μισοθωρεί χαμέ λέω "Ναι, έκαμα σηίλλιες ώρες να ρτω...". Τζαι φωνάζει μου να πάω κοντά, τζαι ρωτά με τα νέα μου, τζαι αγκαλιάζει με. Τζαι μετά γυρνά το κεφάλι προς τα πίσω τζαι λέει "Τον Νταρκ-Μάτρο εγνώρισες τον;" (χαχα, εν εμπορούσα να βρω κάτι καλύτερο για να αντικαταστήσω το όνομα. Πόσο λέιμ), τζαι ψελλίζω κάτι που μοιάζει με "οι" με το πιο δυστυχισμένο ύφος του κόσμου (επειδή ξέρωγω, εν τον εγνωρισα) τζαι συστήνει με ως "Ο Χείμαρρος, η φίλη του Brandon Flowers" (ο,τι να ναι, αλλά τούτο μου ήρτε στο νου όταν τον εσκέφτηκα) τζαι γίνεται κάτι σαν deja vu μες το νου μου με την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε που ήταν κάπως:
"Είσαι ο Χείμαρρος, η φίλη του Brandon Flowers;"
*Στιγμιαίο σοκ, αυτιά με ροζέ απόχρωση τζαι προσπάθεια να συνδέσω τον Brandon με κάποιαν που εν ξέρω-ξαφνική αναλαμπή*
"Ναι!!! Είσαι η Νταρκ-Μάττερ, η φίλη του Brandon Flowers;"

Τζαι τέλος πάντων. You get the point.
Τζαι κάποια στιγμή σηκώνεται τζαι πάει προς το μέρος του Μάτρου (γελώ κάθε φορά που το γράφω, αλλά η φαντασία μου εν με βοηθά σήμερα) τζαι η ενέργεια τους μαζί φκάλλει intimacy τζαι κάτι πολλά όμορφο, τζαι εγώ νιώθω κάτι σαν "glad" χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος τζαι χαμογελώ αβίαστα τζαι ειλικρινά, ενώ εν να μπορούσα πάρα πολλά εύκολα να θέλω να τους δέρω τζαι τους θκυο τζαι μετά να κόψω τις φλέβες μου ή κάτι (ταμ ταμ τααααμ).
Αλλά ακόμα τζαι έτσι το στομάσηι μου δένεται εκατόν πενήντα χιλιάδες κόμπους τζαι εν ξέρω ποιο συναίσθημα να διαχειριστώ πρώτα τζαι πως.

Τζαι μάλλον έτσι εν να μείνει μες το νου μου τούτη η σκηνή.
Μια σκοτεινή αίθουσα θεάτρου με μια φιγούρα στην τελευταία σειρά. Τζαι το ρολόι.

Τζαι έννεν κακό. Έννεν κακή ανάμνηση, εν μου προκαλεί πόνο.
Ούτε θα μπορούσε να το κάμει ποττέ.
Τζαι αν θα έπρεπε να εθκιάλεα ένα τελευταίο πράμα να θυμούμαι που τζείνη, επειδή για λόγους ανωτέρας βίας εν να πρέπε να εξαφανιστεί που τη ζωή μου για πάντα, ίσως να εθκιάλεα τούτη την ανάμνηση. Ποιος ξέρει γιατί.


Τωρά, μετά που τούτα ούλλα νιώθω "strangely calm".
Things went good, high above my expectations.
Αποδεικνύεται μάλλον ότι η "ανελέητη ειλικρίνεια", εν ένα που τα καλλύττερα ελαττώματα που εν να μπορούσα να έχω.

"Here comes the sun, little darling, here comes the sun and I say... It's alright."

Υ.Γ Whatever the case. "Ναι. Αλλά είσαι η πιο όμορφη." Τζαι εν ξέρω αν θα αλλάξει κάποια στιγμή τούτο. ;)

The end.

Πάσχα and stuff

Μπλογκόσφαιρα γεια! Έλειψα σας;
Εν εκαταλάβατε καν ότι έφυα; Ε, καλάν εν τζ εν ότι έλειψα τζαι έναν αιώνα.
Ήρτα για λλίες μέρες στη γην εναλίαν Κύπρον, εφα φλαόυνες, σούβλα τζαι κουπέπια τζ έσπασα όπως κάθε φοιτητής Κυπραίος που σέβεται τον εαυτό του τζαι τωρά πετώ με τα χαλλούμια μου να ρτω πίσω στη μαμά πατρίδα.

Γενικά τα οικογενιακά τραπέζια τζαι τις ιστορίες βαρκούμαι τα πάρα πολλά. Εν ο χάρος μου κάθε φορά οι ίδιες ράντομ ερωτήσεις που τους ίδιους ράντομ συγγενείς. Παρόλα αυτά φέτος απόλαυσα πάρα πολλα τα οικογενιακά road trips ώσπου να πάμε τζαμέ που έπρεπε (κοινώς τζαμέ που ήταν να φάμε).
Εν τζ εν ότι εκάμαμε τίποτε ιδιαίτερο τζαι εδιασκέδασα την ώρα μου στο αυτοκίνητο. Απλώς, ένιξερω. Σκέφτουμαι πόσο σπάνιο εν πια να βρεθούμαστε ούλλοι μαζί στο ίδιο αυτοκίνητο να πηέννουμε κάπου. Τζαι στο δρόμο να λέμε πελλάρες ή να μεν λέμε τίποτε ή να τσακωνούναστε για το ράδιο ή να αναλύουμε βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα τζαι ο δόκτορας τζαι η μέλλουσα διάδοχος του να παίρνουν το σοβαρό τους (τζαι στο τέλος να τσακώνουνται) τζ εγώ με την μάμμα να ανταλλάσσουμε γελούθκια που κάτω-που κάτω που το καθρεφτάκι τζαι να τους περιπαίζουμε.
Λείπει μου λλίο τούτο γιατί όταν ήμασταν μωρά επεράσαμε αααααπειρες ώρες μες το αυτοκίνητο να γυρίζουμε την Κύπρο, την Ελλάδα (κυρίως) και ενίοτε την Ευρώπη.

Κατά τ'άλλα, τούτες οι δυο εβδομάδες επεράσαν ήσυχα.
Είχα αυτοκίνητο which was a blessing, εν η πρώτη φορά που νιώθω τόσο ανεξάρτητη μες τη Λεμεσό, έκαμε καλό καιρό-τόσο καλό ώστε να πάω τζαι θάλασσα καμιά φορά, ελείπαν οι πιο πολλοί φίλοι μου ναι, αλλά ήβρα διάφορο κόσμο να φκω τζαι να περάσω καλά. Ήταν όμορφα.

Την Νταρκ-Μάττερ είδα την μια φορά κάτι σαν περίπου ένα τέταρτο, αλλά ήταν αρκετό για να στοιχειώσει το πίσω, το μπροστά τζαι τα πλάγια μέρη του εγκεφάλου μου.
Ίσως γράψω κάποια στιγμή για τζείνη τη συνάντηση. Προς το παρόν, εν να 'θελα να τη ζωγραφίσω. Αλλά too bad, I suck at it.

Συμπεράσματα των διακοπών:
• Αγαπώ την παλιά Λεμεσό. Αγαπώ την, απλά.
• Η Σαριπόλου εν έσηιει να ζηλέψει τίποτα που τη Βαλαωρίτου, τζαι σοβαρομιλώ.
• Μέχρι πέντε λεπτά πριν μπω μες το αεροπλάνο ελυπούμουν λλίο που έρκουμαι πίσω, γιατί το κλίμα των διακοπών ήταν πολλά καλοκαιρινό, τζαι ήταν σαν να εξεκινήσαν ήδη οι καλοκαιρινές διακοπές τζαι ήντα ψυσιή να ρτεις πίσω να διας εξετάσεις; Τωρά όμως, στα πόσες χιλίαδες πόδια πάνω που τη θάλασσα, εν με πειράζει τόσο. Έχω διάφορα να κάμω πάνω. Τζ έτσι τζ αλλιώς, ένας μήνας έμεινε.
• "if I could see her face once more, I would die a happy man I'm sure".
•Οι φίλοι μου εν θησαυροί. Ούλλοι.


Αυτά προς το παρόν, έχω την εντύπωση οτι εν να επιστρέψω αρκετά σύντομα.

See you around then.

15' στη δημόσια υπηρεσία.

Καταμεσήμερο. 7 κόκκινο. Ιδρώτας κολλημένος σε βαμβακερά μπλουζάκια.
Γιε μου, δε μου δίνουνε πια φάρμακα. 13 πορτοκαλί. Η σύνταξή μου δεν ήρθε ακόμα αυτό το μήνα. 10 κόκκινο, τρίτο γραφείο δεξιά. Κώστα! Εσύ; Χρόνια και ζαμάνια! 10 κόκκινο;
Δε δικαιούμαι άλλο επίδομα, αλά τι να κάνω; 7 πράσινο, 18 πορτοκαλί.
Αμήχανα βλέμματα κολλημένα σε βρώμικους τοίχους. 10 κόκκινο! Ποιος έχει το 10 κόκκινο;
Βιάζομαι, θα φύγω, δεν προλαβαίνω να κάτσω άλλο. 9 πράσινο. 23 πορτοκαλί. Πες της ότι δε μπορώ να την εξυπηρετήσω αυτή τη στιγμή. Μα δε γίνεται, είναι εδώ από το πρωί. 12 πράσινο. Θέλουν κι άλλα χαρτιά, από το πρωί πάω κι έρχομαι. Πορτοκαλί, 28. Έλα να με πάρεις, τελείωσα. 15 Πράσινο. Ταλαιπωρούν μας γιε μου.
11. 11 κόκκινο...

Please place your confession here:

People usually say "Move on"

But how can you possibly move "on", when there is nothing to move "onto"?


---------------------------------------------------

Βαρκούμαι να έρτει το πάσχα.
Φέτος εν τέλεια μες την μέση του τόπου. Εν ήβρε πιο μέση.
Έννεν ότι έχω κάτι πολλά σούπερ ουάου να κάμω δαμέ τζ εν θέλω να το διακόψω να πάω Κύπρο.
Επίσης έννεν ότι εν επεθύμησα να πάω σπίτι μου ή να δω τους φίλους μου (όσους εν τζαμέ τέλοσπαντων). Ή ότι εν αγαπώ κάθε chance που μπορεί να έχω να δω έστω τζαι once την Νταρκ-Μάττερ. Απλώς, εν μες τη μέση του τόπου.

Ένιξέρω πως να το εξηγήσω.

Το καλό εν ότι μετά το πάσχα εν να έσηει μείνει πολλά λίος καιρός για το καλοκαίρι.
Για το οποίο καλοκαίρι μάλλον έχω μεγάλες προσδοκίες, τις οποίες προσπαθώ να κάμω ελίμινειτ μες το νου μου γιατί είχα τις τζαι πέρσυ, τζαι τελικά εκατέληξα το πιο remarkable πράμα που έκαμα πέρσυ το καλοκαίρι να μου εστοίχησε heartaches ούλλη την επόμενη χρονιά.
Ας είναι. Εν να το ξανάκαμνα. (Τζαι possibly εν να το ξανακάμω τζαι φέτος, εν ξέρω).

Εν θέλω να έχω προσδοκίες. Γενικά.
Ούτε που τους αθρώπους, ούτε που τις καταστάσεις, ούτε που το καλοτζαίρι, ούτε που τίποτε.
Εν ο πιο σίγουρος τρόπος να μεν πληγώνεσαι, να μεν στεναχωρκέσαι τζαι να μεν σε κόφτει.
Να είσαι "τσιλάτος" που λέμε.

"Ο,τι κάτσει πελλέ."

Αλλά εν είμαι έτσι. Μπορεί να είμαι λλίο (τζαι να δείχνω ότι είμαι πολλά). Αλλά μόνο λλίο.
Αρέσκει μου να σκέφτουμαι ότι τούτο το καλοκαίρι μπορεί να πάω κάμπινγκ, να κάμω πράματα, να πάω Πρωταρά, να δω κόσμο που εν να ήθελα, να περάσω χρόνο μαζί τους κλπ κλπ...
Αλλά ξέρωγω; Ίσως να μεν γίνει τίποτα που τούτα.
Ίσως γίνει με άλλον τρόπο.
Που πάλε εν να εν καλό, εν λέω.

Γι αυτό εν θέλω να έχω προσδοκίες.

Είμαι μάλλον καλοκαίριsick. Ποτζείνο που παθαίνεις μόλις αρχίσει ο καιρός να ζεσταίνει (τζαι τα πράματα που έσηεις να παραδώσεις γίνουν μια φάουσα).




Καλοκαίρι, αργείς;

Put a smile upon your face!

Μια φορά στο κενό ανάμεσα σε δυο μαθήματα, είσιε καλό καιρό τζαι εκαθούμασταν στο λιμάνι μαζί με κάτι συμφοιτήτριες μου τζαι εμιλούσαμε. Κάποια φάση η κουβέντα στάνταρ εγύρισε σε γκομενικά, τζαι εκαταλήξαμε εγώ τζαι μια άλλη κορούα να λέμε τον πόνο μας, τζείνη για ένα βλακούι τζ εγώ για μια βλάκισσα.

Επέρασε η ώρα, τζαι αναγκαστήκαμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα "αχ και Bach, εν εμείς που είμαστε οι βλάκισσες τελικά", τζαι να πιάσουμε τα πόθκια μας να πάμε πίσω στη σχολή.
Την ώρα που επεριμέναμε να διασταυρώσουμε, γυρίζει μια άλλη που την παρέα τζαι λαλεί μας:
"Whatever you say, there is no way someone won't notice the little child's smile in your face when you are talking about them".

Τζαι έκαμε μου εντύπωση. Γιατί ισχύει.

Θυμούμαι μια νύχτα να είμαι στο σπίτι μιας φίλης μου τζαι να βλέπω φωτογραφίες της.
Που ταξίθκια, που τα καρναβάλια, παλιές, καινούριες... Φωτογραφίες που εν με αφορούσαν, γιατί εν ήμουν σε καμιά μέσα.
Εξημέρωσε. Κάποια στιγμή, ερώτησε με "Μα εν εβαρέθηκες;".
Τζαι τζείνη τη στιγμή επρόσεξα ότι το στόμα μου είσιε πιαστεί, επειδή ούλλη τζείνη την ώρα απλά εχαμογελούσα. Τζαι ήμουν κάπως "Οι καθόλου! Μόνο έπαθα τζείνο το πράμα. Που πιάνεται το στόμα σου, επειδή χαμογελάς για πάντα".

Τζαι έκαμε μου εντύπωση. Εκράτησα το.

Σήμερα εγνώρισα έναν μιτσή. Πολλά καλούη, μάνα μου τον. Ήξερα τον που πριν δηλαδή (σφυρίζει ανέμελα), αλλά εν είχαμε ποττέ την ευκαιρία να μιλήσουμε (μόνοι μας) σε extended version.  Κάποια στιγμή επρόσεξα ότι έπαθα τζείνο το πράμα πάλε. Πρέπει να εφάνηκα λλίο ηλίθια. Εν με νοιάζει ιδιαίτερα όμως, έκαμε με τζαι αντ στο φέισμπουκ, άρα μάλλον εν εφάνηκα αρκετά ηλίθια (ή μήπως εφάνηκα τζαι γι αυτό; χαχα!!)

Έκαμε μου εντύπωση. Εν να το κρατήσω.




Τούτοι οι αθρώποι, που μπορούν να μας προκαλέσουν τούτο το πράμα.
Το extended χαμόγελο "of a little child", εν κρίμα να χάνουνται που τη ζωή μας.
Εν κρίμα να φέφκουν.

Εν κρίμα να μεν έχουμε ευκαιρία να το προκαλέσουμε εμείς στους ίδιους.


Αλλά εν τόσο όμορφο που υπάρχουν.

Τζαι που μπορούν να το κάμνουν.

:)

"Πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο"

*Ακολουθεί ποστ μη σχετικό με οικονομική κρίση και λοιπά επίκαιρα*


Μερικές φορές νιώθω ο σηιρόττερος άθρωπος του κόσμου. Ο πιο εγωιστής. Ο πιο βλάκας.
Όταν ήμουν πιο μιτσιά επίστεφκα λλίο ότι ο καθένας έρκεται σε τούτο τον κόσμο με ένα σκοπό. Τζαι εφοούμουν πάρα πολλά, ότι ο δικός μου ο σκοπός μπορεί να μεν εν καλός. Εφοούμουν, ότι έννεν για καλό που ήρτα εγώ δαμέ. Μερικές φορες σκέφτουμαι το ακόμα.

Αν κοιτάξω το πόσος κόσμος επόνεσε για μένα, πόσο κόσμο εστεναχώρησα, σε πόσο κόσμο εφέρθηκα λάθος... Μπορεί τζαι να είχα δίκαιο όταν ήμουν μιτσιά.

Μερικές φορές εν χωνέφκω ότι έφυες. Ότι σε έθκιωξα βασικά.
Που την καθημερινότητα μου. Που τη ζωή μου.
Έννεν ότι σου έκλεισα την πόρτα μες τα μούτρα τζαι είπα σου "μεν ξανάρτεις".
Εν να ξανάρτεις. Εν να ξαναρτω τζ εγώ.
Η σχέση μας εν μπορεί παρά να παραμείνει "σχέση εξάρτησης". Έτσι ήταν πάντα.
Έτσι εν να μείνει μάλλον. Ποιος ξέρει;

Φυσικά, ευτυχώς, εσύ τωρά εσηιεις πιο σοβαρά πράματα να κάμνεις.
Ευτυχώς, γιατί αν δεν είσιες τα πράματα ήταν να εν πολλά περίεργα.

Ξέρεις, κάθε άθρωπος κατά βάθος ξέρει ποιο εν το καλό του.
Τζαι τείνει να το εφαρμόζει. Γιατί αλλιώς ήταν να πελλάνουμε ούλλοι ρε.

Τζαι εν φοούμαι να το πω. Έκαμε μου καλό που έφυα.

Ρε κουμπάρε, πέντε χρόνια. Τζαι αλλό πέντε τζαι αλλό δέκα.
Τζαι αγαπώ σε.
Τζαι στο γάμο σου εν να 'μαι σε μια γωνιούα να σε καμαρώνω τζαι να κλαίω κρυφά άμπα τζαι δει με κανένας. Όπως τότε που μου έστειλες τη φωτογραφία με το δαχτυλίδι.
Τζαι αρρώστησα.

"The end of an era"

Έτσι το είπα στη μάμμα μετά.
Εσένα εν σου το είπα ποττέ.

Ρε φίλε τα πράματα εν να ήταν πολλά καλλύτερα αν δεν έρκεσουν ποττέ δακάτω.
Η γραμμή του πότε σταματά ένα πράμα να εν "υγιές" εν πολλά λεπτή.
Τζαι επεραααασαμεν την εμείς. Προ πολλού.

Γι αυτό έφυα.

Επειδή κάποια πράματα εν γίνεται να γίνουνται.

Φταίεις ρε φίλε τζ εσύ.
Εν άλλο πράμα να είσαι 15 τζαι άλλο να είσαι 20 τζαι άλλο να είσαι 30.
Μερικές φορές νομίζω ότι τα πράματα αντιστρέφουνται. Εν άλλος 15 τζαι άλλος 30 σε τούτη την κουβέντα.

Τζαι ένιμπορω εγώ έτσι.
Θέλω τα πράματα να εν απλά.

Θέλω η σχέση μας να εν ξεκάθαρη.
Πάντα ήθελα. Τζαι όταν ήμουν 15 το ίδιο ήθελα. Ανεξάρτητα που τις μαλακίες που έκαμνα επειδή ήμουν 15.  Έπρεπε να το ξέρεις. Εθεωρούσα ότι το ήξερες.
Υποθέτω όμως πως τελικά έκαμνα λάθος.

Εν φκάλλω την ουρά μου πόξω.
Αλλά επερίμενα που σένα να φερθείς πιο... Ώριμα; Ξέρωγω;

Ένιξέρω.

Πεθυμώ βόλτες με το αυτοκίνητο.
Τζαι παγωτό.
Τζαι κουβέντες για το θεό σου που εν θα γίνει ποττέ δικός μου.
Τζαι βόλτες στο μόλ.
Τζαι στο φράγμα.
Τζαι στον Κούλα.
Τζαι ξέρωγω που κόφκει ο νους μας κάθε φορά.
Πεθυμώ σινεμά τζαι τρίβιαλ σπίτι μου.
Πεθυμώ σε μάνα μου, σταμάτα να νομίζεις ότι έφαες το χέσιμο του αιώνα.

Απλώς ο κάθε άθρωπος έσηιει άμυνες.
Μερικές φορες απλώς προστατέυκουν τον να μεν πελλάνει.
Μερικές απλώς εν spyware.
Άλλες απλώς κρασιάρει το σύστημα.


Ναι ρε. Έσηει τζαι η Νταρκ Μάττερ σχέση.
Γιατί;
Ε εσύ γιατί λαλείς;

Μάλλον επειδή ο εγκέφαλος μου εν μονογαμικός.

Θυμάσαι την κουβέντα που είχαμε όταν ήρτες πάνω; Που σου έλεα ότι νιώθω άσηιμα που εξαφανίστηκα έτσι σχέδιο τζαι εν έδωκα καμιά δικαιολογία, αλλά που την άλλη εν εμπορούσα να κάμω τίποτε;
Εν τούτο το πράμα I guess.

Τέλοσπαντων. Ένιξερω.


Εκουράστηκα να στοιχειώνουμαι που πράματα που εν φταίω πάρα πολλά στην πραγματικότητα.
Τούτη η ιστορία ετραυμάτησε με, τζαι πρέπει να το καταλάβεις.
Που τζαμέ τζαι τζει.... Ποιος ξέρει.

Τα αδέρφκια εν χάνουνται.

Τζαι είσιες πει είμαι η αδελφή ψυχή σου κάποτε.




Το μολυσμένο. Τζείνο θέλω να πετάξω.
Κατάλαβες; 

"Ισχύς εν τη ενώσει ψυχή μου, κι έλα μαζί μου στον πάτο"

Πρώτα ήρτε το σοκ. Ο πανικός.
Η ανάγκη να ακολουθήσεις τις εξελίξεις, που βουρούν σίουρα πολλά πιο γλήορα που σένα.
Εφημερίδες, άρθρα, ο καθένας με το μακρύ του τζαι το κοντό του, νέα που την Κύπρο, νέα που δαμέ, ο κόσμος να ρωτά "τι γίνεται ρε εκεί στην Κύπρο;" τζ εσύ να μεν είσαι σίουρος ακριβώς τι να απαντήσεις.

Μετά ο θυμός.
Να θωρείς τους κόπους των γονιών σου, των φίλων σου, των συγγενών σου να πηέννουν χαμένοι (;), να μεν ξέρεις που πατάς, τι εν να ξημερώσει αύριο. Αν θα μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή που έκαμνες ως τωρά, αν θα αλλάξουν ούλλα. Ποιος φταίει;
Να παν να γαμηθούν. Ούλλοι. Τζαι οι τράπεζες, τζαι οι πολιτικοί τζαι ούλλοι τούτοι που μας εφέραν σε τούτη την κατάσταση.

Μετά το μούδιασμα.
Τα ATM να μεν σου διουν λεφτά, τζαι να μεν ξέρες για πόσο, οι καλαμαράες (που σίουρα η θέση τους έννεν καθόλου καλύτερη που τη δική σου) να σε ρωτούν άμα θέλεις βοήθεια, να ακούεις που φίλους σου να σου λεν για ξέρωγω πόσος κόσμος επροσφέρθηκε να τους δώσει λεφτά τζαι να τους βοηθήσει όποτε χρειαστούν. Να πιάνεις μηνύματα του στυλ "έλα ρε, τι γίνεται; Τι τρέλα είναι αυτή στην Κύπρο; Ο,τι χρειαστείς, μη διστάσεις."

Το μούδιασμα στα μπλογκς, το μούδιασμα στον εγκέφαλο.
Το overdose πληροφοριών που εν ξέρεις πως να διαχειριστείς.

Τζαι όσο περνούν οι μέρες να συνειδητοποιείς ότι τούτο εν. Καινούρια πραγματικότητα.
Να σε πιάνει ο παπάς σου τηλέφωνο τζαι να σου λαλεί "μεν φοάσαι, τζαι εν να τα κανονίσουμε" τζαι να ξέρεις ότι εννοεί το.

Εν τζαι εν ότι η ζωή σου άλλαξε που τη μια μέρα στην άλλη.
Τζαι ειδικά δακάτω που είσαι εν ένιωσες πάρα πολλά
. Εκτός που τον εκνευρισμό που σου προκαλούν τα ΑΤΜ που εν σου διούν λεφτά, που αναγκαστικά εχρειάστηκε να περάσεις λιο παραπάνω που μια βδομάδα με 40 ευρώ (γιατί πόσα ήθελες;) που μυρίζεις τον χαμό στον αέρα, που τα δάχτυλα σου εν τζυλούν πας το κίμπορτ γιατί εν ξέρεις τι τζαι πως να το πεις... Κατα τ'άλλα οι αλλαγές εν μπροστά.

Αλλά σήμερα, εν μια νέα μέρα.
Τζαι χτες ήταν.
Τζαι όσο σκατά τζαι να 'ναι, ο,τι τζ αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε... Εν να περάσουμε ρε φίλε.

Να δεις που στο τέλος εν να φκούμε που μέσα.

Γιατί, όσο υπάρχουν άνθρωποι τίποτα έννεν μη αναστρέψιμο.
Τζαι υπάρχουν ακόμα.


Έννεν Dagg? 

"Σημασία έχει να παραμείνεις άνθρωπος."

"Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. 
Και θαρθούνε κι άλλοι."

Είναι, ναι. 
Δύσκολοι. Τζαι ζόρικοι. 
Τζαι εν ξέρουμε τι εν να μας ξημερώσει αύριο. 
Πού πατούμε. Τι γίνεται. Τι εν να γίνει.   

Να σου πω κάτι όμως;
Αρνούμαι να καθορίζουν τη ζωή μου ένα μάτσο χαρτούθκια που λιώνουν μες το πλυντήριο.  

Εν σημαντικά τα χαρτούθκια, ναι. Όσο πουστοχατα τζαι να 'ναι. 
Εκάματε κόπους, τζαι θυσίες. Τζ εσύ, τζαι οι γονιοί μου τζαι οι παππούδες μου τζαι ούλλοι, για να τα έσιετε τζαμέ που τα είχατε τζαι να έσιετε τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας που προσφέρουν. 

Αλλά ξέρεις κάτι ρε φίλε;

Έτο τζ ελείψαν τα χαρτούθκια. 

Έσιει πιο σημαντικά πράματα που τα χαρτούθκια που λιώνουν μες τις τζέπες μας.  
Πιο σταθερά. Πιο ισχυρά. Τζαι το θέμα εν να μεν τα χάσουμε ΤΖΑΙ τζείνα. 
  
Εν πάμε καλά. Καθόλου. 
Εν ξέρουμε τι εν να γίνει αύριο, τζαι πώς, τζαι ποιος τζαι γιατί. 

Εγώ έμεινα με 40 ευρώ που ετράβησα εχτές. Στο λογαριασμό μου είχα να περάσω ως το τέλος του μήνα (τζαι λλίο παραπάνω, γιατί εν είμαι άθρωπος που πετάσσει λεφτά ποτζεί ποδά συνήθως). 
Σήμερα οι ATM αρνούνται να μου δώσουν πακκίρα τσακκιστή. 
Ένιξερω ως πότε εν να πάει τούτο το πράμα τζαι εν ξέρω τι εν να γίνει πάρακατω. 
Θεωρητικά μιλώντας, αν οι τράπεζες μείνουν κλειστές για πάντα (τζαι most probably τούτο εν να γίνει), έχω 40 ευρώ για να περάσω ως τις 26 του Απρίλη που εν να πάω πίσω Κύπρο. 
(Πρακτικά εν γίνεται να συμβεί τούτο το πράμα-I'm just saying) 

Αλλά τι;      

Αλλά η ζωή εν σταματά δαμέ. Με κανένα τρόπο τζαι για κανένα λόγο. 
Τζαι αν τα παρατήσουμε τωρά, απλά είμαστε άξιοι της μοίρας μας. 
Τζαι το γεγονός ότι εξιχάσαμε τα άλλα σημαντικά τζ εμείναμε να θωρούμε τα χαρτούθκια, εν τούτο που μας έφερε δαμέ που μας έφερε.  

Εν καταλάβω που οικονομικά ρε. Ενιξέρω.
Στο σχολείο την ώρα του μαθήματος ή έπινα γαλατάκι τζ επεριχάριζα με το διπλανό μου η ετζοιμούμουν ή εν ήμουν καν μες την τάξη.

Τζείνο που ξέρω όμως, εν ότι τα πράματα που μας εφέραν δαμέ που μας εφέραν, εν πράματα πιο πάνω που μαθηματικές εξισώσεις τζαι υπολογισμούς. 
Τζαι αν δεν τα σάσουμε τούτα πρώτα, εν πρόκειται ποττέ να διορθωθεί, τίποτα. 

Βλέπω χαρτούθκια να μας κυβερνούν, χαρτούθκια να ελέγχουν τη ζωή μας.
Χαρτούθκια να μας προκαλούν πανικό τζαι να μας κάμνουν να φρικάρουμε. 
Χαρτούθκια να μας στερούν τα όνειρα μας. 

ΧΑΡΤΟΥΘΚΙΑ ΡΕ. 

Εξακολουθούν να εν ΜΙΑ ΜΑΤΣΑ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ. 
Που λιώνουν στο πλυντήριο.
Που αν τα πατήσεις σηίζουνται.
Που τα τρων οι ποντιτζες. 

Αρνούμαι να με καθορίζουν ως άθρωπο μια μάτσα ΧΑΡΤΟΥΘΚΙΑ. 

Ή ακόμα χειρότερα, ενας φάκιν πλασματικός αριθμός μέσα σε έναν υπολογιστή.

ΣΟΡΥ, αλλά αρνούμαι. 

 

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. 

Να το θυμάσαι Μαρία.